Antonio Nasini (1643-1715). La vision de San Guglielmo di Malavalle, chiesa di Sant'Agostino. Massa Marittima
Saint Guillaume de
Malavalle
Ermite en Toscane,
fondateur de l'ordre des Guillemites (+ 1157)
Il naquit dans le Brabant. La légèreté de la jeunesse l'empêcha de profiter de l'éducation donnée par d'honnêtes parents. Ils le placèrent chez un boulanger, pensant que sa vie serait plus régulière et surtout moins déréglée. Sous le prétexte d'apprendre le français qu'on ne parlait pas dans son pays il s'en fut, vagabond, et reprit sa vie désordonnée.
Comme l'enfant prodigue, la misère et la faim le conduisirent à réfléchir.
Il entra dans un monastère, se réconcilia avec Dieu et y reprit ses activités de boulanger.
Mais il s'en lassa, reprit sa vie errante et libertine.
Dieu ne se lasse pas de poursuivre ceux qu'il aime. Guillaume rencontra un prêtre qui le remit sur le chemin de la vie spirituelle. Il étudia les Saintes Écritures, se retira dans la solitude, puis fonda un monastère près de Valenciennes. Il devint un prédicateur écouté.
Un internaute nous communique: "Dans l'église Saint Thyrs de Labruguière (F-81290) il existe une chapelle au plafond de laquelle 12 médaillons peints au 19ème siècle par Morelli, semblent représenter la vie de Saint Guillaume de Malavalle: on le voit à la tête d'une armée de croisés, soumis à des tentations, en visite auprès du Pape, vie d'ermite dans un paysage de Toscane, terrassant des dragons ou encore accomplissant une guérison. Sur une peinture, le paysage au lointain représente une ville fortifiée (Jérusalem ou St Jean d'Acre)?"
À l’Étable-de-Rhodes sur le territoire de Sienne en Toscane, l’an 1157, saint
Guillaume, ermite de Maleval, dont l’exemple a donné naissance à plusieurs
congrégations d’ermites.
Martyrologe romain
Guillaume de Maleval
Ermite, Fondateur, Saint
+ 1157
Ce Saint, dont on ne
connaît point la famille, parait être né en France, et c'est pour cela qu'il
est honoré dans le nouveau bréviaire de Paris. On croit qu'il prit le
parti des armes dans sa jeunesse, et qu'il vécut d'abord, d'une manière fort
licencieuse, comme cela n'arrive que trop souvent à un grand nombre de
militaires. Les premiers traits que nous sachions sûrement de sa vie, nous le
représentent comme un pénitent pénétré de la plus vive componction, qui fit un
pèlerinage à Rome pour visiter les tombeaux des apôtres. Ayant prié
le Pape Eugène III de lui imposer une pénitence pour l'expiation de ses péchés,
ce Souverain-Pontife lui ordonna d'aller a 3érusalem. C'était ainsi qu'on en
usait alors à l'égard des grands pécheurs. Guillaume partit en 1145, et passa
huit ans dans les lieux où se sont accomplis les mystères de la rédemption. Il
revint ensuite en Europe, et se retira, en 1153, dans un désert situé en
Toscane. Quelque temps après, on le força de prendre le gouvernement du
monastère de l'île de Lupocavio, dans le territoire de Pise; mais la tiédeur et
le peu de régularité de ses moines l'affligèrent si vivement, qu'il résolut de
s'éloigner d'eux : il les quitta donc pour aller demeurer sur le mont Pruno, où
il trouva des religieux aussi ennemis de la règle que les premiers. Cela le
détermina à mener seul un genre de vie qu'il avait tâché inutilement de faire
embrasser aux autres. Pour cet effet, il se retira dans une vallée déserte,
dont la seule vue était capable de glacer d'horreur les hommes mêmes les plus
intrépides. Cette vallée, située dans le territoire de Sienne, au diocèse de
Grosseto, s'appelait Malavalle ou Maleval.
Notre Saint entra dans
cette affreuse solitude au mois de Septembre de l'an 1155. Il n'eut d'abord
d'autre demeure qu'une caverne souterraine, mais le seigneur de Buriano l'ayant
découvert au bout de quelque temps, lui fit construire une cellule. Il fut
quatre mois sans autre compagnie que celle des bêtes, vivant des herbes qu'il
leur voyait manger. Le jour de l'Epiphanie de l'année suivante, il lui vint un
disciple nommé Albert, qui vécut treize mois avec lui, c'est-à-dire, jusqu'à sa
mort, et qui écrivit ensuite les dernières circonstances de la vie de son
maître, dont il avait été le témoin oculaire. Guillaume ne parlait jamais de
lui-même que comme du plus misérable de tous les hommes, que comme d'un infâme
pécheur qui méritait la plus cruelle de toutes les morts : de là ce zèle qui le
portait à exercer sur son corps les plus grandes rigueurs de la pénitence. Il
couchait sur la terre nue, et ne prenait pour toute nourriture qu'un peu d'eau
et de mauvais pain ; encore se renfermait-il dans les bornes les plus étroites
du besoin par rapport au boire et au manger, disant que la sensualité pouvait
se glisser jusque dans la nourriture la plus commune. La prière, la
contemplation et le travail des mains absorbaient tout son temps. C'était en
travaillant qu'il instruisait son disciple dans les plus sublimes maximes de la
perfection; mais il l'instruisait bien plus efficacement encore par ses
exemples. Il fut honoré du don des miracles et de celui de prophétie. Sentant
approcher sa fin, il demanda les sacrements, qui lui furent apportés par un
prêtre de la ville de Châtillon-de-Pescaire, et mourut entre les bras
de son cher disciple, le 10 Février 1157. Il est nommé en ce jour dans le
martyrologe romain et dans les autres. Un médecin, nommé Renaud, s'était joint
à Albert un peu avant la mort du Saint : ils enterrèrent ensemble le corps de
leur bienheureux maître dans son petit jardin, et s'appliquèrent à conformer
leur conduite aux maximes et aux exemples qu'il leur avait laissés ; ils eurent
la consolation de voir plusieurs personnes pieuses venir embrasser le même
genre de vie. Ces solitaires, dont le nombre augmentait de jour en jour, bâtirent
un ermitage avec une chapelle sur le tombeau de notre Saint. Telle fut
l'origine de l'ordre des Guillelmites ou ermites de Saint-Guillaume,
lequel se répandit bientôt en Italie, en France, en Allemagne et dans les
Pays-Bas. Ces ermites allaient nu-pieds, et jeûnaient presque continuellement :
mais le Pape Grégoire IX mitigea l'austérité de leur règle, et les mit sous
celle de saint Benoit, qu'ils suivent encore. Cette congrégation a été unie à
celle des ermites de Saint-Augustin, à l'exception de douze maisons dans les
Pays-Bas, qui suivaient encore l'ancienne règle des Guillelmites, c'est-à-dire,
celle de saint Benoit. Ces religieux portent un habit blanc comme les
Cisterciens. On faisait la fête de saint Guillaume à Paris dans l'église des
Blancs-Manteaux.
SOURCE : Alban Butler : Vie des Pères, Martyrs et autres principaux Saints… – Traduction : Jean-François Godescard.
SOURCE : http://nouvl.evangelisation.free.fr/guillaume_de_maleval.htm
Joachim von Sandrart (1606–1688), Mystische Verlobung der Hl. Katharina und die Hll. Leopold und Wilhelm / nozze mistiche di Santa Caterina d'Alessandria / The Mystic Marriage of Saint Catherine of Alexandria with Saints Leopold and William, 1647, su legno d'acero, 74 x 57, Kunsthistorisches Museum
Guglielmo de Maleval
† - 1157
Même les Religieux guillemites n’ont
pas conservé de souvenirs exacts de leur Fondateur, affirmant qu’il était ce
Guillaume IX d’Aquitaine, converti par saint Bernard (v. 20 août). Les
spécialistes avancent plutôt qu’il aurait été un gentilhomme français, passé du
métier des armes à celui de la milice divine, et pour cela s’appellerait Guillaume.
Voulant expier ses fautes
de jeunesse, Guglielmo se présenta au pape, qui lui imposa comme pénitence le
pèlerinage de Jérusalem (1145).
A son retour en 1153,
Guglielmo s’arrêta en Toscane ; sur l’île de Lupocavio (Pise) comme dans la
forêt du mont Pruno, il s’attira des disciples qui, après avoir voulu écouter
ses conseils, le méprisèrent et le chassèrent. Il vint alors près de Sienne et
s’établit dans l’Etable de Rhodes, un endroit si affreux et peu
accueillant qu’on l’appela par la suite Maleval (Vallée du Mal ou
Mauvaise Vallée). C’était en 1155.
Il eut d’abord seulement
un trou dans la terre. Le seigneur de l’endroit lui fit construire une cabane.
Guglielmo vécut alors d’herbes et de racines.
En 1156, un certain
Alberto se joignit à lui et ne le quitta jamais plus. Guglielmo lui affirmait
n’être qu’un criminel, méritant les derniers tourments ; de fait, il s’imposait
des austérités surprenantes, couchant par terre, jeûnant tous les jours ou
presque, et ne prenant à l’occasion qu’un peu de nourriture et à peine de vin
dans son verre d’eau. Il portait continuellement un cilice, vivait du travail
de ses mains et, tout en travaillant, devisait avec Alberto sur les voies de la
perfection.
Ce dernier fut témoin
d’une des prophéties de Guglielmo. Il voyait en effet Guglielmo vieillir et
désirait bien avoir un compagnon de vie. Guglielmo lui annonça la prochaine
venue de quelqu’un. Arriva en effet un certain Rinaldo, médecin de son état,
qui voulait se retirer avec eux. Guglielmo lui conseilla d’aller mettre en
ordre ses affaires et de vite revenir.
Pendant son absence,
Guglielmo sentit arriver sa dernière heure. Il se fit apporter les Sacrements
de l’Eglise et expira bientôt dans les bras d’Alberto, assisté par le brave
Rinaldo qui arriva à temps.
Guglielmo mourut le 10
février 1157, son dies natalis au Martyrologe Romain, et fut,
croit-on, canonisé en 1202.
Les ermites de
Saint-Guillaume ou Guillemites se répandirent dans toute l’Europe ; ils
adoptèrent la règle bénédictine et le couvent de Maleval fut ensuite remis aux
Ermites de Saint-Augustin.
SOURCE : http://www.samuelephrem.eu/2015/11/guglielmo-de-maleval.html
Hans Memling, Jeune homme en prière devant
Guillaume de Maleval, 1470, tempera sur panneau, 835 x 270
Also
known as
William of Guyenne
William of Malval
William of Malvalla
William of Poitiers
William the Great
William the Hermit
Gulielmus….
Wilhelmus….
Profile
William lived a wild and
dissolute life as a soldier in
his youth.
However, at some point he began to take his religion seriously, left the military life,
and made pilgrimages to
the Holy Lands. He became superior of an abbey at Pisa, Italy in 1153.
He failed in this position, however, and became a hermit on
Mount Bruno. He attracted followers, founded a monastery in 1154,
and failed again as abbot.
William returned to a life as a hermit,
this time around Siena, Italy in 1155 in
a wilderness called “Maleval” (“evil valley”). There he attracted
followers who were called Williamites, Guillemites, or the barefoot
friars. They first following William’s severe rule, then the Benedictine,
and later the Augustinian.
They spread through Italy, France,
and Germany,
but have not survived until today.
Born
10
February 1157 of
natural causes
1202 (cultus
confirmed) by Pope Innocent
III
—
Castiglione
della Pescaia, Italy
Laoag, Philippines, diocese of
San
Fernando La Union, Philippines, diocese of
man bearing a cross
staff, one arm of which ends in a crescent
man bearing a shield with
four fleur-de-lys
man wearing a monastic habit over armour
man with a pilgrim‘s
staff
Additional
Information
Book
of Saints, by the Monks of
Ramsgate
Catholic
Encyclopedia, by Raymund Webster
Lives
of the Saints, by Father Alban
Butler
Saints
of the Day, by Katherine Rabenstein
books
Our Sunday Visitor’s Encyclopedia of Saints
Saints
and Their Attributes, by Helen Roeder
other
sites in english
sitios
en español
Martirologio Romano, 2001 edición
fonti
in italiano
Associazione Storico-Culturale S. Agostino
websites
in nederlandse
nettsteder
i norsk
spletne
strani v slovenšcini
MLA
Citation
“Blessed William of
Maleval“. CatholicSaints.Info. 8 March 2024. Web. 12 February 2025.
<https://catholicsaints.info/blessed-william-of-maleval/>
SOURCE : https://catholicsaints.info/blessed-william-of-maleval/
Hans Memling, Guillaume de Maleval en protecteur de la
famille Moreel. Triptyque de Moreel. 1484, Huile sur panneau, 121 x 69
William of Maleval, OSB
Hermit (RM)
(also known as William of
Malval or Malvalla)
Born in France; died at
Maleval, Italy, February 10, 1157; canonized by Innocent III in 1202. After
carefree years of licentious military life, William experienced a conversion of
heart of which we are told nothing. The first real piece of information we have
is that the penitent Frenchman made a pilgrimage to the tombs of the apostles
at Rome. Here he begged Pope Eugenius III for pardon and to set him on a course
of penance for his sins. Eugenius enjoined him to make a pilgrimage to the Holy
Land in 1145. William followed his counsel and spent eight years on the
journey, returning to Italy a changed man.
In 1153, William became a
hermit in on the isle of Lupocavio (near Pisa) in Tuscany for a time. So many
joined his until he was prevailed upon to undertake the governance. He wasn't
well suited to lead other men. First he failed to maintain discipline at the
abbey. Unable to bear the tepidity and irregularity of his monks, he withdrew
to Monte Bruno. But same thing happened when he organized the disciples who had
gathered around him into his own abbey on Monte Bruno.
Finally, in September
1155, he realized this was not God's plan for him and he embraced the
eremitical life amid the solitude of Maleval (then called the Stable of Rhodes)
near Siena. At Maleval he lived in an underground cave until the lord of
Buriano discovered him some months later and built him a cell. For the first
four months, William had only the beasts for company and only forage for food.
The example of his life
soon attracted another of like mind. On the Feast of the Epiphany 1156, he was
joined by a companion named Albert, who lived with him the rest of his
life--only 13 months-- and recorded William's vita. Like most of the early
hermits, William used extreme penances to atone for his earlier sinful life. He
slept on the bare ground, ate sparingly of only the coarsest fare, and drank
only limited amounts of water. Prayer, contemplation, and manual labor employed
all his waking moments. William had the gift of working miracles and of
prophecy.
Shortly before William's
death, which he predicted, he and Albert were joined by a physician named
Rinaldo. The two disciples buried William in his little garden, and together
studied to live according to William's maxims and example. Later their number
increased and they built a chapel over their founder's grave with a hermitage;
however his relics were dispersed in the wars between Siena and Grosseto.
This was the origin of
the Gulielmites, or Hermits of Saint William, which spread throughout Italy,
France, Flanders, and Germany. Gregory IX, mitigating their austerities, gave
the Rule of Saint Benedict to the group organized as the Order of Bare-Footed
Friars, but they were eventually absorbed by the Augustinian hermits except for
12 houses in the Low Countries.
William is honored in the
new Paris Missal and Breviary, where his feast is kept at the Abbey of
Blancs-Manteaux, founded in 1257 as a mendicant order, called the Servants of
the Virgin Mary, but bestowed on the Gulielmites after the second council of
Lyons in 1297 (Benedictines, Encyclopedia, Farmer, Husenbeth).
In art, William of
Maleval is similar to William of Aquitaine but with no ducal coronet. He
carries a pilgrim's staff and sometimes wears a monastic habit over armor. At
times he may be shown (1) bearing a cross staff, one arm of which ends in a
crescent, or (2) bearing a shield with four fleur-de-lys (Roeder). He is the
patron of armorers and venerated in Siena, Italy (Roeder), and Paris
(Husenbeth).
SOURCE : http://www.saintpatrickdc.org/ss/0210.shtml
San Guillermo Parish Church E. Mendoza Street 14°33'5"N 121°4'5"E 14°33'18"N 121°4'1"E Church Vicariate of the Immaculate Conception 103 E. Mendoza Street, Buting, Pasig City Date of Erection: April 26, 1993 Vicariate: Vicariate of the Immaculate Conception Titular: St. William of Maleval Feast: February 10 Pasig City Landmarks in List of barangays of Metro Manila, Barangay Buting
St. William of Maleval
(Or ST. WILLIAM THE GREAT).
Died 10 February,
1157; beatified in
1202. His life, written by his disciple Albert, who lived with him
during his last year at Maleval, has been lost.
The life by Theodobald, or Thibault, given by the Bollandists is
unreliable, having been interpolated with the lives of at least two other
Williams. After a number of chapters in which he is confused
with St.
William of Gellone, Duke of Aquitaine, we are told that he went to Rome,
where he had an interview with Eugene
III, who ordered him to make a pilgrimage to Jerusalem in penance for
his sins.
Though Theodobald's account of his interview with the pope does
not carry conviction, the fact of this visit and his subsequent pilgrimage to Jerusalem is
supported by excerpts from the older life, which are preserved
by responsories and antiphons in
his Office. He seems to have remained at Jerusalem for
one or two years, not nine as Theodobald relates. About 1153 he
returned to Italy and
led a hermit's life in
a wood near Pisa,
then on Monte Pruno, and finally in 1155 in the desert valley
of Stabulum Rodis, later known as Maleval, in the territory
of Siena and Bishopric of Grosseto,
where he was joined by Albert.
Sources
Acta SS., II Feb.,
435-91.
Webster, Douglas Raymund.
"St. William of Maleval." The Catholic Encyclopedia. Vol. 15. New
York: Robert Appleton Company, 1912. 10 Feb. 2016
<http://www.newadvent.org/cathen/15633c.htm>.
Transcription. This
article was transcribed for New Advent by Thomas M. Barrett. Dedicated to
the Poor Souls in Purgatory.
Ecclesiastical
approbation. Nihil Obstat. October 1, 1912. Remy Lafort, S.T.D.,
Censor. Imprimatur. +John Cardinal Farley, Archbishop of New York.
Copyright © 2023 by Kevin Knight.
Dedicated to the Immaculate Heart of Mary.
SOURCE : http://www.newadvent.org/cathen/15633c.htm
Saint William. Engraving by F. Dinger after A. Müller. Saint William of Maleval. Often confused and identified with William of Gellone. The armour and the pilgrim's dress in this image relate to the legend of William of Maleval. Engraving by Fritz Dinger after Andreas Johann Jacob Müller.
St. William of Maleval,
Hermit, and Institutor of the Order of Gulielmites
From l’Hist. des Ordres Relig.
t. 6. p. 155. by F. Helyot
A.D. 1157
WE 1 know
nothing of the birth or quality of this saint: he seems to have been a
Frenchman, and is on this account honoured in the new Paris Missal and
Breviary. He is thought to have passed his youth in the army, and to have given
into a licentious manner of living, too common among persons of that
profession. The first accounts we have of him represent him as an holy
penitent, filled with the greatest sentiments of compunction and fervour, and
making a pilgrimage to the tombs of the apostles at Rome. Here he begged Pope
Eugenius III. to put him into a course of penance, who enjoined him a
pilgrimage to Jerusalem in the year 1145. In performing this, with great
devotion, the saint spent eight years. Returning into Tuscany in 1153, he
retired into a desert. He was prevailed upon to undertake the government of a
monastery in the Isle of Lupocavio, in the territory of Pisa: but not being
able to bear with the tepidity and irregularity of his monks, he withdrew and
settled on Mount Pruno, till finding disciples there no less indocile to the
severity of his discipline than the former, he was determined to pursue himself
that rigorous plan of life which he had hitherto unsuccessfully proposed to
others. He pitched upon a desolate valley for this purpose, the very sight of
which was sufficient to strike the most resolute with horror. It was then
called the Stable of Rhodes, but since, Maleval; and is situated in the
territory of Sienna, in the diocess of Grosseto. He entered this frightful
solitude in September, 1155, and had no other lodging than a cave in the
ground, till being discovered some months after, the lord of Buriano built him
a cell. During the first four months, he had no other company but that of wild
beasts, eating only the herbs on which they fed. On the feast of the Epiphany,
in the beginning of the year 1156, he was joined by a disciple or companion,
called Albert, who lived with him to his death, which happened thirteen months
after, and who has recorded the last circumstances of his life. The saint in
his discourses with others, always treated himself as the most infamous of
criminals, and deserving the worst of deaths; and that these were his real
sentiments, appeared from that extreme severity which he exercised upon
himself. He lay on the bare ground: though he fed on the coarsest fare and
drank nothing but water, he was very sparing in the use of each; saying,
sensuality was to be feared even in the most ordinary food. Prayer, divine
contemplation, and manual labour, employed his whole time. It was at his work
that he instructed his disciple in his maxims of penance and perfection, which
he taught him the most effectually by his own example, though in many respects
so much raised above the common, that it was fitter to be admired than
imitated. He had the gift of miracles, and that of prophecy. Seeing his end
draw near, he received the sacraments from a priest of the neighbouring town of
Chatillon, and died on the 10th of February, in 1157, on which day he is named
in the Roman and other Martyrologies.
Divine Providence moved one Renauld, a physician, to join Albert, a little
before the death of the saint. They buried St. William’s body in his little
garden, and studied to live according to his maxims and example. Some time
after, their number increasing, they built a chapel over their founder’s grave,
with a little hermitage. This was the origin of the Gulielmites, or Hermits of
St. William, spread in the next age over Italy, France, Flanders, and Germany.
They went barefoot, and their fasts were almost continual: but Pope Gregory IX.
mitigated their austerities, and gave them the rule of St. Benedict, which they
still observe. The Order is now become a congregation united to the hermits of
St. Austin, except twelve houses in the Low Countries, which still retain the rule
of the Gulielmites, which is that of St. Benedict, with a white habit like that
of the Cistercians.
The feast of St. William is kept at Paris in the abbey of Blancs-Manteaux, so
called from certain religious men for whom it was founded, who wore white
cloaks, and were of a mendicant order, called of the Servants of the Virgin
Mary; founded at Marseilles, and approved by Alexander IV. in 1257. This order
being extinguished, by virtue of the decree of the second council of Lyons, in
1274, by which all mendicants, except the four great Orders of Dominicans,
Franciscans, Carmelites, and Austin Friars, were abolished, this monastery was
bestowed on the Gulielmites, who removed hither from Montrouge near Paris, in
1297. The prior and monks embraced the Order of St. Bennet, and the reformation
of the Congregation of St. Vanne of Verdun, soon after called in France, of St.
Maur, in 1618, and this is in order the fifth house of that Congregation in
France, before the abbeys of St. Germain-des-Prez, and St. Denys.
Note 1. Villefore confounds this saint with St. William, founder of the
hermits of Monte Virgine in the kingdom of Naples, who lived in great repute
with King Roger, and is commemorated in the Roman Martyrology, June 25. Others
confound him with St. William, duke of Aquitain, a monk of Gellone. He was a
great general, and often vanquished the Saracens who invaded Languedoc. In
recompense, Charlemagne made him duke or governor of Aquitain, and appointed
Toulouse for his residence. Some years after, in 806, having obtained the
consent of his duchess, (who also renounced the world,) and of Charlemagne,
though with great difficulty, he made his monastic profession at Gellone, a
monastery which he had founded in a valley of that name, a league distant from
Aniane, in the diocess of Lodeve. St. William received the habit at the hands
of St. Benedict of Aniane, was directed by him in the exercises of a religious
life, and sanctified himself, with great fervour, embracing the most humbling
and laborious employments, and practising extraordinary austerities, till his
happy death in 812, on the 28th of May, on which day his festival is kept in
the monastery of Gellone, (now called St. Guillem du Desert, founded by this
saint in 804,) and in the neighbouring churches. See, on him, Mabillon, Sæc.
Ben. 4. p. 88. Henschenius, diss. p. 448. Bulteau, p. 367, and Hist. Gen.
du Languedoc par deux Bénédictins, l. 9. Many also have confounded our
saint with William the last duke of Guienne, who, after a licentious youth, and
having been an abettor of the anti-pope, Peter Leonis, was wonderfully
converted by Saint Bernard, sent to him by Pope Innocent II. in the year 1135.
The year following he renounced his estates, which his eldest daughter brought
in marriage to Lewis the Young, king of France; and clothed with hair-cloth
next his skin, and in a tattered garment expressive of the sincerity of his
repentance and contrition, undertook a pilgrimage to Compostello, and died in
that journey, in 1137. See Ordericus Vitalis, Hist. Norman. et Arnoldus
Bonæ-Vallis, in vita Bernardi; with the Historical Dissert. of Henschenius, on
the 10th of February; and Abrégé Chronol. des Grands Fiefs, p. 223. [back]
Rev. Alban Butler (1711–73). Volume II: February. The
Lives of the Saints. 1866.
SOURCE : http://www.bartleby.com/210/2/103.html
Salvator Rosa, Guillaume de Maleval pénitent,
1635, huile sur toile, 75 x 58,5, Vienne, Kunsthistorisches Museum, Gemäldegalerie
San Guglielmo il
Grande (di Malavalle) Eremita
Festa: 10 febbraio
† Malavalle, Castiglione
della Pescaia, Grosseto, 10 febbraio 1157
San Guglielmo il Grande,
o di Malavalle, nacque in Francia. Dopo la conversione si diede alla vita
eremitica dimorando in vari luoghi della Toscana. Morì a Malavalle, presso
Castiglione della Pescaia (Grosseto), il 10 febbraio 1157. Amò intensamente la
contemplazione. I suoi due ultimi discepoli, seguendo la sua inclinazione,
diedero origine all'Ordine di San Guglielmo che, in occasione della Grande
Unione del 1256, aderì all'Ordine agostiniano. Poco dopo però se ne distaccò,
pur restando alcuni membri uniti agli Agostiniani. Già nel secolo XIII l'Ordine
rendeva culto a San Guglielmo.
Martirologio
Romano: Nella grotta di Stabulum Rhodis presso Grosseto, san Guglielmo,
eremita di Malavalle, dal cui modello sorsero molte comunità di eremiti.
Poco si conosce di questo santo eremita; è certo però che nacque in Francia, che andò pellegrinando come penitente verso molti santuari e che, al ritorno dalla Terra Santa, trovò in Toscana ,nella solitudine di Malavalle, vicino a Castiglione della Pescaia nella provincia di Grosseto, il luogo in cui trascorrere nella preghiera, nel silenzio, nel digiuno e nelle penitenze gli ultimi anni della sua vita.
Non fondò un ordine religioso, né scrisse una Regola; ma l'uno e l'altra si ebbero per merito di Alberto, colui che si autodefinisce il “suo servo”. Questi lo ebbe in cura negli ultimi mesi e compose quelle che presto si intitolarono Consuetudines e Regula sancti Guillelmi.
Dopo la sua morte, avvenuta nel 1157, il suo sepolcro fu presto meta di molti devoti pellegrini provenienti dalla Toscana, dal Lazio e dall'Umbria, alcuni dei quali restavano a Malavalle per imitare la vita eremitica e penitente di colui che veneravano come santo protettore. Il suo culto crebbe fino ad essere approvato dal papa Alessandro III tra il 1174 e il 1181, ed ebbe nuovo impulso quando fu confermato da Innocenzo III nel 1202.
Con la devozione al santo eremita aumentarono le fondazioni dei suoi discepoli, che si estesero prima in Toscana, poi nel Lazio e nella Marca di Ancona, valicando le Alpi con il nome di “Ordine di S. Guglielmo” già nel 1244. Quando i suoi discepoli undici anni dopo furono chiamati a far parte dell'Ordine agostiniano, avevano già vari conventi nel nord della Francia, nell’attuale Belgio, nella Boemia e nell’Ungheria.
Autore: P. Bruno Silvestrini O.S.A.
SOURCE : https://www.santiebeati.it/dettaglio/90168
Daniele Romei, William of Maleval, Chiesa di San Michele Arcangelo, Minucciano, Lucca
GUGLIELMO di Malavalle
† 1175
Incerte sono le notizie
circa questo santo, da qualcuno identificato con altri omonimi. Forse di
origine belga, dopo una giovinezza scapestrata, si convertì e si fece eremita
verso la metà del XIII sec. a Lupocavio presso Pisa, poi in uno speco a Malavalle
presso Siena. E'
il fondatore della Congregazione degli Eremiti o Guglielmiti, che
confluirono nell'Ordine Agostiniano dopo il 1256. Morì nel 1175. Il suo culto
fu approvato nel 1202 e la sua festa si celebra il 10 febbraio.
Nella Libreria del convento agostiniano di san Barnaba a Brescia è probabilmente lui il S. Gulielmus Gallicus che regge in mano un teschio che sta osservando con amore. Alle sue spalle è raffigurata una croce. Probabilmente è lo stesso Guglielmo che fu raffigurato a Gravedona con l'aureola di santo. A Gravedona viene definito come Guglielmo di Lorenga (Lorena in Francia).
Notizie dalla
bibliografia
Aprile 1137, viene annunciata
la morte di Guglielmo X d'Aquitania, sopravvenuta mentre è in viaggio di
penitenza verso Santiago de Compostella. "Non tutto è stato chiarito in
merito a questo evento. Infatti si sostiene che Guglielmo, risoluto a fuggire
il mondo, avesse elaborato tutta una messinscena: fatti celebrare i suoi finti
funerali il venerdì santo, egli si sarebbe recato a Gerusalemme per ottenere il
perdono delle colpe, e quindi si sarebbe ritirato in una foresta presso il
borgo di Castillon. Il tutto ha un po' troppo l'aria di romanzo, ma come sapere
cosa accadde effettivamente ? "
(Jean Markale - Eleonora d'Aquitania La Regina dei Trovatori - Rusconi).
"Verso la fine del
mese, alcuni messaggeri si erano presentati al castello reale di Béthisy, dove
risiedeva, allora, il re di Francia; gli recavano la notizia della morte di
Guglielmo, duca d'Aquitania, loro signore. Morte inattesa come non altra.
Guglielmo aveva infatti trent'otto anni e sembrava nel pieno delle forze
quando, poco tempo prima, aveva lasciato i suoi Stati per compiere il
pellegrinaggio a Compostella; ma non era riuscito ad arrivare fino al
santuario, il venerdì santo, 9 aprile, una malattia, che le cronache non
precisano, aveva inchiodato al suolo questo gigante, di una forza fisica
leggendaria e di un fenomenale appetito; di lui si diceva che fosse capace di
divorare, in un solo pasto, la razione di otto persone."
(Régine Pernoud – Eleonora)
L'origine dell'eremo di Malavalle è legata alla figura leggendaria di San Guglielmo, che male si distingue tra gli omonimi contemporanei. Gli studiosi nel passato hanno infatti fornito svariate ipotesi sull'identità del santo, ribadendone sempre, pur attraverso genealogie diverse, l'origine nobiliare. L'origine dell'eremo di Malavalle è legata alla figura leggendaria di San Guglielmo, che male si distingue tra gli omonimi contemporanei. Gli studiosi nel passato hanno infatti fornito svariate ipotesi sull'identità del santo, ribadendone sempre, pur attraverso genealogie diverse, l'origine nobiliare.
"Convertito da San Bernardo
il Duca Guglielmo si reca nel bosco per trovare la "via della
salvezza" con l’aiuto di un eremita che non lo assolve e lo manda da un
altro religioso che lo indirizza ancora ad un terzo. Attraverso questi viaggi
simbolici Guglielmo ricerca, la strada verso la santità e verso le necessarie
sofferenze per ottenerla. Sarà qui che riceverà il "giacco", la
corazza di ferro che indosserà per tutta la vita come cilicio. Recatosi a
Gerusalemme, vi rimane per nove anni dopo di ché torna in Europa e nei pressi
di Lucca è tentato di riprendere la vita militare. In procinto di assalire un
castello, ma diviene improvvisamente cieco. Si pente e decide di tornare
nell'eremo di Gerusalemme, ma viene catturato di Saraceni Che però lo liberano
per il gran puzzo di carne putrefatta che usciva dalla sua corazza. Ritorna
nella città santa di Gerusalemme e la lascia definitivamente dopo due anni.
Dopo un pellegrinaggio in Spagna al Santuario di San Giacomo di Compostella, si
trasferisce jn Italia per fondare una comunità eremitica vicino a Pisa, a
Livallia, ma scandalizzato dalla condotta morale dei confratelli si costruisce
un rifugio solitario sul monte Pruno. Ultima sua dimora è !a valle detta
"Stalla dei Rodi", nome cambiatole più tardi in Malavalle. Qui viene
raggiunto dalla morte il 10 febbraio 1157."
(Paolo Pisani - Santi Venerabili nella provincia Edizioni Cantagalli)
"Nella storia dei
santi, intorno a Guglielmo di Malavalle fanno quadro due diòscuri. Lo precedono
Bernardo di Chiaravalle e Norberto da Xanten, il fondatore dei premonstratensi,
e lo seguono Francesco d'Assisi e Domenico da Caleruega. Non può stupire che
questo quadro non sia di molto giovamento alla figura di Guglielmo. Nonostante
il fatto che un ordine portasse il suo nome, Guglielmo non era un fundator
ordinis nel senso stretto della parola. Non era teologo di fama come Bernardo,
non esercitava un ufficio ecclesiastico come Norberto, arcivescovo di
Magdeburgo, non era neanche prete come Domenico e non era dotato di un fascino
comparabile a quello di Francesco. Pare dunque legittimo chiedersi per quale
motivo Martino, vescovo di Grosseto, chiedeva negli anni Settanta del XII
secolo a Alessandro III di adscribere beatum Guilelmum sanctorum catalogo
venerandum. Come mai Guglielmo fu denominato il Grande? Per quale motivo la
venerazione di questo eremita di Grosseto si estendeva dall'Italia in Francia,
nei Paesi Bassi, in Germania e Austria, nella Boemia e nell'Ungheria?"
(Kaspar Elm - Un eremita di Grosseto di fama europea: Guglielmo di Malavalle - tratto da: a cura di Vittorio Burattini - La Cattedrale di Grosseto e il suo popolo 1295-1995- Atti del Convegno di studi storici Grosseto 3-4 novembre 1995 - I Portici Editori).
Sulla figura di Guglielmo
X d'Aquitania (Guglielmo VIII di Poitiers), le fonti non ci dicono molto.
Sappiamo che era primogenito di Guglielmo IX, divenuto famoso come il primo dei
trovatori, personaggio spesso in rotta di collisione con la chiesa, scomunicato
più volte e, infine, redento. Crociato e Sposato due volte, prima con Ermengarda
d'Angiò, poi con Filippa di Tolosa, non esita ad ostentare il suo rapporto con
la viscontessa di Chatellerault. "Quando scompare nel 1127, lascia il
ricordo di una personalità singolarmente complessa, a forti tinte: è
comprensibile che i cronisti dell'epoca, Orderico Vitale, Guglielmo di
Malmesbury, il priore di Vigeois, abbiano largamente parlato di lui."
(Henri-lrénée Marrou - I Trovatori - Jaca Book).
"Suo figlio
Guglielmo X, non era della stessa tempra. Ebbe tuttavia anche lui le sue noie
con la chiesa, ma non per le medesime ragioni del padre. Il fatto è che il
padre di Eleonora aveva riconosciuto l'autorità dell'antipapa Anacleto, anziché
quella di Innocenzo Il legittimamente eletto, il che aveva scatenano le
proteste del clero nei suoi stati. Allorché san Bernardo di Chiaravalle andò da
lui a scongiurarlo che rientrasse nell'ortodossia, Guglielmo rovesciò l'altare
a cui il monaco aveva detto messa poi, non bastando ciò a placare la sua
collera, si avventò contro il santo, che dovette la sua salvezza solo a una
fuga rapidissima."
(Jean Markale - Eleonora
d'Aquitania La Regina dei trovatori - Rusconi)
SOURCE : http://www.cassiciaco.it/navigazione/monachesimo/agiografia/santi/malavalle.html
Saint William the Hermit Parish Church of Talisay or San Guillermo Parish Church of Talisay, San Guillermo (St. William) Vicariate VI: Vicariate of the Most Holy Rosary
GLI EREMITI DI SAN GUGLIELMO
La prima congregazione
eremitica, di cui parla la bolla "Licet Ecclesia", ebbe origine verso
il 1158 vicino al sepolcro di San Guglielmo di Malavalle ad opera dei suoi
discepoli. Poco si conosce di questo santo eremita: è certo però che era nato
in Francia, che andò pellegrinando come penitente verso molti santuari e che,
al ritorno da un viaggio in Terrasanta, trovò un luogo solitario in Toscana nel
quale terminare i suoi giorni in dura penitenza. Scelse la solitudine di
Malavalle, vicino a Castiglion della Pescaia in provincia di Grosseto, dove
passò gli ultimi anni della sua esistenza nella preghiera, nel silenzio, nel
digiuno e nella penitenza fino al 1157, quando passò a miglior vita.
Non fondò un Ordine
religioso nè scrisse una Regola; ma ben presto si ebbero l'uno e l'altra per
merito di colui che si autodefinisce il "suo servo" Alberto, che lo
ebbe in cura negli ultimi mesi e compose quelle che presto si intitolarono
"Consuetudines" e "Regula sancti Guillelmi".
Il suo sepolcro fu presto
mèta di molti devoti pellegrini provenienti dalla Toscana, dal Lazio e
dall'Umbria, alcuni dei quali restavano a Malavalle per imitare la vita
eremitica e penitente di colui che veneravano come santo protettore. Il suo
culto crebbe fino ad essere approvato dal papa Alessandro III fra il 1174 e il
1181, ed ebbe nuovo impulso quando fu confermato da Innocenzo III nel 1202. Con
la devozione al santo eremita aumentarono le fondazioni dei suoi discepoli, che
si estesero prima in Toscana, poi nel Lazio e nella Marca di Ancona, valicando
le Alpi con il nome di "Ordine di S. Guglielmo" nel 1244.
Quando quindici anni dopo
furono chiamati a far parte dell'Ordine agostiniano, avevano già vari conventi
nel nord della Francia, nell'attuale Belgio, nella Boemia e nell'Ungheria. Gli
agostiniani hanno sempre considerato S. Guglielmo da Malavalle come membro del
proprio Ordine, dato che il suo nome è tra i pochi santi che figurano nei loro
calendari e nei libri liturgici medioevali. Dal 1290 fino all'ultima riforma
liturgica la sua memoria si celebrava il 10 febbraio: adesso gli agostiniani lo
venerano - assieme al beato Giovanni Bono - il 16 ottobre.
SOURCE : http://www.cassiciaco.it/navigazione/monachesimo/historia_ordinis/guglielmiti/guglielmiti.html
Den hellige Vilhelm den
Store av Maleval ( -1157)
Minnedag:
10. februar
Skytshelgen for
blikkenslagere
Den hellige Vilhelm (fr:
Guillaume) ble født i første halvdel av 1000-tallet i Frankrike. Lite er kjent
om hans tidligste liv, men det synes som om han etter noen år med
bekymringsløst militærliv ble omvendt, selv om vi ikke kjenner noen detaljer,
og han dro til Roma for å besøke apostlenes graver. Han ba også den salige
pave Eugenius
III (1145-52) både om tilgivelse og om en bot for sine synder. Han ble
bedt om å foreta en valfart til Det hellige Land, noe han også gjorde. Men
Vilhelm var ikke fornøyd med dette, så han brukte de neste åtte årene med å
gjennomføre andre valfarter, blant annet til Santiago de Compostela. Da han kom
tilbake til Italia i 1145, var han en forandret mann.
Han slo seg i 1153 ned
som eremitt i en ødemark ved det nåværende badestedet Castiglione della Pescaia
i bispedømmet Grosseto ved den toskanske middelhavskysten og forsøkte å leve
som eremitt. Men han må allerede ha fått et ry for hellighet, for han ble hele tiden
oppsøkt av disipler og mennesker som ønsket å bli ordensfolk. Til slutt ble han
overtalt til å bli superior for et kloster ved Pisa. Men han fant munkenes liv
alt for slapt, og da han ikke klarte å holde disiplin der, flyttet han til
Monte Bruno like i nærheten.
Også der sluttet disipler
seg til ham og han grunnla et kloster for dem, men de viste seg å ikke være
stort bedre enn munkene han hadde flyttet fra. Derfor flyttet han nok en gang i
1155, denne gangen til en villmark ved Siena, den avsidesliggende og
avskrekkende dalen med det latinske navnet Stabulum Rhodis, på italiensk
Malavalla (Maleval), «den onde dalen».
Der begynte han et liv
som eremitt, først i en hule eller et hull i bakken. Etter noen måneder i
fullstendig ensomhet hvor han levde på urter og frukt, ble han oppdaget av den
lokale greven av Buriano, som bygde en celle til ham over jorden. En disippel
sluttet seg til ham den 6. januar 1156, festen for Herrens åpenbaring. Det var
den salige Albert av Siena, og han skrev senere Vilhelms biografi, spesielt en
øyenvitneskildring av de siste tretten månedene av hans liv. Her beskrev han
den helliges hårskjorte og manuelle arbeid, hans bønn, kontemplasjon og
profetier og hans botsøvelser. I likhet med mange av de tidlige eremittene ila
Vilhelm seg ekstreme botsøvelser for å sone for sitt tidligere syndefulle liv.
Han sov rett på bakken, spiste lite, og da bare den groveste føde, og drakk
begrensede mengder vann. En annen disippel, en lege ved navn Rinaldo, sluttet
seg til dem like før Vilhelm døde.
Vilhelm døde den 10.
februar 1157 i Maleval etter å ha forutsagt sin død. De to disiplene gravla ham
i hagen, og over graven bygde de senere en liten kirke med tilknyttede
eneboercelle. Kommuniteten vokste, Albert fortsatte Vilhelms praksis og hans
munker ble kalt «Eremitter av St. Vilhelm» eller gulielmitter (vilhelmitter).
De spredte seg etter hvert til Italia, Frankrike, Flandern, Ungarn og Tyskland.
Etter Vilhelms død ga pave Gregor IX (1227-41) kongregasjonen den mer moderate
regelen til den hellige Benedikt. Andre
antok den hellige Augustins
regel. Da pave Alexander IV (1254-61) i 1256 samlet mange eremittordener og
grunnla augustinereremittene, nektet mange av vilhelmittene å gå inn i unionen,
og derfor fikk de tillatelse til å eksistere som en uavhengig enhet. De fulgte
Benedikts regel med tillegget Regula Sancti Guillelmi samt Consuetudines,
skrevet av Albert.
I 1435 fikk ordenen, som
da talte 54 klostre i provinsene Toscana, Tyskland og Frankrike, bekreftelse av
sine privilegier av konsilet i Basel. De italienske klostrene led under krigene
i landet, mens de to siste franske husene, i Cambrai og Ypres ble overtatt av
regelbundne kanniker, mens i Tyskland forsvant de fleste etter Den franske
revolusjon. Kongregasjonen besto til begynnelsen av 1800-tallet og viet seg
sykepleie, sjelesorg og undervisning. Den eksisterer ikke lenger.
Ved Vilhelms grav skjedde
mange mirakler, og folk begynte å valfarte dit fra Toscana, Lazio og Umbria.
Noen av dem ble værende i Maleval for å imitere Vilhelms eremitt- og botsliv.
Vilhelm ble en av de første som ble formelt helligkåret etter at paven
forbeholdt seg eneretten til dette; det skjedde den 8. mai 1202 med
bullen Ex litteris fra pave Innocent III (1198-1216). Pave Alexander
III (1159-81) skal også ha stadfestet kulten en gang mellom 1174 og 1181. Hans
minnedag er dødsdagen 10. februar, men 16. oktober nevnes også. Hans relikvier
ble spredt i krigene mellom Siena og Grosseto. Deler av dem befinner seg i
Castiglione di Pescaria, mens hans hode befinner seg i Antwerpen.
Vilhelm av Malevals vita
blir ofte blandet sammen med biografiene til andre hellige ved samme navn, for
eksempel ble han allerede på 1200-tallet forvekslet med den hellige Vilhelm av Gellone (av
Aquitania). Derfor fremstilles han ofte som ridder med rustning og hjelm.
Ellers fremstilles han som eremitt eller munk med pilegrimsstav og rosenkrans.
Til forskjell fra Vilhelm av Gellone bærer han aldri hertugkrone.
Kilder:
Attwater/Cumming, Farmer, Butler (II), Benedictines, Bunson,
Schauber/Schindler, Melchers, Dammer/Adam, KIR, CE, CSO, Patron Saints SQPN,
Bautz, Heiligenlexikon, santiebeati.it, Augustinian Saints and Blesseds -
Kompilasjon og oversettelse: p. Per Einar Odden -
Opprettet: 1999-12-08 22:51 - Sist oppdatert: 2006-07-11 17:06
Linken er kopiert til
utklippstavlen!
SOURCE : https://www.katolsk.no/biografier/historisk/vmaleval
Das Chorgestühl in der Klosterkirche des ehemaligen Kartäuserklosters Buxheim:
Wilhelm von Maleval
Guilielmus (ook Wilhelmus of Gulielmus) van
Maleval (ook de Grote, van Guyenne of van Poitiers),
Maleval, Toscane, Italië; bedevaartganger & kluizenaar; † 1157.
Feest 10 februari
Wilhelmus' vader was
Hertog van Guyenne en Graaf van Poitiers. Bij de dood van zijn ouders erfde hij
hun titels en rijkdom. Maar hij had van hen een grove opvoeding gekregen. Hij
kon gewoon doen wat hij maar wou. Hij at voor tien, letterlijk bijna, want de
verhalen zeggen dat hij op zijn eentje net zoveel at als acht gezonde, sterke
kerels. Hij was een echte vechtersbaas. En als er nergens een oorlog viel uit
te vechten dan maakte hij het er zelf wel naar dat het vechten werd. Hij was
nog erger dan Herodes: hij nam met grof geweld de vrouw van zijn broer af, en
hield haar gevangen in zijn woning.
Tezelfdertijd leidde de
heilige Bernardus († 1153; feest 20 augustus) zijn godgewijd leven in de
eenzaamheid van Clairvaux. Hij zon op een manier om Wilhelmus te spreken te
krijgen. Die gelegenheid kwam. Na de dood van paus Honorius II († 1130) werd er
eigenlijk op onrechtmatige wijze door een minderheid onder de kardinalen een
nieuwe paus gekozen, die zich Innocentius II († 1143) noemde. Er kwam een
tegenpaus, Anacletus II († 1138). Maar Innocentius kreeg de steun van de meeste
vorsten.
Op een Concilie in
Frankrijk werd ook Bernardus om zijn oordeel gevraagd, omdat hij alom zo hoog
in aanzien stond. Bernardus koos partij voor Innocentius, maar nu bleek dat
zich onder de medestanders van Anacletus ook Wilhelmus bevond. Hij bestreed te
vuur en te zwaard ieder die op de hand van Innocentius was. Nu begaf Bernardus
zich naar Poitiers om Wilhelmus daarover te onderhouden. Al gauw bleek dat
Wilhelmus niet van zins was om de heilige abt ook maar een duimbreed toe te
geven. Integendeel. Onverrichter zake keerde deze grote monnik naar zijn
kloostercel terug. Terwijl Wilhelmus in zijn omgeving huishield onder
Innocentius' getrouwen: hij bracht grote schade toe aan de kerkelijke goederen;
en bisschoppen die hem niet bevielen, verdreef hij uit zijn machtsgebied.
Nu stuurde de paus een
nieuwe delegatie naar Wilhelmus en weer stond Bernardus aan het hoofd. Het
enige wat hij wist te bereiken was dat Wilhelmus Innocentius erkende. Maar hij
weigerde schadevergoeding te betalen voor alle vernielingen die hij had
aangericht en ook de verdreven bisschoppen mochten niet terugkomen. Daarop
begaf Bernardus zich naar de kerk, waar hij overigens niet mocht binnengaan,
omdat de hertog hem dat verboden had. De heilige abt las dus de mis op het
kerkplein en op het moment dat hij de geconsacreerde hostie toonde, richtte hij
zich op zeer strenge toon tot Wilhelmus. Dit was teveel voor de hardvochtige
hertog; hij zag zijn wandaden in en wierp zich ter plekke berouwvol voor de
voeten van Bernardus.
Nu zijn hart door Gods
genadig licht was aangeraakt, wilde hij een geestelijk leidsman. Er woonde in
de buurt een kluizenaar: een even heilig als eenvoudig mens. Daar ging
Wilhelmus heen. Maar toen de heilige man de vervaarlijke booswicht op zich af
zag komen, begon hij - zoals hij altijd al had gedaan - van verre tegen hem te
schelden dat hij een groot zondaar was en dat het nog eens slecht met hem af
zou lopen; en dat hij bij hem niet hoefde aan te komen met mooie praatjes,
omdat hij ze toch niet zou geloven: er stak natuurlijk weer een of ander
boosaardig plannetje achter. En hoe onze bekeerling ook volhield dat hij het
serieus meende, de kluizenaar geloofde hem niet. Dat Wilhelmus echt door Gods
goedheid was geraakt, bleek uit het feit dat hij rouwmoedig vandaar vertrok en
zich al die scheldpartijen liet welgevallen.
Hij ging op zoek naar een
andere man Gods. Deze was gelukkig tevoren door God op de hoogte gebracht. Hij
ontving hem vriendelijk en adviseerde hem nog niet teveel aan de buitenkant te
laten blijken dat hij bekeerd was. Hij kon het beste in zijn vertrouwde
wapenrusting en op zijn beste paard gezeten naar hem toekomen. Met als gevolg
dat Wilhelmus tot de tanden gewapend was, toen hij bij de kluizenaar aankwam,
alsof hij de zwaarste strijd uit zijn leven moest voeren. Na hem aanhoord te
hebben, sprak de man Gods: "Aanvaard mijn raad. Verkoop al wat je bezit.
Geef het aan de armen. Draag dat ijzeren pantser vanaf vandaag tot aan uw dood.
Ga barrevoets naar de paus, val op uw knieën en smeek hem om vergiffenis. Laat
hem ook de ban over u opheffen. Over het gebed zeg ik verder niets. Dat zal de
Heilige Geest u zelf wel ingeven."
Wilhelmus kleedde zich
ter plekke volkomen naakt uit en liet zich door een smid die erbij geroepen
was, het harnas aanmeten op de blote huid; het werd met tien ketenen
dichtgeklonken. Daaroverheen droeg hij een haren boetekleed. Zo ging hij
blootsvoets naar de paus en smeekte hem om vergiffenis. Maar de paus kon
nauwelijks geloven dat hij hier van doen had met de geduchte hertog van Guyenne
die hem tot nu toe zo barbaars bestreden had. Daarom antwoordde hij: "Ik
weet eerlijk gezegd niet wie u bent, want ik ken Hertog Wilhelmus niet
persoonlijk, alleen van horen zeggen. Daarom: als u niet degene bent die u
voorgeeft te zijn en u mij dus wilt bedriegen: pas dan op dat u Gods toorn niet
over u afroept. Maar als u wel de Hertog bent, waarom hebt u dan opeens berouw?
Waarom zou ik nu opeens geloven dat u alle wandaden en zonden betreurt, die u
tegen de kerk en mij bedreven hebt? Ik weet natuurlijk ook wel dat bij God
niets onmogelijk is en dat hij uit stenen kinderen voor Abraham kan verwekken
en dat hij wolven in schapen kan veranderen. Maar tot nu toe heb ik er geen
enkele aanleiding voor om het te geloven. Ik zou dus wel een paar bewijzen méér
willen hebben. Ik zou dus niet weten wat ik met u moet doen; ik weet eerlijk
gezegd niet eens wie u bent."
Wilhelmus aanhoorde dit
alles met gebogen hoofd.
Daarop stuurde de paus
hem door naar de patriarch van Jeruzalem. Dit was een heilig en voorzichtig
man. Dan moest die maar zien wat het beste was voor het zielenheil van deze
zondaar. Nu wilde het geval dat de patriarch een zoon was van een voormalig
dienaar van Wilhelmus. Deze wilde dus niets liever dan eindelijk iets terugdoen
voor alle weldaden die zijn meester destijds aan zijn vader had bewezen. Hij
nodigde de boeteling bij zich aan tafel en overlaadde hem met bewijzen van
genegenheid en liefde. Maar daar wilde Wilhelmus niets van weten. Het enige wat
hij vroeg was een spelonk in de nabijheid van het huis van de patriarch om daar
een heel klein verblijfplaatsje voor zichzelf in te richten. Hier bracht hij
negen jaar door. In die tijd was zijn huis dit celletje, zijn eten een stuk
bruin brood, zijn drinken wat water, zijn kleding dat pantser, zijn mantel het
haren kleed, zijn hoofdkussen een steen en zijn deken het dak waaronder hij
sliep. Maar hij bleek nu gelukkiger te zijn dan vroeger: dag en nacht bracht
hij door in gebed en beweende met name zijn vroegere wandaden.
Intussen waren zijn
familieleden en vrienden naar hem op zoek. Onafgebroken deden zij navraag naar
hun verdwenen hertog. Uiteindelijk hoorden zij van Jeruzalemvaarders dat hij
daar in een celletje zat boete te doen. Zij gingen er op af en vonden hem
inderdaad, sterk vermagerd en uitgeteerd. Zij begonnen op hem in te praten: dat
hij naar huis moest komen; dat hij die idiote manier van leven op moest geven,
want hij ging er aan kapot; dat hij nu de leeftijd had bereikt om het er eens
lekker van te nemen; dat hij thuis ook een hoop goed kon doen, zoals onderdanen
verlossen van de overlast die hun door vijanden werd aangedaan, arme mensen
helpen, weduwen ondersteunen, wezen bescherming bieden en de schurken
terugpakken die van zijn afwezigheid gebruik hadden gemaakt om volk en kerk te
beroven.
Wilhelmus hoorde het
schuifelen van de slangen, maar kon toch niet verhinderen dat hij in zijn hart
werd geraakt. Hij begon terug te verlangen naar huis en naar zijn vroeger
leven. Dus hij keerde Jeruzalem de rug toe en moest op weg naar huis door
Italië. Zo kwam hij door Lucca en daar raakte hij verwikkeld in oorlogsgewoel.
Want de inwoners van deze stad hadden een beleg geslagen om een naburige stad,
maar ze dreigden dat beleg te moeten opgeven. Wilhelmus schamperde dat ze de
zaak veel te amateuristisch aanpakten; als hij het zou moeten doen, zou hij wel
weten hoe hij te werk zou gaan en dat hij dan zo'n oorlogje zeker zou winnen.
Daarop deden de stadsbestuurders hem een aanbod en leverden hem de beste wapens
om hun strijd tot een goed einde te brengen. Maar op het moment dat hij ze aan
wilde trekken, werd hij met blindheid geslagen en hij besefte dat hij een fout
maakte. Hij smeekte God om vergiffenis, beloofde zich weer te scharen onder de
banier van het kruis en of hij dan weer zijn gezichtsvermogen terug kon
krijgen. Dat gebeurde. Nu kon hij terug naar zijn opdrachtgevers om te zeggen
dat hij maar een arme man was die zich had voorgenomen om God te dienen en dat
hij dus afzag van zijn plannen. Hij maakte meteen rechtsomkeert naar Jeruzalem.
Op zee werd hij
overvallen door Saraceense rovers. Dezen hadden onmiddellijk in de gaten, toen
zij zagen hoe arm en naakt hij was, dat ze met een christen te doen hadden die
boete deed. Zij probeerden hem zijn pantser te ontnemen, maar het zat zo goed
vast dat ze uiteindelijk hun pogingen opgaven. In Jeruzalem betrok hij weer
zijn onderkomen van weleer. Nu wisten zijn vrienden en familieleden hem echter
te vinden. De ervaring had hem geleerd in het geheel niet naar hen te
luisteren. Hij gaf dus geen krimp. Na twee jaar was hij hen meer dan zat en
verdween ongemerkt om zich op een eenzame plaats in de woestijn terug te
trekken. Uiteindelijk besloot hij om op pelgrimstocht te gaan naar Sint Jacobus
van Compostella.
Na daar enige tijd in
vrome godsvrucht te hebben doorgebracht, ging hij terug naar Italië, en
vestigde zich in een spelonk ergens in de buurt van Pisa. Er voegden zich zelfs
een paar kloosterlingen bij hem die zijn leven wilden delen. Ze bouwden er een
gasthuis bij. Maar toen zij merkten dat hij over niets anders dan over God
sprak, kregen zij een afkeer van hem en begonnen ze hem te mishandelen en te
vervolgen. Hij benoemde een goeie onder hen, een zekere Petrus, tot
gastenmeester en vertrok naar een andere plek. Ook daar wisten de mensen hem te
vinden voor goede raad en geestelijke leiding, want zijn heiligheid raakte tot
in de wijde omtrek bekend. Zelfs voegden zich andermaal een paar gezellen bij
hem; nu zonder problemen.
Er brak een tijd aan dat
hij belaagd werd door allerhande wilde beesten zoals hengsten, leeuwen,
tijgers, beren en slangen. Hij liet zich niet verschalken met als gevolg dat ze
elkaar begonnen te bevechten en verslinden. Voor hem waren het duivels. Net zo
ging het toen hij zijn vader meende te zien op diens oude dag: hij sprake hem
liefdevol en vermanend toe: dat hij, Wilhelmus, zijn vaders opvoeding toch niet
te schande zou maken, en dat hij er altijd voor had gezorgd dat zijn zoon nu
kon genieten van het leven, en waarom hij dat dan niet deed. Soms werd hij 's
nachts wakker badend in zweet en bloed, ónder de builen, blauwe plekken en
verwondingen. Dan kwam de Heilige Maagd uit de hemel hem troosten. Maar het
moeilijkst van alles was dat zijn vrienden en gezellen zich verbetener dan ooit
tegen hem begonnen te keren. Hij probeerde te vluchten naar zijn vorige
nederzetting, die met het gastenhuis. Maar ook daar wisten ze hem te vinden.
Hij sloeg aan het zwerven. Zo kwam hij bij een vrouw in huis in de landstreek
Castiglione in de buurt van Grosseto. De vrouw leed aan heftige koortsen, zodat
zij niet in staat was haar plichten van gastvrouw te vervullen. Maar op zijn
aanhoudend gebed werd zij tenslotte genezen. In een dal daar in de buurt bouwde
hij voor zichzelf een schamel hutje. Zijn leven was zo heilig en zijn vasten zo
streng dat de wilde dieren tenslotte uit mededogen zijn voeten kwamen likken.
En wat hij hun opdroeg voerden zij inderdaad uit.
Toen hij het moment van zijn dood voelde naderen, vroeg hij aan een priester in de buurt om de communie. Deze kwam en zag hoe uitgemergeld zijn armzalig lichaam was geworden. Op het moment dat hij de geest gaf, begon dat lichaam en vooral zijn gelaat te stralen en te blinken. De priester begroef de heilige Wilhelmus met behulp van zijn volgelingen, Albertus en Renaldus, in het tuintje dat de heilige zelf bij zijn leven had aangelegd en verzorgd. Later werd daar een klooster gebouwd. Een deel van zijn lichaam werd overgebracht naar de kerk van St-Jan de Doper te Maleval en daar plechtig bijgezet.
[165; 166p:161; 200; 203p:44.65; 235; 240; 357verna:1*]
Patronaten
Hij is patroon van de harnassmeden, blikslagers en loodgieters.
Afgebeeld
Hij wordt afgebeeld als monnik, soms met boek, maar vaak met een harnas of
wapenrusting bij zich. Als ridder met zwaard en tien kettingen over de borst.
Ook als boetepelgrim met rozenkrans.
Heel vaak wordt hij - net
als Wilhelmus met de Korte Neus "van Aquitanië" genoemd, omdat hij
uit dezelfde landstreek afkomstig was.
[107; 108; Dries van den Akker s.j./2010.03.13]
© A. van den Akker
s.j. / A.W. Gerritsen
SOURCE : https://heiligen-3s.nl/heiligen/02/10/02-10-1157-guilielmus.php
Voir aussi : https://www.abbazie.com/sanguglielmo/index_it.html
