Saint Hugues
On célèbre aujourd'hui à
la fois Saint Hugues de Grenoble, qui, évêque du diocèse, en 1080,
démissionna pour devenir bénédictin à la Chaise-Dieu, et son neveu, le Bienheureux
Hugues de Bonnevaux, cistercien à Maisières, en Bourgogne, puis abbé de
Léoncel, à Bonnevaux, en Dauphiné. Saint Hugues mourut en 1132, c'est lui qui
accueillit Saint Bruno à la Chartreuse. Le Bienheureux Hugues mourut, lui, en
1194.
Saint Hugues de Grenoble
Évêque de Grenoble (+ 1132)
Né à Châteauneuf sur Isère, dans le département de la Drôme, il était le fils
d'un officier. Saint Hugues était chanoine de Valence quand le légat du Pape
Grégoire VII le nomma au siège épiscopal de Grenoble dans le Dauphiné. A cette
époque, une grande partie du clergé de ce diocèse était d'une moralité
particulièrement déplorable. Au bout de deux années, Hugues, découragé, se
retira à l'abbaye de la Chaise-Dieu dans le Velay. Il y vécut quinze mois
parfaitement heureux, jusqu'au jour où un ordre pontifical lui enjoignit
d'aller réoccuper son siège épiscopal. Ce fut lui qui procura à saint Bruno,
son ancien professeur de Reims, la solitude inaccessible qu'il cherchait pour y
fonder son Ordre. Il l'installa dans la vallée de la Grande-Chartreuse d'où il
tire son nom. Hugues y séjournait le plus souvent possible. Saint Bruno, qu'il
avait pris comme directeur spirituel, eut souvent fort à faire pour l'empêcher
de ruiner sa santé à force d'austérités. Il lui interdit notamment de vendre le
cheval qui lui servait pour visiter son diocèse, comme il avait vendu, pour
aider les pauvres, l'anneau pastoral qu'on lui avait offert et son calice le
plus précieux. Saint Hugues prit une part importante au concile de Vienne
(1077) où fut condamné l'empereur Henri IV, l'habile simulateur de Canossa
devant le pape Grégoire VII.
Saint Hugues et Saint Bruno :
Le diocèse de Grenoble voit naître ou s'établir de nombreuses communautés et de
grandes figures religieuses.
En 1084 saint Bruno s'installe avec l'accord de saint Hugues, évêque de
Grenoble, en Chartreuse et fonde l'ordre des Chartreux. Saint Hugues est
lui-même connu pour avoir libéré l'Église du pouvoir des laïcs, et considéré
comme le véritable fondateur du diocèse car il en fixe le territoire. Il fonde
aussi le monastère de Chalais. (L'histoire du diocèse)
"L’évêque de Grenoble est né vers 1053 à Chateauneuf-sur-Isère dans la
famille des seigneurs du lieu.
Chanoine de l'Église de Valence, il fut associé à la réforme entreprise par
Grégoire VII et son légat, Hugues évêque de Die. Devenu évêque, il accueillera
saint Bruno au désert de Chartreuse. Il aurait voulu embrasser lui-même la vie
monastique à la Chaise-Dieu. Il meurt après plus de cinquante ans d’épiscopat,
le 1er avril 1132." (Saint Hugues, Évêque de Grenoble - diocèse de
Valence)
À Grenoble, en 1132, saint Hugues, évêque, qui travailla à réformer les mœurs
du clergé et du peuple et, au cours de son épiscopat, ardemment désireux de
solitude, conduisit saint Bruno et ses compagnons dans le désert de la
Chartreuse, et dirigea avec soin son Église en lui donnant l’exemple, pendant
près de cinquante ans.
Martyrologe romain
SOURCE : http://nominis.cef.fr/contenus/saint/901/Saint-Hugues-de-Grenoble.html
.jpg)
Saint Hugues
Né à Chateauneuf-d’Isère
en 1053, il était chanoine de l’église cathédrale de Valence quand l’évêque
Hugues de Die, légat de Grégoire VII en France, le prit comme conseiller.
Choisi malgré lui comme évêque par le clergé de Grenoble (1080), il fut sacré à
Rome par Grégoire VII. Après deux ans de luttes inutiles contre la simonie et
le mauvais comportement de son clergé, il se retira à l’abbaye de la
Chaise-Dieu d’où Grégoire VII lui ordonna de sortir pour retourner dans son
diocèse.
Trois ans plus tard, il
vit en songe Dieu apparaître au milieu des montagnes de Chartreuse et y
construire un temple magnifique couronné de sept étoiles. Quelques jours après
saint Bruno et six de ses amis vinrent solliciter sa protection et il les
conduisit dans les montagnes de Chartreuse. Souvent, Hugues allait faire
retraite chez les moines de Chartreuse où il vivait comme les moines et
profitait des conseils de saint Bruno. Même quand il fut avancé en âge, les
papes refusèrent qu’il démissionnât de sa charge épiscopale où il mourut le 1°
avril 1132, vendredi avant les Rameaux, après avoir supporté de cruelles
infirmités.
Innocent II le canonisa
le 22 avril 1134. Pendant les guerres de religion, son corps fut brûlé sur la
place publique par les protestants du baron des Adrets
SOURCE : http://missel.free.fr/Sanctoral/04/01.php
Évêque de Grenoble
(1053-1132)
Saint Hugues naquit à Châteauneuf-d'Isère, près de Valence, en Dauphiné.
Pendant que sa mère le portait dans son sein, elle eut un songe où il lui
semblait mettre au monde un bel enfant que saint Pierre, accompagné d'autres
saints, emportait dans le Ciel et présentait devant le trône de Dieu. Cette
vision fut pour ses parents un présage de hautes et saintes destinées; aussi
soignèrent-ils son éducation et n'hésitèrent-ils pas à favoriser sa vocation
ecclésiastique.
Choisi, jeune encore, par l'évêque de Valence, pour être chanoine de sa
cathédrale, il se vit, à vingt-sept ans, obligé d'accepter le siège épiscopal
de Grenoble, devenu vacant. Il voulut recevoir l'onction épiscopale des mains
du Pape Grégoire VII, qui, connaissant à l'avance son mérite et ses vertus, lui
dévoila toute son âme et lui inspira un zèle ardent pour la liberté de l'Église
et pour la sanctification du clergé.
Hugues trouva son évêché dans le plus lamentable état; tous les abus de
l'époque y régnaient en maîtres. Le nouveau Pontife fit d'incroyables efforts
pour raviver la foi et relever les moeurs; ses efforts étant infructueux, il
résolut de quitter sa charge et se réfugia au monastère de la Chaise-Dieu; mais
bientôt le Pape, instruit de ce qui se passait, lui ordonna de retourner à son
évêché et de préférer le salut des âmes à son repos personnel.
C'est dans les années suivantes que saint Bruno vint fonder dans son diocèse
l'admirable institution de la Chartreuse. Hugues allait souvent dans cet ermitage
et vivait avec les Chartreux comme le dernier d'entre eux; son attrait pour la
solitude était si fort, qu'il ne pouvait se décider à quitter cette austère
retraite, et Bruno se voyait obligé de lui dire: "Allez à votre troupeau;
il a besoin de vous; donnez-lui ce que vous lui devez."
Cependant Hugues, par la puissance de sa sainteté, opérait un grand bien dans
les âmes; ses prédications véhémentes remuaient les foules et touchaient les
coeurs; au confessionnal, il pleurait souvent avec ses pénitents et les
excitait à une plus grande contrition. Après quelques années d'épiscopat, son
diocèse avait changé de face.
Parmi ses hautes vertus, on remarqua particulièrement sa modestie et sa
charité. Dur pour lui-même, il se montrait prodigue pour les pauvres et alla
jusqu'à vendre pour eux son anneau et son calice. Toujours il se montra d'une
énergie indomptable pour la défense des intérêts de l'Église; il restera
toujours comme l'un des beaux modèles de noble indépendance et de fier courage.
Son exemple apprend aussi que si le salut des âmes est une chose inestimable,
il ne s'opère souvent qu'au prix d'une longue persévérance et d'une grande
abnégation.
Abbé L. Jaud, Vie des Saints pour tous les jours de l'année, Tours, Mame,
1950
SOURCE : http://magnificat.ca/cal/fr/saints/saint_hugues_de_grenoble.html
Saint Hugues
Évêque de Grenoble (1053-1132)
Saint Hugues naquit à Châteauneuf-d’Isère, près de Valence, en Dauphiné.
Pendant que sa mère le portait dans son sein, elle eut un songe où il lui
semblait mettre au monde un bel enfant que saint Pierre, accompagné d’autres
saints, emportait dans le Ciel et présentait devant le trône de Dieu. Cette
vision fut pour ses parents un présage de hautes et saintes destinées ; aussi
soignèrent-ils son éducation et n’hésitèrent-ils pas à favoriser sa vocation
ecclésiastique.
Choisi, jeune encore, par l’évêque de Valence, pour être chanoine de sa
cathédrale, il se vit, à vingt-sept ans, obligé d’accepter le siège épiscopal
de Grenoble, devenu vacant. Il voulut recevoir l’onction épiscopale des mains
du Pape Grégoire VII, qui, connaissant à l’avance son mérite et ses vertus, lui
dévoila toute son âme et lui inspira un zèle ardent pour la liberté de l’Église
et pour la sanctification du clergé.
Hugues trouva son évêché dans le plus lamentable état ; tous les abus de
l’époque y régnaient en maîtres. Le nouveau Pontife fit d’incroyables efforts
pour raviver la foi et relever les moeurs ; ses efforts étant infructueux, il
résolut de quitter sa charge et se réfugia au monastère de la Chaise-Dieu ;
mais bientôt le Pape, instruit de ce qui se passait, lui ordonna de retourner à
son évêché et de préférer le salut des âmes à son repos personnel.
C’est dans les années suivantes que saint Bruno vint fonder dans son diocèse
l’admirable institution de la Chartreuse. Hugues allait souvent dans cet
ermitage et vivait avec les Chartreux comme le dernier d’entre eux ; son
attrait pour la solitude était si fort, qu’il ne pouvait se décider à quitter
cette austère retraite, et Bruno se voyait obligé de lui dire : \"Allez à
votre troupeau ; il a besoin de vous ; donnez-lui ce que vous lui devez.\"
Cependant Hugues, par la puissance de sa sainteté, opérait un grand bien dans
les âmes ; ses prédications véhémentes remuaient les foules et touchaient les
coeurs ; au confessionnal, il pleurait souvent avec ses pénitents et les
excitait à une plus grande contrition. Après quelques années d’épiscopat, son
diocèse avait changé de face.
Parmi ses hautes vertus, on remarqua particulièrement sa modestie et sa
charité. Dur pour lui-même, il se montrait prodigue pour les pauvres et alla
jusqu’à vendre pour eux son anneau et son calice. Toujours il se montra d’une
énergie indomptable pour la défense des intérêts de l’Église ; il restera
toujours comme l’un des beaux modèles de noble indépendance et de fier courage.
Son exemple apprend aussi que si le salut des âmes est une chose inestimable,
il ne s’opère souvent qu’au prix d’une longue persévérance et d’une grande
abnégation.
SOURCE : http://viechretienne.catholique.org/saints/983-saint-hugues
Church
in Pörtschach am Berg in the community of Maria Saal -
Hugh of Châteauneuf
Pfarrkirche in Pörtschach am
Berg in der Gemeinde Maria Saal- Hugo von Grenoble
Also
known as
Hugh of Châteauneuf
Profile
Son of a soldier named
Odilo, a man known for his Christian life,
and who later became a Cistercian monk;
his mother was
known for her life of prayer and alms-giving.
Uncle of Saint Hugh
of Bonnevaux. Hugh was an exceptionally good student as
a child. Canon in
the cathedral of Valence, France at
age 25. Bishop of Grenoble, France in 1080 at
age 27, consecrated by Pope Gregory
VII; he served there for 52 years. He went to Grenoble as
a reformer, but after two years, convinced that he had not improved the lives
or the holiness of his clergy, he
resigned and retired to become a Benedictine monk at
Chaise-Dieu in Auvergne, France;
after a year of this, Pope Gregory ordered
him back to Grenoble.
This time his work and his example paid off – large crowds attended his preaching,
his clergy brought
new zeal to their ministry, the poor were
cared for, and religious
life had a new start in his diocese.
He gave land to Saint Bruno for
La Grande Chartruse abbey, and
helped him found
the Carthusians.
Gave both his mother and
his 100 year old father their
Last Rites. A frequent sufferer of head
pain and headaches,
which led to his patronage of
the problem.
Born
1053 at
Chateauneuf, Dauphiné, France
1 April 1132 in Grenoble, France of
natural causes
interred in Saint
Mary’s Cathedral, Grenoble
relics burned
by the Huguenots in
the 15th
century
22 April 1134 by Pope Innocent
II during the Council of Pisa
carrying a lantern
one of a group of seven
stars, representing the founders of the Carthusians
with three flowers in
his hand
Additional
Information
Book
of Saints, by the Monks of
Ramsgate
Lives
of the Saints, by Father Alban
Butler
Saints
of the Day, by Katherine Rabenstein
Short
Lives of the Saints, by Eleanor Cecilia Donnelly
books
Our Sunday Visitor’s Encyclopedia of Saints
Sacred
and Legendary Art, by Anna Jameson
other
sites in english
Immaculate Heart of
Mary’s Hermitage
images
video
webseiten
auf deutsch
Stadlers Bollstandiges Heiligenlexikon
sitios
en español
Martirologio Romano, 2001 edición
sites
en français
Abbé
Christian-Philippe Chanut
situs
di indonesia
fonti
in italiano
websites
in nederlandse
nettsteder
i norsk
strony
w jezyku polskim
Żywoty
Świętych Pańskich na wszystkie dni roku
MLA
Citation
“Saint Hugh of
Grenoble“. CatholicSaints.Info. 11 November 2021. Web. 1 April 2023.
<https://catholicsaints.info/saint-hugh-of-grenoble/>
SOURCE : https://catholicsaints.info/saint-hugh-of-grenoble/
Hugo
von Grenoble, St. Maria im oberschwäbischen Buxheim bei Memmingen. Nördlicher
Lettneraltar
St. Hugh of Grenoble
St. Hugh of Grenoble (1052-1132), who served as a bishop in France for 52
years, had his work cut out for him from the start. Corruption seemed to loom
in every direction: the buying and selling of Church offices, violations of
clerical celibacy, lay control of Church property, religious indifference
and/or ignorance. After serving as bishop for two years, he’d had his fill. He
tried disappearing to a monastery, but the pope called him back to continue the
work of reform.
Ironically, St. Hugh was reasonably effective in the role of reformer—surely
because of his devotion to the Church but also because of his strong character.
In conflicts between Church and state he was an unflinching defender of the
Church. He fearlessly supported the papacy. He was eloquent as a preacher. He
restored his own cathedral, made civic improvements in the town and weathered a
brief exile.
St. Hugh may be best known as patron and benefactor of St. Bruno, founder of
the Carthusian Order.
St. Hugh died in 1132. He was canonized only two years later.
SOURCE : http://www.ucatholic.com/saints/st-hugh-of-grenoble/
Hugh of Grenoble, OSB B
(RM)
Born near Valence in the Dauphiné, France, in 1052; died in Grenoble, France,
on April 1, 1132; canonized by Pope Innocent II in 1134. What an amazing
modesty Saint Hugh possessed! You may shrug your shoulders, of course. The 20th
century is without modesty and doesn't appreciate it. There is something about
the modesty of Saint Hugh that governed and colored his life, yet repels and
confounds us. We have lost the taste for that virtue in a world where we live
like haggling beasts: industrious, envious, quarrelsome, wretched beasts!
By contrast Saint Hugh took to heart Saint Paul's admonition: "Let love be
sincere . . . love one another with mutual affection; anticipate one another in
showing honor. . . . do not be haughty but associate with the lowly; do not be
wise in your own estimation" (Romans 12:9, 16). And again Paul urges:
"Do nothing out of selfishness or vainglory; rather, humbly regard others
as more important than yourselves. . . ." (Philippians 2:3).
When Hugh of Grenoble was born at Châteauneuf, the French churchmen were very
undisciplined. He was the son of the second marriage of Odilo, a knight of
excellent reputation, who later became a Carthusian monk. His father lived to
the venerable age of 100, before he died in his son's arms after having
received viaticum from him. Odilo's goodness inspired his son to greatness.
As a youth, Saint Hugh was a pupil of Saint Bruno at Rheims. He later studied
in the best foreign centers for education.
Good looks and a diffident manner, added to his abilities, seem to have helped
Hugh's swift rise in ecclesiastical office. He won all hearts through his
courtesy and modesty that led him to underrate his own talents and learning.
Hugh, though a layman, was made a canon of Valence Cathedral at age 25, and set
out to reform the church. Bishop Hugh of Die soon saw the young man's zeal and
appointed the young man to his household. This bishop was particularly keen to
stamp out simony (that is sale for personal gain of positions in the church)
and Hugh played a huge part in his campaign.
In 1080, the bishop took Hugh to a council at Avignon. One of the purposes of
the council was to sort out the disorders that had arisen in the diocese of
Grenoble, whose bishop had just died.
To Hugh's surprise, the participants decided that this 27-year-old was by far
the best person to be consecrated bishop. He protested that he was only a
layman.
"But I repeat to you that I am not worthy of it!" sighed Hugh.
"What fairy tale is this that you're telling me?" asked the papal
legate, Bishop Hugh of Die. "Who is asking you to act on your own
strength? Count first on God, who will give you help."
Nevertheless, the bishop ordained him and then took him to Rome where the pope
consecrated Hugh as bishop though he was barely 30.
Hugh discovered that diocese of Grenoble was in a far worse state than he had
imagined. Although the clergy had taken vows of celibacy, many of them lived
more or less openly with women. Influential laymen had seized most of the
property of the church. Hugh manfully set about putting matters aright. He was
unpopular with the nobility, whose confiscation of church property the bishop
dealt with firmly. Only Hugh, however, failed to see the excellent results of
his policies. Two years after his consecration, believing that he had vainly
opposed these disorders, as well as simony and usury, through sermons, threats,
example, fast, and prayers, Hugh left the city and withdrew to the abbey of
Chaise- Dieu (Cluniac).
This was the first of several times he despaired because of his lack of
progress and went to live as a monk. "But I repeat to you that I can't do
anything that's good and worthwhile!" he complained gently to those who
wanted him to give up this sudden Benedictine vocation and his seeming lack of
faith.
Each time the pope insisted that he must take up the struggle again. "Very
well, granted. You can't do anything, my son," Pope Saint Gregory VII said
to him, "but you are bishop, and the sacrament can do everything."
Each time Hugh obeyed. This first time it took a year of discussion before Hugh
returned to Grenoble with a crushing sense of his unworthiness and inferiority.
Bishop Hugh of Grenoble sustained the papacy in its dispute with Emperor Henry
V, and was persecuted for his loyalty. Grenoble was in the emperor's territory,
but his flock rallied to his support.
It was then, in 1084, that Saint Bruno and his companions came in search of
silence, solitude, and a perpetual conversation with God on the fringes of the
scandals of the world. Hugh was waiting for them. He rolled up his cassock and,
like a guide, led them through the craggy rocks of the desert called the
Chartreuse. He gave this land to the monks who built there the famous monastery
of Grande Chartreuse. The charter Hugh gave them still exists.
Hugh knew the way to the Grande Chartreuse very well, and often visited the
monks. He came so often, in fact, and liked it so much that Saint Bruno often
had to send him away, reminding him of his flock and episcopal duties. When he
visited them in their solitude, Hugh would join in their exercises and perform
the most menial tasks. Hugh saw himself as a bad bishop and wanted nothing more
than to stay in the monastery. Hugh's close association with the Carthusians
has ensured the custom that the diocesan bishop was always expected (contrary
to other monastic orders) to guide and cherish Charterhouses in their diocese.
During his 52-year episcopacy, Hugh vainly tendered his resignation to each
pope--Gregory VII, Gelasius II, Calixtus II, Honorius II, Innocent II, and
others--and they refused him because of his outstanding ability. He never
ceased imploring them to release him from the duties of his episcopal office up
to the day of his death. During his last, painful illness he was tormented by headaches
and stomach disorders that resulted from his long fasts and vigils, yet never
complained. For a short time before his death, he lost his memory for
everything but prayer, and would recite the Psalter and the Our Father
unceasingly.
It was this humility--which once almost became a blasphemy against Divine
Providence--that unwittingly made Hugh such a good bishop. Out of the fear and
shame that he was better nourished, housed, and dressed than the poor, he sold
his ring, other jewels, furs, a golden chalice, and ornaments to raise money
and gave it to those in need. His generosity stirred other rich men to
liberally follow his example.
He wept when he heard a penitent's confession and when the disorders of his
retinue were brought to his attention, he blamed himself as though it were a
personal fault. Hugh also founded three hospitals at Grenoble, built a
marketplace, and provided a stone bridge over the Isere, in addition to
restoring the cathedral and Saint Laurence's Church. For 52 years Hugh labored
as bishop of Grenoble, dying at age 79, having restored the diocese both
financially and morally.
He took upon himself all the sins of others, and the cross that he carried was
so heavy laden, so holy, and so redemptive that two years after his death, he
was canonized amid the jubilation of the people and of his church. By order of
Pope Innocent II, Hugh's Carthusian friend Gigues wrote the saints Life which
brings out the attractiveness of this modest man's character (Attwater,
Attwater2, Benedictines, Bentley, Delaney, Encyclopedia, Farmer, Gill, Walsh).
In art, Saint Hugh is a
bishop seeing a vision of seven stars. Sometimes he is shown (1) with a
lantern; (2) with three flowers; (3) with Saint Bruno, to whom he entrusted the
Grande Chartreuse; or (4) turning partridges served to Carthusians on a fast
day into tortoises (Roeder). Zurbaran gave Hugh a prominent place in his
paintings of the early Carthusians in the museum of Seville (Farmer). Saint
Hugh is invoked against headache (Roeder).
SOURCE : http://www.saintpatrickdc.org/ss/0401.shtml
St. Hugh of
Grenoble (1052-1132), who served as a bishop in France for 52 years, had
his work cut out for him from the start. Corruption seemed to loom in every
direction: the buying and selling of Church offices, violations of clerical
celibacy, lay control of Church property, religious indifference and/or
ignorance. After serving as bishop for two years, he’d had his fill. He tried
disappearing to a monastery, but the pope called him back to continue the work
of reform.
Ironically, St. Hugh was
reasonably effective in the role of reformer surely because of his devotion to
the Church but also because of his strong character. In conflicts between
Church and state he was an unflinching defender of the Church. He fearlessly
supported the papacy. He was eloquent as a preacher. He restored his own
cathedral, made civic improvements in the town and weathered a brief exile.
St. Hugh may be best
known as patron and benefactor of St. Bruno, founder of the Carthusian Order.
St. Hugh died in 1132. He
was canonized only two years later.
SOURCE : http://ucatholic.com/saints/hugh-of-grenoble/
Pictorial
Lives of the Saints – Saint Hugh, Bishop
Article
It was the happiness of
this Saint to receive from his cradle the strongest impressions of piety by the
example and care of his illustrious and holy parents. He was born at
Chateau-neuf, in the territory of Valence in Dauphine, in 1053. His father,
Odilo, who served his country in an honorable post in the army, labored, by all
the means in his power, to make his soldiers faithful servants of their
Creator, and by severe punishments to restrain vice. By the advice of his son,
Saint Hugh, he afterwards became a Carthusian monk, and died at the age of a
hundred, having received extreme unction and the viaticum from the hands of his
son. Our Saint likewise assisted, in her last moments, his mother, who had for
many years, under his direction, served God in her own house, by prayer,
fasting, and plenteous alms-deeds. Hugh, from the cradle, appeared to be a
child of benediction. He went through his studies with great applause, and
having chosen to serve God in an ecclesiastical state, he accepted a canonry in
the cathedral of Valence. His great sanctity and learning rendered him an
ornament of that Church, and he was finally made bishop of Grenoble. He set
himself at once to reprove vice and to reform abuses, and so plentiful was the
benediction of heaven upon his labors that he had the comfort to see the face
of his diocese in a short time exceedingly changed. After two years, he
privately resigned his bishopric, presuming on the tacit consent of the Holy
See, and, putting on the habit of Saint Bennet, he entered upon a novitiate in
the austere abbey of Casa-Dei in Auvergne. There he lived a year a perfect
model of all virtues to that house of Saints, till Pope Gregory VII commanded
him in virtue of holy obedience to resume his pastoral charge. He earnestly
solicited Pope Innocent II for leave to resign his bishopric, that he might die
in solitude; but was never able to obtain his request. God was pleased to
purify his soul by a lingering illness before He called him to Himself. Some
time before his death, he lost his memory for every thing but his prayers. He
closed his penitential course on the 1st of April, in 1132, wanting only two
months of being eighty years old, of which he had been fifty-two years bishop.
Miracles attested the sanctity of his happy death, and he was canonized by
Innocent II. in 1134.
Reflection – Let us learn
from the example of the Saints, to shun the tumult of the world as much as our
circumstances will allow, and give ourselves up to the exercises of holy
solitude, prayer, and pious reading.
MLA
Citation
John Dawson Gilmary Shea.
“Saint Hugh, Bishop”. Pictorial Lives of the
Saints, 1889. CatholicSaints.Info.
5 March 2014. Web. 1 April 2023.
<https://catholicsaints.info/pictorial-lives-of-the-saints-saint-hugh-bishop/>
SOURCE : https://catholicsaints.info/pictorial-lives-of-the-saints-saint-hugh-bishop/
Short
Lives of the Saints – Saint Hugh, Bishop and Confessor
Entry
Saint Hugh was chosen by
the Council of Avignon as bishop of Grenoble, after having given great
edification by his mortified, retired, and prayerful life as canon of Valence.
He was obliged to accept the episcopal charge against his inclinations, and after
discharging his sacred duties for the space of a few years, he withdrew from
his office and entered a religious house at Chaise Dieu. The Pope, Gregory VII,
however, commanded him to sacrifice his own wishes to the call of duty, and
Saint Hugh was forced to resume the mitre. He died happily in 1132, having been
favored with the gift of miracles both before and after his death.
. . . Shut in my crypt by
night, by day,
Breathing His peace with every breath,
I was content to wear away,
Tasting a calm as sweet as death;
Yet they have bidden me forth to bear
Mitre and stole and sacred staff.
– Mrs. Margaret J. Preston
Favorite Practice – To
sacrifice our own lights to the judgment and will of our superiors.
MLA
Citation
Eleanor Cecilia Donnelly.
“Saint Hugh, Bishop and Confessor”. Short
Lives of the Saints, 1910. CatholicSaints.Info.
13 April 2021. Web. 1 April 2023.
<https://catholicsaints.info/short-lives-of-the-saints-saint-hugh-bishop-and-confessor/>
SOURCE : https://catholicsaints.info/short-lives-of-the-saints-saint-hugh-bishop-and-confessor/
April 1
St. Hugh, Bishop of
Grenoble, Confessor
From his life, written
two years after his decease, by his intimate friend Guigo, fifth prior of the
great Chartreuse, by the order of Pope Innocent II. Bollandus ad Apr. 1. p. 36.
Mabillon, Annal. 1. 66. n. 34. Pagi ad An. 1080. Hist. Liter. de la France, t.
11. p. 149.
A.D. 1132
THE FIRST tincture of the mind is of the utmost importance to virtue; and it was the happiness of this saint to receive from his cradle the strongest impressions of piety by the example and care of his illustrious and holy parents. He was born at Chateau-neuf, in the territory of Valence in Dauphiné, in 1053. His father, Odilo, served his country in an honourable post in the army, in which he acquitted himself of his duty to his prince with so much the greater fidelity and valour, as he most ardently endeavoured to sanctify his profession and all his actions by a motive of religion. Being sensible that all authority which men receive over others is derived from God, with an obligation that they employ it, in the first place, for the advancement of the divine honour, he laboured, by all the means in his power, to make his soldiers faithful servants of their Creator, and by severe punishments to restrain vices, those especially of impurity and lying. By the advice of his son, St. Hugh, he afterward became a Carthusian monk, when he was upwards of fourscore years old, and lived eighteen years in great humility and austerity under St. Bruno, and his successors, in the great Chartreuse, where he died one hundred years old, having received extreme unction and the viaticum from the hands of his son.—Our saint likewise assisted, in her last moments, his mother, who had for many years, under his direction, served God in her own house, by prayer, fasting, and plenteous alms-deeds.—Hugh, from the cradle, appeared to be a child of benediction. He went through his studies with great applause, and his progress in piety always kept pace with his advancement in learning. Having chosen to serve God in an ecclesiastical state, that he might always dwell in his house and be occupied in his praises, he accepted a canonry in the cathedral of Valence. In this station, the sanctity of his life, and his extraordinary talents, rendered him the ornament of that church; and the gentleness and affability of his deportment won him the affection of all his colleagues. He was tall, and very comely, but naturally exceedingly bashful; and such was his modesty, that, for some time, he found means to conceal his learning and eloquence: nevertheless, his humility served only to show afterward those talents to more advantage and with greater lustre. For no virtue shines brighter with learning than modesty, as nothing renders scholars more odious or despicable than haughtiness and pride, which they discover by their obstinacy and clamours, by the contempt with which they treat those who dissent from them in opinion, and by their ostentatious pedantry in embracing every occasion of exhibiting their supposed superior wit and extraordinary parts.
Hugh, then bishop of Die, but soon after archbishop of Lyons, and also cardinal
legate of the holy see, was so charmed at first sight of the saint, when he
happened to come to Valence, that he would not be contented till he had taken
the good man into his household. He employed him in extirpating simony, and in
many other affairs of importance. In 1080, the legate Hugh held a synod at
Avignon, in which he took under consideration the desolate condition and the
grievous disorders into which the church of Grenoble was sunk, through the
sloth and bad example of its late mercenary pastor. The eyes of the legate and
of the whole council were fixed on St. Hugh as the person best qualified, by
his virtue and prudence, to reform these abuses, and restore the ancient glory
of that church; and with them the voice of the whole city conspired. But his
reluctance and fears were not to be overcome till he was compelled by the
repeated commands of the legate and council. The legate took our newly
appointed bishop with him to Rome, in order to his receiving the episcopal
consecration from the hands of Gregory VII., who then sat in the chair of St.
Peter. The servant of God was glad of this opportunity of consulting the vicar
of Christ concerning his own conscience; for, during a great part of his life,
he had been extremely molested with troublesome temptations of importunate
blasphemous thoughts against the divine providence. Pope Gregory, who was a man
very well versed in the interior trials of souls, assured him that this angel
of Satan was permitted by God, in his sweet mercy, to buffet him only for his
trial and crown: which words exceedingly comforted the saint, and encouraged
him to bear his cross with patience and joy. A devout soul, under this trial,
which finds these suggestions always painful and disagreeable, ought not to lose
courage; for by patience and perseverance she exceedingly multiplies her
crowns, and glorifies God, who has laid it upon her shoulders, and who will,
when he sees fit, scatter these mists, and on a sudden translate her from this
state of bitterness and darkness into the region of light, joy, and the
sweetest peace. St. Hugh prayed earnestly to be freed from this enemy; but
received for a long time the same answer with St. Paul. 1 In
the mean while, his patience and constancy were his victory and his crown: and
assiduous meditation on the sufferings of our divine Redeemer, who was made for
us a man of sorrows, was his comfort and support.
St. Bruno and his six
companions addressed themselves to him for his advice in their pious design of
forsaking the world, and he appointed them a desert which was in his diocess,
whither he conducted them in 1084. It is a frightful solitude, called the
Chartreuse, or Carthusian mountains, in Dauphiné, which place gave name to the
famous Order St. Bruno founded there. The meek and pious behaviour of these
servants of God took deep root in the heart of our holy pastor; and it was his
delight frequently to visit them in their solitude, to join them in their
exercises and austerities, and perform the meanest offices amongst them, as an
outcast and one unworthy to bear them company. Sometimes the charms of
contemplation detained him so long in this hermitage, that St. Bruno was
obliged to order him to go to his flock, and acquit himself of the duties which
he owed them. He being determined to sell his horses for the benefit of the
poor, thinking himself able to perform the visitation of his diocess on foot,
St. Bruno, to whose advice he paid an implicit deference, opposed his design,
urging that he had not strength for such an undertaking. For the last forty
years of his life he was afflicted with almost continual headaches, and pains
in the stomach; he also suffered the most severe interior temptations. Yet God
did not leave him entirely destitute of comfort; but frequently visited his
soul with heavenly sweetness and sensible spiritual consolations, which filled
his heart under his afflictions with interior joy. The remembrance of the
divine love, or of his own and others’ spiritual miseries, frequently produced
a flood of tears from his eyes, which way soever he turned them; nor was he
able sometimes to check them in company or at table, especially whilst he heard
the holy Scriptures read. In hearing confessions, he frequently mingled his
tears with those of his penitents, or first excited theirs by his own. At his
sermons it was not unusual to see the whole audience melt into tears together;
and some were so strongly affected, that they confessed their sins publicly on
the spot. After sermon, he was detained very long in hearing confessions. He
often cast himself at the feet of others, to entreat them to pardon injuries,
or to make some necessary satisfaction to their neighbours. His love of
heavenly things made all temporal affairs seem to him burdensome and tedious.
Women he would never look in the face, so that he knew not the features of his
own mother. He never loved to hear or relate public news or reports, for fear
of detraction, or at least of dissipation. His constant pensioners and
occasional alms (in the latter of which he was extremely bountiful) were very
expensive to him: insomuch, that though, in order to relieve the poor, he had
long denied himself everything that seemed to have the least appearance of
superfluity, still, for the extending his beneficent inclination, he even sold,
in the time of famine, a gold chalice, and part of his episcopal ornaments, as
gold rings and precious stones. And the happy consequence of St. Hugh’s example
this way was, that the rich were moved by it to bestow of their treasures to
the necessitous, whereby the wants of all the poor of his diocess were
supplied.
He earnestly solicited
Pope Innocent II. for leave to resign his bishopric, that he might die in
solitude; but was never able to obtain his request. 2 God
was pleased to purify his soul by a lingering illness before he called him to
himself. Some time before his death, he lost his memory for everything but his
prayers: the Psalter and the Lord’s Prayer he recited with great devotion,
almost without intermission: and he was said to have repeated the last three
hundred times in one night. Being told that so constant an attention would
increase his distemper, he said, “It is quite otherwise: by prayer I always
find myself stronger.” In the time of sickness, a certain frowardness and
peevishness of disposition are what the best of us are too apt to give way to,
through weakness of nature and a temptation of the enemy, who seeks to deprive
a dying person of the most favourable advantages of penance and patience, and
to feed and strengthen self-love in the soul while upon the very cross itself,
and in the crucible into which she is thrown by a singular mercy, in order to
her coming forth refined and pure. In this fiery trial, the virtue of the
saints shows itself genuine, and endued with a fortitude which renders it
worthy its crown. By the same test is pretended virtue discovered: self-love
can no longer disguise itself: it cries out, murmurs, frets, and repines: the
mask which the hypocrite wore is here pulled off: saints, on the contrary,
under every degree of torture cruelty can invent, preserve a happy patience and
serenity of soul. Hence the devil would not allow the virtue of Job to be
sincere before it had been approved under sickness and bodily pain. 3 St.
Hugh left us by his invincible patience a proof of the fervour of his charity.
Under the sharpest pains, he never let fall one word of complaint, nor
mentioned what he suffered: his whole concern seemed only to be for others.
When any assisted him, he expressed the greatest confusion and thankfulness: if
he had given the least trouble to any one, he would beg to receive the
discipline, and because no one would give it him, would confess his fault, as
he called it, and implore the divine mercy with tears. The like sentiments we
read of in the relation of the deaths of many holy monks of La Trappe. Dom.
Bennet, under the most racking pains, when turned in his bed, said: “You lay me
too much at my ease.” Dom. Charles would not cool his mouth with a little water
in the raging heat of a violent fever. Such examples teach us at least to blush
at and condemn our murmurs and impatience under sickness. The humility of St.
Hugh was the more surprising, because every one approached him with the
greatest reverence and affection, and thought it a happiness if they were
allowed in anything to serve him. It was his constant prayer, in which he
begged his dear Carthusians and all others to join him, that God would
extinguish in his heart all attachment to creatures, that his pure love might
reign in all his affections. One said to him: “Why do you weep so bitterly, who
never offended God by any wilful crime?” He replied: “Vanity and inordinate
affections suffice to damn a soul. It is only through the divine mercy that we
can hope to be saved, and shall we ever cease to implore it?” If any one spoke
of news in his presence, he checked them, saying: “This life is all given us
for weeping and penance, not for idle discourses.” He closed his penitential
course on the 1st of April, in 1132, wanting only two months of being eighty
years old, of which he had been fifty-two years bishop. Miracles attested the
sanctity of his happy death; and he was canonized by Innocent II. in 1134.
There is no saint who was
not a lover of retirement and penance. Shall we not learn from them to shun the
tumult of the world, as much as our circumstances will allow, and give
ourselves up to the exercises of holy solitude, prayer, and pious reading? Holy
solitude is the school of heavenly doctrine, where fervent souls study a divine
science, which is learned by experience, not by the discourses of others. Here
they learn to know God and themselves; they disengage their affections from the
world, and burn and reduce to ashes all that can fasten their hearts to it.
Here they give earthly things for those of heaven, and goods of small value for
those of inestimable price. In blessed solitude, a man repairs in his soul the
image of his Creator, which was effaced by sin, and, by the victory which he
gains over his passions, is in some degree freed from the corruption of his
nature, and restored in some measure to the state of its integrity and
innocence by the ruin of vice, and the establishment of all
virtues in his affections; so that, by a wonderful change wrought in his soul,
he becomes a new creature, and a terrestrial angel. His sweet repose and his
employments are also angelical, being of the same nature with those of the
blessed in heaven. By the earnest occupation of the powers of his soul on God
and in God, or in doing his will, he is continually employed in a manner
infinitely more excellent and more noble than he could be in governing all the
empires of the world; and in a manner which is far preferable to all the vain
occupations of the greatest men of the world during the whole course of their
lives. Moreover, in the interior exercises of this state, a soul receives
certain antepasts of eternal felicity, by which she intimately feels how sweet
God is, and learns to have no relish for anything but for him alone. O my
friends, cried out a certain pious contemplative, I take leave of you with
these words, and this feeling invitation of the Psalmist: Come, taste
yourselves, and see by your own experience how sweet the Lord is. But
these and other privileges and precious advantages only belong to the true
solitary, who joins interior to exterior solitude, is never warped by sloth or
remissness, gives no moments to idleness, uses continual violence to himself,
in order perfectly to subdue his passions, watches constantly over his senses,
is penetrated to the heart with the wholesome sadness of penance, has death
always before his eyes, is always taken up in the exercises of compunction, the
divine praises, love, adoration, and thanksgiving, and is raised above the
earth and all created things by the ardour of his desires of being united to God,
the sovereign good.
Note
2. St. Hugh is ranked among ecclesiastical writers, chiefly on account
of his Chartulary, or collection of Charters, with curious historical remarks,
kept in MS. at Grenoble: from which Dom. Maur. d’Antine has borrowed many
things in his new edition of Du Cange’s Glossary, &c.
Rev. Alban
Butler (1711–73). Volume IV: April. The Lives of the
Saints. 1866.
SOURCE : http://www.bartleby.com/210/4/011.html
Saint Hugh of Grenoble
Roman Calendar : April 1
Carthusian Calendar :
April 1
Although not a
Carthusian, St Hugh is venerated in the Order as having been the prelate who
received St Bruno and his companions into his diocese in 1084, forming the
first Carthusian family.
St. Hugh was born on in
1052, at Châteauneuf, France near Valence in the Dauphiné. St. Hugh was born to
a pious family. His father, Odilo, was a soldier and he had been married twice.
Odilo later became a Carthusian; as a religious order of great austerity
dedicated exclusively to the contemplative life, the Carthusians were founded
by St. Bruno in 1084 in the Chartreuse Mountains, a lonely branch of the French
Alps.
Odilo died at the age of
100, receiving viaticum from his son in whose arms he passed away. After
education begun in Valence and completed with distinction in foreign centres of
learning, Hugh was presented to a canonry (the office of a canon) in the
cathedral of Valence through still a layman - such benefices at that period
being often conferred on young students without orders. At the time when Hugh was
very young, good-looking, and extremely bashful, he won all hearts by his
courtesy and by the modesty which led him to conceal and underrate his talents
and learning.
The bishop of Die,
another Hugh, was so charmed by his namesake when he came to Valence that he
insisted upon attaching him to his household. The prelate soon proved the young
canon's worth by entrusting him with some difficult negotiations in the
campaign then directed against simony; and in 1080 he took him to a synod at
Avignon, called to consider, amongst other matters, the disorders which had
crept into the vacant see of Grenoble. The council and the delegates from
Grenoble severally and collectively appear to have looked on Canon Hugh as the
one man who was capable of dealing with the disorders complained of; but
through unanimously elected it was with the greatest reluctance that he
consented to accept the office. The legate himself conferred on him holy orders
up to the priesthood, and took him to Rome that he might receive consecration
as bishop from the pope. Immediately after consecration, St. Hugh hurried off
to his diocese, but he was appalled by the state of his flock. St. Hugh had the
ability in dealing with both the immorality and wickedness that were
predominant and common in Grenoble. St. Hugh was elected bishop at the age of
twenty-five.
For two years, Hugh
laboured unremittingly. The excellent results he was obtaining were clear to
all but to himself: he only saw his failures and blamed his own incompetence.
It had been two years of preaching, denunciations, rigorous fasts and
continuous praying. Because Hugh was discouraged, he quietly withdrew to the
Cluniac Abbey of Chaise-Dieu, where he received the Benedictine habit. He did
not remain there long, for Pope Gregory commanded him to resume his pastoral
charge and return to Grenoble.
It was to St. Hugh of
Grenoble that St. Bruno and his companions addressed themselves when they
decided to forsake the world, and it was he who granted to them the desert
called the Chartreuse, that gave its name to their order. The bishop became
greatly attached to the monks; it was his delight to visit them in their
solitude, joining in their exercises and performing the most menial offices.
Sometimes he would linger so long in these congenial surroundings that St.
Bruno was constrained to remind him of his flock and of his episcopal duties.
St. Hugh's preaching with greater intensity and passion than earlier times at
Grenoble, drove several people into the state of sadness and sorrow; St. Hugh
was so effective that some would make confessions in the public. Despite his
achievements, St. Hugh would frequently ask one Pope after another to be
transferred; however, the Popes of his time felt he was needed in Grenoble.
A generous almsgiver, St.
Hugh in a time of famine sold a gold chalice as well as rings and precious
stones from his church treasury; and rich men were stirred by his example to
give liberally to feed the hungry and supply the needs of the diocese. His
actions were perfect examples in helping the needy, avoiding unimportant money
and belongings, and living a true Christian life. St. Hugh's charitable actions
and way of living helped influence, teach and persuade other rich people into
giving generously to the hungry and needy.
Although at the end of
life his soul was further purified by a lingering illness of a very painful
character, Hugh never uttered a word of complaint, nor would he speak of what
he endured. St. Hugh had suffered drastic health problems in the last forty years
of his life. A short time before his death he lost his memory for everything
but prayer, and he would recite the psalter or the Lord's Prayer without
intermission. St. Hugh died on 1 April 1132, having been a bishop for fifty-two
years. Pope Innocent II canonized him two years later.
Source:
Saint Hugh of Grenoble
SOURCE : http://doc0mr.tripod.com/id55.html
Cosimo Fanzago (1591–1678), Sant'Ugo di Grenoble, Chiostro Grande, Certosa di San Martino, Napoli
Sant' Ugo di Grenoble Vescovo
Châteauneuf-sur-Lers,
Delfinato (Francia), 1053 - Grenoble, 1 aprile 1132
Sant'Ugo di Grenoble
venne alla luce nel 1053 a Châteauneuf-sur-Lers, nel Delfinato, e morì a
Grenoble il 1° aprile 1132 dopo 52 anni di episcopato nella città
francese. Nato da nobile famiglia, fu educato dalla madre a una vita di
elemosina, preghiera e digiuno. A soli 27 anni era già vescovo di Grenoble. Da
allora, per tutta la vita, conciliò con abnegazione l'attrazione fortissima
verso la vita eremitica e il cenobio e la fedeltà al servizio episcopale, che
svolse con grande ardore, secondo lo spirito di riforma della Chiesa che
caratterizzò il pontificato di Gregorio VII. (Avvenire)
Etimologia: Ugo = spirito
perspicace, dal tedesco
Emblema: Bastone
pastorale
Martirologio Romano: A
Grenoble in Burgundia, nell’odierna Francia, sant’Ugo, vescovo, che si adoperò
per la riforma dei costumi del clero e del popolo e, durante il suo episcopato,
amando ardentemente la solitudine, donò a san Bruno, un tempo suo maestro, e ai
suoi compagni l’eremo di Chartroux, di cui fu pure primo abate; resse la sua
Chiesa per circa cinquant’anni con l’esempio premuroso della sua carità.
Un vescovo precocissimo:
è stato consacrato a soli 27 anni, e messo a capo della diocesi di Grenoble. Ma
è anche un vescovo recalcitrante, che appena due anni dopo si dimette, e va a
fare il monaco senza gradi in una comunità benedettina. Però chi l’ha messo in
cattedra a Grenoble non è disposto a tollerare abbandoni, neppure per umiltà.
E’ il Papa che vuole liberare la Chiesa da ignoranza, avidità e scostumatezza
sempre più sfacciate, e che per arrivarci è pronto allo scontro con tutti:
dignitari laici ed ecclesiastici, prìncipi, re e imperatori. E' Gregorio VII,
insomma: perciò Ugo, a un suo ordine, se ne ritorna a Grenoble e riprende le
sue responsabilità episcopali. Ripulisce, corregge, allontana gente indegna. E
soprattutto insegna, per sconfiggere l’ignoranza. Lui da giovane ha studiato a
Valence e a Reims, e tra i professori ha avuto anche Bruno di Colonia, il dottissimo
e severo Bruno, che contribuirà alla cacciata del suo vescovo perché si è
comprata la cattedra. Papa Gregorio è ora contento di Ugo: nella sua diocesi la
riforma cammina.
Ed ecco capitare a
Grenoble appunto Bruno di Colonia, con un gruppetto di compagni. L’antico
professore, dopo un periodo di vita monastica a Molesme, se n’è andato perché
ha in mente un progetto nuovo di comunità, che è insieme cenobio ed eremo, vita
comune e solitudine, sempre sui due pilastri della preghiera e del lavoro. Il
vescovo Ugo è prontissimo ad aiutarlo, e nella zona montuosa detta Cartusia
(Chartreuse, in francese) gli assegna il territorio sul quale sorgerà poi la
Grande Chartreuse, luogo di nascita degli operosissimi monaci chiamati subito
Certosini: una forza nuova per la rigenerazione della Chiesa. Il vescovo Ugo
serve i successori di Gregorio VII con tutta la sua energia, stimolando
vivacemente anche l’opera dei monaci di Cluny, in Francia e poi in tutta
Europa. Ma rimpiangendo al tempo stesso la vita monastica, durante i
pontificati (alcuni brevissimi) di Vittore III, Urbano II, Pasquale II, Gelasio
II e Callisto II. Giunto al suo sesto Papa – Onorio II, di Imola – gli chiede
formalmente di essere dispensato dall’incarico di vescovo, con una motivazione
che sembra ineccepibile: "Ho superato i settant’anni, sono malato, e qui
ci vogliono energie nuove".
Papa Onorio non ha la
grinta di Gregorio VII. Ma conosce bene Ugo e sa che cosa rappresenta per il
suo popolo e per la Chiesa di Francia. Così, gli risponde con una lettera che
sostanzialmente dice: so dei tuoi anni e delle malattie; ma preferisco te
malconcio a chiunque altro, anche giovane e robusto. Così Ugo guida la diocesi
anche per tutto il pontificato di Onorio. E prima di morire, dopo 52 anni di
episcopato, vedrà salire in cattedra un altro Papa ancora: il romano Innocenzo
II.
Autore: Domenico
Agasso
SOURCE : http://www.santiebeati.it/dettaglio/48050
Den hellige Hugo av
Grenoble (1052-1132)
Minnedag: 1.
april
Skytshelgen for Grenoble;
mot hodesmerter
Den hellige Hugo ble født
i 1052 (1053?) i Châteuneuf-au-Isère ved Valence i Dauphiné i Sørøst-Frankrike.
Han kom fra en fornem familie og var sønn i andre ekteskap av en soldat ved
navn Odilo, en ridder av uklanderlig ry som senere ble karteusermunk. Hugos mor
lærte sine sønner betydningen av bønn og almisser og gjorde hva hun kunne for
bagatellisere appellen til et liv viet til å vinne militær heder.
Hugo fikk sin utdannelse
ved katedralskolen i Valence, og deretter ved tidens ledende sentra for lærdom.
Deretter ble han kannik ved kapitlet i Valence som 25-åring, selv om han bare
var legmann, noe som ikke var uvanlig på den tiden. Han fremhevet seg tidlig
ved sin fromme iver, sine kunnskaper og sitt rene vesen, og han blir beskrevet
som vakker, men svært sjenert. Hans ydmykhet var så stor at han forsøkte å
skjule sin dyktighet og lærdom. Da den pavelige legaten biskop Hugo av Die var
på visitasjonsreise i Sør-Frankrike, ble han imidlertid så imponert av Hugo at
han utnevnte ham til sin sekretær og tok ham med seg som sin ledsager. I 1080
dro de til synoden i Avignon.
Synodefedrene påtalte
forfallet i bispedømmet Grenoble, som var preget av simoni og åger, innblanding
fra legfolk og klerikal ukyskhet. Biskopen var nettopp død, og det ble
diskusjon om hans etterfølger. Da Hugos navn ble brakt på bane, motsatte han
seg det, da han ikke følte seg oppgaven voksen og dessuten fortsatt var
legmann. Men da presteskapet i Grenoble enstemmig ba om å få Hugo som biskop,
påla legaten ham å motta embetet, ga ham selv alle vielser til og med
prestevielsen og tok ham med til Roma der han ble bispeviet av den hellige
pave Gregor
VII i 1080, 27 år gammel. Han konsulterte paven om spesielle
fristelser han hadde til blasfemi, og ble forsikret av Gregor at disse ikke
gjorde ham uskikket til å bli biskop, siden Gud brukte dem for å rense ham og
gi ham en sterkere karakter. Disse fristelsene skulle fortsette å plage Hugo
helt til han døde. Det finnes visse indikasjoner på at de var snakk om
intellektuelle fristelser om trosspørsmål som til og med kan ha innbefattet
tvil om Guds eksistens, men bevisene er diskutable. Hugo ble en ivrig tilhenger
av Gregors reformideer.
Det religiøse forfall og
uorden som preget hans bispedømme, var enda verre enn han hadde forestilt seg.
Simoni og åger var vanlig blant presteskapet, kravet om sølibat ble stort sett
ignorert, folket var uvitende om sin religion og kirkens eiendommer var tatt av
legmenn. Dette plaget den unge kirkefyrsten dypt. Han kjempet iherdig for den
gregorianske reform, og gjennom faste, nattlig bønn, pisking og all slags
askese håpet han på Guds nåde. Han måtte tåle mange angrep og vanskeligheter,
særlig fra adelen, som hadde bemektiget seg det meste av kirkegodset, noe
biskopen slo strengt ned på.
Etter to års hardt arbeid
var biskopens resultater åpenbare for alle, bortsett fra for ham selv. Han så
bare sine feil og skyldte på sin egen udyktighet. Dypt nedslått over sin
manglende fremgang forlot han til og med bispedømmet og ble borte i ett år.
Motløs iførte han seg benediktinerdrakten og trakk seg tilbake som novise i det
cluniacensiske klosteret Chaise-Dieu ved Le Puy i Midt-Frankrike. Men pave
Gregor, som trengte hans hjelp, befalte ham å ta opp embetet igjen. Lydig dro
Hugo tilbake til Grenoble og fortsatte sitt arbeid. I sine ti siste år ba han
også flere ganger Roma om å bli løst fra sitt embete, men hver gang fikk han
avslag av pavene Gregor VII, Gelasius II, Callistus II, Honorius II, Innocent
II og andre på grunn av sin enestående dyktighet. Ved en anledning, da han
skyldte på sin alder og sykdom som grunner for å få trekke seg tilbake, svarte
pave Honorius II at den sykes autoritet og eksempel ville gjøre mer godt for
bispedømmet enn den mer energiske aktiviteten til en friskere mann.
Fra nå av førte hans
innsats til større resultater, og folk fikk igjen troen på sin biskop og fulgte
ham. Hugo var en aktiv og ubøyelig forsvarer av sine egne rettigheter som
biskop og Kirkens rettigheter overhodet, og han sto fast på pavedømmets
verdslige krav mot politisk innblanding. Han tok alltid pavens side i
konfliktene mellom pave og keiser, og han gikk mot kongen av Frankrike da han
kastet sine øyne på deler av Kirkestaten, og sin egen erkebiskop da han prøvde
å ta over en del av Hugos bispedømme. Han talte fryktløst på konsiler til
forsvar for pavedømmet og sine egne rettigheter som biskop, enten hans
motstandere var keiser Henrik V eller lokale adelsmenn og biskoper.
Det var Hugo som
forårsaket ekskommunikasjonen av keiser Henrik V på synoden i Vienne i 1112.
Dette ble han forfulgt for, siden Grenoble lå i keiserens område, og en periode
ble han tvunget i eksil av keiseren og kirkens verdslige eiendommer i
bispedømmet ble konfiskert. Men folket flokket seg bak sin biskop, og han kunne
vende tilbake og klarte å gjenvinne sin posisjon og avgjøre lokale disputter
til sin fordel. I nødstider viste han sin barmhjertighet med de sultende, og
han besøkte de fattiges usle boliger. Den ellers så stille mannen engasjerte
seg med strenghet og glødende veltalenhet når det handlet om rettferdighet og
Kirkens anseelse. Inkludert i hans oppgaver som biskop var å se etter den
sivile administrasjonen i Grenoble. Blant hans byggeaktiviteter var
grunnleggelsen av tre sykehus i Grenoble, anleggelsen av et markedstorg og
byggingen av veier og en steinbro over Isère, i tillegg til at han restaurerte
domkirken og Laurentiuskirken.
Hugo var en veltalende og
effektiv predikant, og hans reformarbeid var langt mer suksessrikt enn han
noensinne ville innrømme. Han etablerte hus over hele bispedømmet for
reformerte prester, og han grunnla også hus for regelbundne kanniker. Folket
ble også beveget til en strengere religiøs observans. Han var forut for sin tid
ved å være talsmann for regelmessig skriftemål for legfolk, og var selv berømt
som skriftefar. Hans egen sjenerøse almisser inspirerte de rike til å gi til de
fattige og å støtte bispedømmets behov.
Hugo er trolig mest kjent
for den støtte han ga den hellige Bruno,
grunnleggeren av Karteuserordenen. De to hadde først møttes da Hugo studerte i
Reims, hvor Bruno var en berømt lærer. Da Bruno senere ga opp sin verdslige
karriere og søkte etter et sted som var tilstrekkelig avsidesliggende for seg
selv og sine disipler, vendte han seg til slutt til Hugo og ba om å få slå seg
ned i hans bispedømme. I 1084 ga Hugo dem den ville Chartreuse-dalen ved
Grenoble, som han selv til tider hadde brukt som retrettsted. Han hadde i en
drøm sett Bruno komme med seks ledsagere. I 1085 konsekrerte han kapellet Bruno
hadde bygd.
Helt til sin død støttet
Hugo karteuserne rundhåndet og av all sin kraft. Hans egen far ble karteuser
etter å ha vært gift to ganger, og i en alder av 100 år døde han i sin sønns
armer etter å ha mottatt vandringsbrødet av ham. Hugo besøkte ofte munkene og
levde med i deres klosterrytme med bønn og bot. Han hadde en egen celle i
klosteret og kunne selv ha tenkt seg å slutte seg til ordenen, men hans plikter
tillot ikke det. Ved minst en anledning måtte Bruno sende ham bort med
påminning om hans plikter hos sin flokk. Hugos eget nære forhold til
karteuserne førte til at biskopene alltid var forventet å veilede og verne om
deres hus i sine bispedømmer, i motsetning til andre monastiske ordener.
Hugo var biskop av
Grenoble i 52 år, et av de lengste episkopater gjennom alle tider. På slutten
av sitt lange episkopat støttet han pave Innocent II sammen med de
hellige Bernhard
av Clairvaux og Norbert av Magdeburg mot
motpaven Anakletus. Nå var bispedømmet Grenoble kommet på fote igjen både
moralsk og økonomisk.
Hugos siste år var preget
av en langvarig og smertefull sykdom med sterk hodepine og ødelagt fordøyelse
på grunn av hans lange faster og våkenetter, men han klaget aldri og ville ikke
snakke om sine lidelser. De siste ukene av sitt liv ser han ut til å ha glemt
alt unntatt Salmenes bok og Fadervår, som han resiterte uavbrutt. Han døde i
Grenoble den 1. april 1132, ikke lenge før sin 80-årsdag, omgitt av
karteusermunker, som skattet hans minne og fremmet hans kult. Allerede den 22.
april 1134 ble han helligkåret av pave Innocent II på konsilet i Pisa. Hans relikvier
ble æret i Maria-katedralen i Grenoble helt til 1500-tallet. Da falt de i
hendene på hugenottene, som brente dem offentlig. Hans biografi ble skrevet av
hans venn, karteuseren Gigues på oppdrag av pave Innocent II. Hans navn står i
Martyrologium Romanum.
Hugo av Grenoble blir
fremstilt som biskop i karteuserdrakt, selv om han aldri trådte inn i ordenen.
Han blir også fremstilt med sju stjerner, som står for Bruno og hans seks
ledsagere som startet ordenen. Ofte blir han også fremstilt med tre blomster i
hånden, med en lanterne eller sammen med Bruno. Zurbarán ga ham en prominent
plass i sine malerier av de tidligste karteuserne i museet i Sevilla. Han er
skytshelgen mot hodesmerter, noe han selv led av på grunn av overdreven faste.
Det er en overraskende mangel på mirakler i fortellingene om Hugo - i
Gigues' tidlige og svært pålitelige biografi nevnes bare ett. Dette kan være
grunnen til at Hugo stort sett er neglisjert av senere kunstnere.
Hugos minnedag er 1.
april. Samme dag minnes hans nevø, den hellige Hugo av Bonnevaux,
noe som har ført til en viss sammenblanding av de to.
Kilder:
Attwater/John, Attwater/Cumming, Farmer, Bentley, Butler, Butler (IV),
Benedictines, Delaney, Engelhart, Schauber/Schindler, Melchers, Gorys,
Dammer/Adam, KIR, Vic - Kompilasjon og oversettelse: p. Per Einar Odden -
Sist oppdatert: 2000-03-30 23:28
SOURCE : http://www.katolsk.no/biografier/historisk/hgrenobl
.jpg)
Manuel
Bayeu (1740–1809), San Hugo en el refectorio, circa 1779, 117 x
233, Museum
of Huesca. La escena representada narra el hecho de cómo San Hugo de Grenoble va a visitar a la
comunidad de San Bruno durante la cuaresma y envía un sirviente con antelación
para avisar a la comunidad. Éste descubre que los cartujos tienen carne en el
fuego a pesar del tiempo litúrgico en el que se encuentran y se lo cuenta al obispo
Hugo (ook Guigues) van Grenoble (ook de Kartuizer) osb, Frankrijk; bisschop & weldoener kartuizers; † 1132.
Feest 1 april.
Hugo werd in 1053 geboren
te Châteauneuf d'Isère in het departement Drôme in de Franse landstreek
Dauphiné. Van zijn moeder is bekend dat zij een bijzonder vrome vrouw was; zijn
vader, Odilo, zou zijn leven eindigen in de chartreuse (kartuizerij) bij Bruno
de Kartuizer (†
1101; feest 6 oktober), de plek waar Hugo later zelf ook zo graag was en zo
weinig kon verblijven.
Hoewel Hugo niet gewijd
was, had hij al op 25-jarige leeftijd zitting in het college van kanunniken te Valence.
In 1080 werd hij door paus Gregorius VII († 1085; feest 25 mei) in Rome zelf
tot bisschop van de stad Grenoble gewijd. Markgravin Mathilde van Canossa
schonk hem de prachtigste bisschoppelijke gewaden, en deed er nog een hele
bibliotheek aan boeken bij.
De situatie onder de
geestelijkheid van zijn bisdom was ronduit abominabel. Na twee jaar vergeefse
moeite gaf hij er de brui aan en trok zich als eenvoudige monnik terug in de
strenge benedictijner abdij van Chaise-Dieu. Daar bracht hij vijftien overgelukkige
maanden door. Toen riep de paus hem terug naar Grenoble. In Hugo had hij
namelijk een medestander gevonden in zijn strijd tegen allerlei misstanden
onder de priesters. Zo bevochten ze de misstand bij priesters om zich voor hun
diensten dik te laten betalen of - erger nog - om aan mensen te suggereren dat
je alleen voor geld in de hemel kon komen, of andere gaven van God kon
ontvangen: dergelijke vergrijpen noemt men simonie. Daarnaast bevorderden
de paus en Hugo de ongehuwde levensstaat van priesters.
Naast al deze
beslommeringen bouwde hij een hospitaal in Grenoble en een stenen brug over de
Isère. Het was in 1084 dat Hugo aan Bruno het stuk grond schonk, waarop deze
zijn nieuwe orde van de Kartuizers zou
vestigen.
Bruno, die op het moment
van de schenking vergezeld werd door zes volgelingen, was nog Hugo's
leermeester geweest in Reims. Hugo voelde zich zeer verbonden met hun verlangen
naar stilte en afzondering. Zoveel hij kon zocht hij hen op om er inspiratie op
te doen. Bruno was zijn geestelijk leidsman. Deze moest de heilige bisschop
herhaaldelijk tot matiging manen in vasten en boetedoeningen. Zo verbood hij
hem ook het paard te verkopen dat hij nodig had om zijn bisdom te visiteren.
Hugo vond dat hij best kon gaan lopen en dat de armen er veel meer aan zouden
hebben dan hij. Zijn uiterst kostbare bisschopsring en de mooiste kelk uit de
kathedraal had hij al verkocht om de opbrengst ervan aan de armen te kunnen
geven.
Telkens als er een nieuwe
paus was gekozen, haastte hij zich zijn ontslag als bisschop aan te bieden met
de redenering dat hij er immers ongeschikt voor was. Alle pausen die hij
meemaakte, heeft hij lastig gevallen, zonder dat hij bij één van hen zijn zin
kreeg. Zo was hij meer dan vijftig jaar tegen zijn zin bisschop! Hij stierf op
79-jarige leeftijd in Grenoble. Daar werd hij in de kathedraal bijgezet.
Verering & Cultuur
Paus Innocentius II († 1143), de laatste in de reeks die hij lastig viel om als bisschop ontslagen te worden, verklaarde hem al twee jaar na zijn dood officieel heilig.
Hoewel hij nooit tot de Kartuizers is toegetreden, heeft hij toch de eretitel 'de Kartuizer' meegekregen.
Tijdens de woelingen van de Reformatie in de zestiende eeuw werd zijn
stoffelijk overschot door de Hugenoten in het
openbaar verbrand.
Patronaten
Hij is patroon van Grenoble. Zijn voorspraak wordt ingeroepen tegen hoofdpijn.
Afgebeeld
Hij wordt afgebeeld als bisschop (tabberd, mijter en staf), met een zwaan
(symbool van de voorliefde voor eenzaamheid), met een lantaarn, in wit kartuizer habijt of
met (drie) bloemen in de hand.
Weerspreuk(en)
'Pluie de Saint-Hugues à la Sainte-Sophie (18 september):
remplit granges et fournils' [282a:47]
[Als het van Hugo tot Sofie regent
worden schuren en ovens gezegend]
[Bei.1983/2p:67; Bly.1986p:64; BuN.1991p:55; Duc.1975p:50(droom).51(†Bruno);
EnE.1951»Hugh; EnF.1984»Hugues; Ha2.1839p:1; Kib.1990kol:552; Lin.1999;
Mel.1978p:197(vig); Pir.1976p:116; Pra.1988p:55.56(2x); Rge.1989»Hugh;
Rgf.1991»Hugues; Rld.1963; RR1.1640(04.01); S& S.1989p:153; S& S.1994;
Süt.1941; Tor.1987; TSP.1992p:47(weerspr); Wmm.1966; Zur.1987; Dries van den
Akker s.j./2010.03.28]
© A. van den Akker s.j.
SOURCE : https://heiligen-3s.nl/heiligen/04/01/04-01-1132-hugo-kartuizer.php
HEILIGER HUGO VON GRENOBLE, BEKENNER UND BISCHOF
Hugo wurde in Chateauneuf
d’Isère, einem kleinen Dorf in der Nähe von Valence (100 km südlich von Lyon)
1053 in einer sehr frommen Familie des Mittelstandes geboren. Sein Vater Odilo,
der die militärische Laufbahn eingeschlagen hatte, war ein Mann von großer
Tugend, wahrhaftig und keusch in höchstem Grad. Auf den Rat seines Sohnes hin
beendete er seine Tage in der Großen Kartause, in die er mit 82 Jahren eintrat.
Er starb über hundert Jahre alt unter dem Beistand seines Sohnes, der bereits
Bischof von Grenoble war. Seine Mutter stand unterdessen weiterhin ihrem Haus
und dem Bauernhof vor. Sie hegte jedoch ein großes Verlangen, sich ebenfalls in
einem Kloster Gott zu weihen. Diese heilige Frau berichtete, dass sie, als sie
Hugo noch in ihrem Schoß trug, im Traum sah, wie ihn bei seiner Geburt
verschiedene Heilige umgaben, unter ihnen der hl. Petrus, die ihn zum Himmel
davontrugen.
Von dieser Vision
beeinflusst, bestimmten ihn seine Eltern bereits als Kind für das Studium und
den kirchlichen Stand. Sein Eifer für das Studium war so groß, dass er immer
größere Fortschritte machte und verschiedene Schulen Frankreichs besuchte.
Nach Beendigung seiner
Ausbildung kehrte er nach Valence zurück und erlangte, noch ohne die heiligen
Weihen empfangen zu haben, ein Kanonikat im Kapitel jener Kathedrale. Dort war
er von Anfang an wegen seiner Rechtschaffenheit und seines würdigen Benehmens
ein Vorbild für alle.
Kardinal Hugo,
päpstlicher Sondergesandter für ganz Frankreich, eingenommen von seinen
Tugenden und seinem Wissen, bat ihn, mit ihm die Mühen des Bischofssitzes von
Deana (= franz. Die) zu teilen, der ihm von dem damaligen und späteren
Erzbischof von Lyon anvertraut war. Unser Heiliger nahm an, weil er es als Ehre
Gottes ansah.
Einige Zeit später (1079)
eilte er herbei, um den Legaten zum Konzil von Avignon zu begleiten, wo sich
auch die Kanoniker von Grenoble befanden, um Hugo als Bischof zu erbitten. Denn
der, den sie hatten, stand kurz vor seinem Tod. Der Legat und das Konzil
bewilligten dies. Doch unser Heiliger wandte ein, dass er wegen seines Alters
(er zählte kaum 27 Jahre) und seiner Veranlagung nicht für ein solches Amt
geeignet sei. Da seine Einwände nichts nützten, sah er sich gezwungen,
anzunehmen. Aus den Händen des Kardinallegaten empfing er die heiligen Weihen,
und in dessen Begleitung begab er sich in die Ewige Stadt, um durch den Papst
die Bischofsweihe zu empfangen. Dort begannen die schrecklichen Angriffe des
Teufels mit blasphemischen Gedanken und ständigen Versuchungen gegen das
Vertrauen in Gott. Diese Belästigungen dauerten mehr als 40 Jahre hindurch und
waren für ihn ein nicht geringes Verdienst.
SOURCE : https://brunonis.net/2017/04/01/heiliger-hugo-von-grenoble-1-april-14/
Francisco de Zurbarán (1598–1664). Saint
Hugues au réfectoire, circa 1633, 262 x 307, Museo
de Bellas Artes de Sevilla
Francisco
de Zurbarán: Das Wunder des Heiligen Hugo von Grenoble, um 1633, Museo de
Bellas Artes in Sevilla
Francisco de Zurbarán. Saint Hugh in a
Carthusian monastery. Painting from the Carthusian cloister of Nuestra Señora de las Cuevas
Hugo von Grenoble
Gedenktag katholisch: 1. April
Fest im Kartäuserorden: 22. April Gedenktag in Wales: 22. April
Name bedeutet: der Denker (althochdt.)
Bischof von Grenoble
* 1053 in Châteauneuf-sur-Isère bei Valence in Frankreich
† 1. April 1132 in Grenoble in
Frankreich
Hugo, Sohn der
Adelsfamilie von Châteauneuf,
wurde Kanoniker an
der Kathedrale in
Valence. Er begleitete Hugo von Die,
der ihn förderte, 1079 zum Reformkonzil nach Avignon.
1080 wurde er Bischof von Grenoble obwohl
er noch nicht zum Priester geweiht war; Papst Gregor VII. selbst
vollzog die Weihe, wozu Hugo nach Rom reiste.
Zwei Jahre nach seinem Amtsantritt zog er sich von den vielen Problemen in
seiner Diözese als Novize ins Benediktinerkloster La
Chaise-Dieu zurück; nach einem Jahr nahm er auf Geheiß von Papst
Gregor wieder seinen Bischofssitz in Grenoble ein. Er bekämpfte die Simonie, setzte
sich für die Eigenständigkeit seines Bistums ein gegenüber dem Bischof
von Vienne und
gegenüber den Herren von Albon in
umstrittenen Besitzfragen; hierzu erfand er die Geschichte eines angeblichen
Bischofs Isarn von Grenoble, der die Stadt vor den Sarazenen gerettet habe;
dies führte 1099 zu einer Übereinkunft mit dem Grafen Guigues III. Hugo
förderte die Gründung des Klosters
St-Martin-de-Miséré im heutigen Montbonnot-Saint-Martin durch Regularkanoniker.
1084 wirkte er - durch
einen Traum veranlasst - mit an der Gründung der Einsiedelei, aus der später
die Grande
Chartreuse enstand, indem er das dafür erforderliche Land Bruno und
seinen sechs Gefährten zur Verfügung stellte und auch in den Jahren danach
diese Einrichtung großzügig unterstützte, so bei der Gründung der Kartause in
St-Joire - dem heutigen St-Jeoire-Prieuré bei
Chambéry.
Die Überlieferung
berichtet, wie Hugo eines Tages in der Grande Chartreuse den Speisesaal betrat
und die Mönche ertappte, wie sie verbotenerweise Fleisch aßen; bei seiner
Berührung zerfiel es. Er förderte auch die Benediktinerkongregation
von Chalais, benannt nach dem Mutterkloster Notre-Dame-de-Chalais in Voreppe.
1096 wirkte er im Auftrag von Papst Urban II. als
Werber für den 1.
Kreuzzug. Noch im Frühjahr 1130 setzte er sich gegen Gegenpapst Anaklet II.
ein.
Die im 13. Jahrhundert
erbaute Pfarrkirche direkt neben der Kathedrale in
Grenoble ist Hugo geweiht. Seine Gebeine wurden
in den Hugenottenkriegen
verbrannt.
Kanonisation: Hugo wurde schon zwei Jahre nach seinem Tod, am 22. April 1134, von Papst Innozenz II. heiliggesprochen.
Attribute: Hugo war selbst nicht Kartäuser, wird aber oft als solcher dargestellt.
Patron von Grenoble;
gegen Kopfschmerzen
Stadlers
Vollständiges Heiligenlexikon
Schriften von Hugo und seine
Lebensgeschichte gibt
es online zu lesen in den Documenta Catholica Omnia.
Artikel
kommentieren / Fehler melden
Suchen bei amazon: Bücher über
Hugo von Grenoble
Wikipedia: Artikel über
Hugo von Grenoble
Fragen? - unsere FAQs
antworten!
Impressum - Datenschutzerklärung
Schauen Sie sich zufällige Biografien an:
Eugenia
von Rom
Lanfranc
von Canterbury
Johannes
Maria
Unser Reise-Blog:
Reisen zu den Orten, an denen die
Heiligen lebten und verehrt werden.
Zum Schutz Ihrer Daten: mit 2 Klicks empfehlen!
Autor: Joachim
Schäfer - zuletzt aktualisiert am 20.03.2023
Quellen:
• Vera Schauber, Hanns Michael Schindler: Heilige und Patrone im Jahreslauf. Pattloch, München 2001
• P. Ezechiel Britschgi: Name verpflichtet. Christiana, Stein am Rhein, 1985
• Hiltgard L. Keller: Reclams Lexikon der Heiligen und der biblischen Gestalten. Reclam, Ditzingen 1984
• Charlotte Bretscher-Gisinger, Thomas Meier (Hg.): Lexikon des Mittelalters. CD-ROM-Ausgabe. J.B. Metzler, Stuttgart / Weimar 2000
• Lexikon für Theologie und Kirche, begr. von Michael Buchberger. Hrsg. von
Walter Kasper, 3., völlig neu bearb. Aufl. Bd. 5. Herder, Freiburg im Breisgau
1996
korrekt zitieren: Joachim Schäfer: Artikel Hugo von Grenoble, aus dem Ökumenischen Heiligenlexikon - https://www.heiligenlexikon.de/BiographienH/Hugo_von_Grenoble.htm, abgerufen am 1. 4. 2023
Die Deutsche Nationalbibliothek verzeichnet das Ökumenische
Heiligenlexikon in der Deutschen Nationalbibliografie; detaillierte
bibliografische Daten sind im Internet über http://d-nb.info/1175439177 und http://d-nb.info/969828497 abrufbar.
SOURCE : https://www.heiligenlexikon.de/BiographienH/Hugo_von_Grenoble.htm
Hugo von Grenoble
S. Hugo, Ep. Gratianop.
(1. April). Vom Altd. klug, hug = klug etc. - Der hl. Hugo, frz. St-Hugues,
holl. St-Huig, Bischof von Grenoble (Gratianopolis), dessen Leben sein
Zeitgenosse und Freund, der Carthäuserprior Guigo1 verfaßte,
war der Sohn eines tapfern Kriegsmannes zu Chateauneuf am Isère-Flusse in der
Dauphiné, Bisthums Valence, Namens Odilo, welcher nachher in der großen
Carthause des hl. Bruno eines höchst auferbaulichen Todes starb. Der Name
seiner Mutter ist unbekannt. Wir wissen nur, daß der Sohn, im J. 1053 geboren,
sie bis an ihr frommes Ende kindlich ehrte und unterstützte. Als sie mit dem
hl. Hugo guter Hoffnung ging, sah sie einst im Schlafe dieses ihr Kind durch
die Hände der Heiligen vor den Thron Gottes bringen. Schon in dem Knaben sah
man deutlich die künftige Größe. Er machte in den Wissenschaften die besten
Fortschritte und verband damit größte Nüchternheit, sowie überhaupt alle Zucht
und Sitte. Bald wurde er Canonicus von Valence, als welcher er seine
Tüchtigkeit noch mehr erproben konnte. Da geschah es einmal, daß der päpstliche
Legat Hugo (damals
Bischof von Die, später Erzbischof von Lyon) nach Valence kam und dort unsern
hl. Hugo kennen lernte. Er fand an dem frommen bescheidenen Jüngling ein
solches Gefallen, daß er ihn einlud, ihn zu begleiten und in seiner näheren
Umgebung zu bleiben, was der hl. Hugo auch gern annahm. Im J. 1080 hielt der päpstliche
Legat ein Concilium zu Avignon, wo denn auch unser hl. Hugo sich befand. Da
kamen die Kanoniker von Grenoble und verlangten diesen als ihren Bischof. Der
päpstliche Legat stimmte gern bei, nicht aber der damals 27jährige hl. Hugo,
welcher sich lange Zeit entschieden weigerte und nur durch eifriges Zureden
seines väterlichen Freundes und anderer gewichtiger Männer zur Annahme der Wahl
bewogen werden konnte. Hierauf erhielt er vom päpstlichen Legaten Hugo die
heil. Weihen und reiste dann mit ihm nach Rom, um dort zum Bischof geweiht zu
werden. Hier machte sich nun der alte Versucher an ihn, wie er sich ja auch an
den göttlichen Heiland selbst
gewagt hatte (Matth. 4,1 ff.) Zuerst plagte er den hl. Hugo mit verschiedenen
gotteslästerlichen Gedanken. Nachdem er diese mit vieler Mühe überwunden hatte,
kamen ihm beängstigende Zweifel darüber, ob seine Wahl zum Bischofe wohl Gott
gefallen haben möge etc., und er ging immer damit um, auf dieselbe zu
verzichten. Auf den Rath des päpstlichen Legaten offenbarte er nun alle seine
Herzensangst dem damals regierenden hl. Papste Gregorius VII.,
von welchem er Trost und Beruhigung erhielt. Er solle sich, sagte ihm der heil.
Vater, über diese Versuchungen nicht ängstigen, sondern vielmehr freuen; denn
der Herr züchtige jene, die Er lieb habe; je härter die Geißel sei, die ihn
treffe, für ein desto sichereres Zeichen väterlicher Liebe Gottes müsse er es
ansehen. Der böse Feind fühle wohl, welchen Schaden sein Reich durch ihn
erleiden werde, deßhalb suche er ihn von seinem Berufe wegzubringen, ein
Beginnen, das zur Beschämung des Feindes und zur Freude und zum Siege für ihn
selbst ausschlagen werde. Hiedurch wurde nun der hl. Hugo beruhigt und sofort
vom hl. Papste Gregorius VII. selbst zum Bischofe geweiht. Die fromme
Markgräfin Mathildis bestritt die Weihekosten; sie machte ihm auch einen
Bischofstab, dessen er sich lange bediente, zum Geschenke, nebst einigen
vorzüglichen Büchern. Dieselbe blieb auch Zeit Lebens seine Gönnerin und
Verehrerin. Die Diöcese Grenoble bedurfte damals in der That eines so
geistvollen und frommen Hirten wie der hl. Hugo war, der seiner Amtsführung
auch durch asketische Mittel, namentlich durch strenges Fasten und flammende
Gebete Kraft zu verleihen unablässig bemüht war. Doch war das Leben in der Welt
seine Sache nicht; bald wurde er der beständigen Kämpfe müde und wünschte
nichts sehnlicher als die Einsamkeit. Deßhalb nahm er zu La-Chaise-Dieu (Casa
Dei), Bisthums Clermont, das Ordenskleid des hl. Benedictus,
nach der Congregation von Cluny, nachdem er das Werk der kirchlichen Reform
seines Bisthums zwei Jahre mit dem unverdrossensten Eifer und dem besten Erfolg
betrieben hatte. Der Papst befahl ihm aber, das bischöfliche Amt fortzuführen.
Der hl. Hugo gehorchte und setzte seine apostolischen Arbeiten mit neuem Eifer
fort. Besonders wirkte er viel als Prediger des göttlichen Wortes, das er ohne
Unterbrechung und in der eindringlichsten Weise seinen Schäflein spendete.
Oefters traf er die Herzen seiner Zuhörer so mächtig, daß große Sünder ein öffentliches
Bekenntniß ihrer bösen Thaten ablegten. In allen seelsorglichen Arbeiten war er
der Erste an der Stelle. Es kam sogar vor, daß er solchen, die in Feindschaft
lebten, zu Füßen fiel, um sie zur Versöhnung zu bewegen. Als ein anderer Ambrosius weinte
er im Beichtstuhle mit den Sündern und entließ sie nicht eher, als bis er
zureichende und unzweifelhafte Zeichen der Reue empfangen hatte. Den Armen gab
er Alles, was er hatte. Einmal verkaufte er zu diesem Ende einen goldenen Kelch
und goldene mit Edelsteinen eingelegte Ringe. Besondere Verdienste erwarb er
sich am die Stiftung des Karthäuser-Ordens. Nach den Bollandisten (Oct. III.
611) war es im J. 1084, daß er dem hl. Ordensstifter Bruno1,
dessen Rathschlägen er selbst in der Folge gern und häufig sich hingab, die
erste Stätte zur Errichtung eines Klosters einräumte, nachdem er in einem
Traumgesichte die Ankunft Bruno's mit 6 Genossen bereits unter dem Bilde von
sieben Sternen vorher angedeutet erhalten hatte. Die Welt bedurfte damals eines
Beispiels gänzlicher Entsagung um Gottes willen, wie die Karthäuser es gaben.
Volk und Klerus waren vielfach ohne Religion. Die Geistlichen verheiratheten
sich, feierten, wie die Laien, öffentlich ihre Hochzeiten und trieben Handel
mit geistlichen Einkünften und Aemtern. Dabei waren sie in geistlichen Dingen
häufig gänzlich unwissend. Sogar die bischöflichen Einkünfte hatte der hl. Hugo
in der größten Unordnung angetroffen. Kein Wunder, daß er fortwährend auf
Resignation dachte, während das Oberhaupt der Kirche ebenso sehr bedacht war,
dieselbe zu verhindern. In der That schreiben die Zeitgenossen seiner Beharrlichkeit,
seiner Liebe, seinen Thränen und Zusprüchen, seinen apostolischen Reisen die
fast gänzliche Erneuerung der kirchlichen Zucht zu. Wie in seinem Amte, so
bewies sich der Heilige auch in seinem Privatleben als Vorbild aller Tugenden.
Er war äußerst demüthig und hielt sich für einen großen Sünder, welcher der
strengsten Buße benöthigt sei. Als ihm Jemand sagte, er habe doch nie in einer
wichtigen Sache freiwillig gesündiget, entgegnete er, daß die ungeregelten
Neigungen des Herzens allein schon Ursache der Verdammung seyn könnten, und wir
keinen andern Grund unsers Heils haben, als die göttlichen Erbarmungen, die wir
deßhalb unablässig anrufen müssen. Einst besuchte ihn der hl. Bernardus.
Der hl. Hugo ehrte den Mann Gottes, indem er sich vor ihm aufs Angesicht
niederwarf. Er wachte so streng über seine Augen, daß er mit Ausnahme seiner
Mutter, die er beständig und sorgsam pflegte, keine einzige Frau im ganzen
Bisthum von Angesicht kannte. Seiner Zunge und Ohren war er völlig Meister.
Weit entfernt, Schwätzereien anzunehmen, pflegte er zu sagen, Jeder trage
schwer genug an der eigenen Sündenlast, es sei unnöthig, durch Anhörung fremder
Sünden das Gewissen, oder durch Austragen derselben die Zunge zu beflecken. Der
Wahrheit befliß er sich allzeit so sehr, daß er bei einer gewissen Gelegenheit,
von einer großen Menge Umstehender und selbst von einem seiner ärgsten
Widersacher, der ihm eben eine Lüge vorgeworfen hatte, das Zeugniß erhielt,
wissentlich niemals die Unwahrheit geredet zu haben. Die Armuth liebte er so
vollkommen, daß er jeden unnöthigen Prunk verschmähte; er hielt keinen
sogenannten Hof, alle Hofschranzen und Dienerschaft, soweit sie ihm nicht
unentbehrlich war, entfernte er. Wie eifrig er für kirchliche Freiheit kämpfte,
zeigte sich auf der Synode zu
Vienne im J. 1112, wo er am meisten dazu beitrug, daß Kaiser Heinrich V. von
den versammelten Bischöfen excommunicirt wurde. (Vgl. W. W. II. 260). Dennoch
sagte er von sich, daß er zwar die bischöflichen Ehren und Einkünfte genieße,
aber an sich selbst weder die Verdienste, noch die rechte Wirksamkeit eines
Bischofes ins Leben treten lasse. Während auf diese Weise bei den fortwährenden
Kämpfen nach innen und außen die beiderseitigen Feinde immer mehr
zurückgetrieben wurden, und insbesondere die Begierlichkeit kaum mehr vorhanden
zu seyn schien, nahm allmälig auch die Schwäche des Körpers überhand. Sein
Gedächtniß, mit Ausnahme himmlischer Dinge, verlor er gänzlich, wenn das, was
er sein Leben lang gewünscht hatte, Verlust genannt werden darf. Sein seliges
Hinscheiden erfolgte am 1. April 1132 im 80. Jahre seines Lebens, im 52. seines
Bisthums, worauf er in der Mutter-Gotteskirche
beigesetzt wurde. Schon im J. 1134 wurde er auf dem Concil zu Pisa von Papst
Innocenz II. heiliggesprochen. Das Mart. Rom. gedenkt seiner am obigen Tage mit
großen Lobeserhebungen. Die Stadt Grenoble verehrt ihn als Patron. Er wird nach
Hack (S. 319) als Bischof im Karthäuser- oder Cluniacenser-Habit dargestellt.
Der Schwan neben ihm deutet auf seine Liebe zur Enthaltsamkeit und gottinnigen
Beschauung. Auch schützt ihn nach Menzel (Symb. I. 140) ein Engel vor dem
Blitz, oder er hält Blumen in der Hand. Auch wird er nach Migne's Dict.
iconogr. S. 281 abgebildet, wie ihm die bereits oben erwähnten sieben Sterne im
Traume erscheinen, welche den hl. Bruno und seine sechs Gefährten anzeigten;
oder auf einer andern Darstellung, wie er Letztere nach Chartreuse begleitet
und ihnen das Ordenskleid ertheilt. Die Bibliothek zu Grenoble besitzt von ihm
ein handschriftliches Chartularium, d. h. eine Sammlung kurzer historischer
Notizen, die nach Migne sehr merkwürdig sind und dem Heiligen auch in der Reihe
der Kirchenschriftsteller einen ehrenvollen Platz einräumen. (I. 36-46.)
zuletzt aktualisiert am 00.00.2014
korrekt zitieren: Artikel Stadlers Heiligen-Lexikon: Hugo von Grenoble, aus dem Ökumenischen Heiligenlexikon - https://www.heiligenlexikon.de/Stadler/Hugo_von_Grenoble.html, abgerufen am 1. 4. 2023
Die Deutsche Nationalbibliothek verzeichnet das Ökumenische
Heiligenlexikon in der Deutschen Nationalbibliografie; detaillierte
bibliografische Daten sind im Internet über http://d-nb.info/1175439177 und http://d-nb.info/969828497 abrufbar.
SOURCE : https://www.heiligenlexikon.de/Stadler/Hugo_von_Grenoble.html
1 de abril: san Hugo,
obispo
Infomadrid 1 de Abril
de 2016
El obispo que nunca quiso
serlo y que se santificó siéndolo.
Nació en Valence, a
orillas del Isar, en el Delfinado, en el año 1053. Casi todo en su vida se
sucede de forma poco frecuente. Su padre Odilón, después de cumplir con sus
obligaciones patrias, se retiró con el consentimiento de su esposa a la Cartuja
y, al final de sus días, recibió de mano de su hijo los últimos sacramentos.
Así que el hijo fue educado en exclusiva por su madre.
Aún joven obtiene la
prebenda de un canonicato y su carrera eclesiástica se promete feliz por su
amistad con el legado del papa. Como es bueno y lo ven piadoso, lo hacen obispo
a los veintisiete años muy en contra de su voluntad por no considerarse con
cualidades para el oficio –y parece ser que tenía toda la razón–, pero una vez
consagrado ya no había remedio; siempre atribuyeron su negativa a una humildad
excesiva. Lo consagró obispo para Grenoble el papa Gregorio VII, en el año
1080, y costeó los gastos la condesa Matilde.
Al llegar a su diócesis
se la encuentra en un estado deprimente: impera la usura, se compran y venden
los bienes eclesiásticos (simonía), abundan los clérigos concubinarios, la
moralidad de los fieles está bajo mínimos con los ejemplos de los clérigos, y
solo hay deudas por la mala administración del obispado. El escándalo entre
todos es un hecho. Hugo –entre llantos y rezos– quiere poner remedio a todo,
pero ni las penitencias, ni las visitas y exhortaciones a un pueblo rudo y
grosero surten efecto. Después de dos años, todo sigue en desorden y
desconcierto. Termina el obispo por marcharse a la abadía de la Maison-Dieu en
Clermont (Auvernia) y por vestir el hábito de san Benito. Pero el papa le manda
taxativamente volver a tomar las riendas de su iglesia en Grenoble.
Con repugnancia obedece.
Se entrega a cumplir fielmente y con desagrado su sagrado ministerio. La salud
no le acompaña y las tentaciones más aviesas le atormentan por dentro. Inútil
es insistir a los papas que se suceden para que le liberen de sus obligaciones,
nombren otro obispo y acepten su dimisión. Erre que erre ha de seguir en el
tajo de obispo sacando adelante la parcela de la Iglesia que tiene bajo su
pastoreo. Vendió las mulas de su carro para ayudar a los pobres porque no había
de dónde sacar cuartos ni alimentos, visita la diócesis andando por los
caminos, estuvo presente en concilios y excomulgó al antipapa Anacleto; recibió
al papa Inocencio II –que tampoco quiso aceptar su renuncia– cuando huía del
cismático Pedro de Lyón, y contribuyó a eliminar el cisma de Francia.
Ayudó a san Bruno y sus
seis compañeros a establecerse en la Cartuja, que para él fue siempre remanso
de paz y un consuelo; frecuentemente la visita y pasa allí temporadas viviendo
como el más fraile de todos los frailes.
Como él fue fiel y Dios
es bueno, dio resultado su labor en Grenoble a la vuelta de más de medio siglo
de trabajo como obispo. Se reformaron los clérigos, las costumbres cambiaron,
se ordenaron los nobles y los pobres tuvieron hospital para los males del cuerpo
y sosiego de las almas. Al final de su vida, atormentado por tentaciones que le
llevaban a dudar de la Divina Providencia, aseguran que perdió la memoria hasta
el extremo de no reconocer a sus amigos, pero manteniendo lucidez para lo que
se refería al bien de las almas. Su vida fue ejemplar para todos, tanto que,
muerto el 1 de abril de 1132, fue canonizado solo a los dos años, en el
concilio que celebraba en Pisa el papa Inocencio.
No tuvo vocación de
obispo nunca, pero fue sincero, honrado en el trabajo, piadoso y obediente. La
fuerza de Dios es así. Es modelo de obispos y de los más santos de todos los
tiempos.
SOURCE : https://alfayomega.es/1-de-abril-san-hugo-obispo/
SAN HUGO DE GRENOBLE.
Nació de familia noble el año 1053 en el Delfinado (Francia). Recibió una
excelente formación cultural y cristiana, y pronto el obispo de Grenoble lo
promovió en la vida eclesiástica. A los 28 años fue consagrado obispo de
Grenoble, y gobernó su diócesis unos 50 años. Emprendió la renovación de la
vida del clero y de los fieles en la línea de la reforma gregoriana,
combatiendo la simonía, el concubinato de los clérigos, el desorden en la
economía diocesana, etc. No conseguía del todo sus objetivos y por eso,
desanimado, se retiró al monasterio de Mont Dieu con ánimo de hacerse monje,
pero Gregorio VII lo obligó a volver a su diócesis. Acogió a san Bruno y a sus
compañeros y les dio las tierras montañosas de Chartreuse, donde comenzó la
Orden de los Cartujos. Con ellos pasaba largas temporadas, y a los sucesivos
papas les manifestó su deseo de retirarse a la contemplación, deseo que no fue
atendido. Participó en el Concilio de Vienne de 1112, y se puso en contra de
Anacleto II y en defensa de Inocencio II. Murió el 1 de abril de 1132.
SOURCE : http://www.franciscanos.org/agnofranciscano/m04/dia0401.html
Fresko
in der ehemaligen Klosterkirche der Kartause in Buxheim bei Memmingen
San HUGO DE GRENOBLE.
(c.1053 - 1132).
(Hugocio, Hugoso).
Inteligente, juicio, pensamiento.
Martirologio Romano: En
Grenoble, ciudad de Burgundia, san Hugo, obispo, que trabajó denodadamente en
la reforma de las costumbres del clero y del pueblo, y, amante de la soledad,
durante su episcopado ofreció a san Bruno, maestro suyo en otro tiempo, y a sus
compañeros, el lugar de la Cartuja, que presidió como primer abad, rigiendo
durante cuarenta años esta Iglesia con esmerado ejemplo de caridad.
Nació en Chatênauneuf
d´Isere (Drôme), en el Delfinado y era hijo de un oficial del ejército. Era un
hombre extremadamente tímido, pero supo transformar su timidez en humildad.
Estudió en Valence, donde fue ordenado sacerdote y fue nombrado canónigo de su catedral.
Tenía 27 años, cuando en el 1080, mientras asistía al sínodo provincial de
Aviñón, el legado papal le instó a aceptar la sede de Grenoble, y fue
consagrado obispo por el papa san Gregorio VII. Estuvo al frente de su diócesis
casi medio siglo. Durante este tiempo buscó siempre la forma de renunciar a su
cargo. Cuando llegó a su diócesis se la encontró verdaderamente fuera de
control: concubinato de clérigos, simonía, usura, pésima moralidad entre los
fieles, deudas y mala administración en el obispado; quiso ponerle remedio,
pero al cabo de dos años, pensó que no había nada que hacer y, ansiando vida de
oración, se retiró al monasterio cluniacense de Chaise Dieu. El papa le urgió
paternalmente que volviera a su sede.
Trece años después,
acogió en su diócesis a san Bruno y sus seis compañeros; y los llevó a la Gran
Cartuja, cediéndoles los terrenos para su construcción. Según cuenta la leyenda
convenció a su padre, Odilo, para que se hiciera cartujo, y vivió como tal
hasta su muerte. Eligió a Bruno como su director espiritual y participó en
aquella vida de penitencia; con gran fruto espiritual de sus fieles en su
modestia máxima y en sus arrebatos continuos. Ya en la vejez, atormentado de
las tentaciones que le hacían dudar de la Providencia, pidió ser exonerado de
su cargo, pero no fue escuchado. Tuvo amistad con san Bernardo de Claraval, que
le visitó varias veces.
En Hugo buscaban consejo
los poderosos. Y Hugo, el hombre manso y cordial, se mostró inflexible cuando
estaba en juego la gloria de Dios o los intereses espirituales de la Iglesia.
En 1112, asistió al concilio de Vienne y tomó parte en la condena del emperador
Enrique IV. Y en el concilio de Puy-en-Velay se mostró enérgico en la defensa
del papa Inocencio II, contra la ambición del antipapa italiano Anacleto II
(1130-1138), que fue excomulgado. Hugo fue uno de los obispos que más trabajó
para acabar con el cisma. Con casi 80 años, murió en Grenoble. El papa
Inocencio II lo canonizó el 22 de abril de 1134.
SOURCE : http://hagiopedia.blogspot.com/2013/04/san-hugo-de-grenoble-c1053-1132.html
Św. Hugon, opat
#historia #Kosciół #patroni #Święci
Hugon przyszedł na świat we francuskiej rodzinie
książęcej w 1053 r. Jego ojciec po zabezpieczeniu bytu swoim dzieciom wstąpił
do zakonu kartuzów. Hugon uczył się w szkole katedralnej w
Valance. Słynął z niezwykłej pobożności. Po ukończeniu studiów biskup mianował
go kanonikiem katedry. Wkrótce, w wieku zaledwie 27 lat, został biskupem
Grenoble (1080).
Po objęciu rządów w
diecezji przystąpił do wprowadzania reform. Nakłonił wielu kapłanów do
oddalenia żon i dzieci po zabezpieczeniu dla nich koniecznych środków do życia,
opornych deponował. Ze swoimi kanonikami prowadził życie wspólnotowe. Popierał
zakony. Szczególnie troskliwą opieką otoczył nowo powstały w jego diecezji
zakon kartuzów, najsurowszy z dotychczas istniejących, założony przez św.
Brunona. Św. Robertowi dopomagał w reformie benedyktynów i w założeniu nowej
zakonnej rodziny, cystersów.
Biskup Hugon naraził się
królom francuskim: Henrykowi IV i Henrykowi V, którzy rościli sobie pretensje
do „opieki” nad Kościołem. Na Soborze Laterańskim I w roku 1123 wystąpił
odważnie przeciwko temu drugiemu monarsze w obronie praw Kościoła.
Przez cały okres posługi
pasterskiej pragnął podjąć życie zakonne. Daremnie jednak błagał tak swojego
metropolitę, jak i papieży o zwolnienie go z obowiązków pasterza diecezji.
Dopiero papież Innocenty II dał mu upragnione zwolnienie w roku 1132, gdy Hugon
miał 79 lat. Udał się wtedy do kartuzji w Chartreuse, w pobliżu Grenoble, którą
uposażył dla św. Brunona. Niestety wkrótce zmarł (1 kwietnia 1132 r.).
Chwały ołtarzy Hugon
doczekał się już w dwa lata po zgonie, został kanonizowany przez papieża
Innocentego II w roku 1134. Jego relikwie złożono w bogatym relikwiarzu w
ołtarzu głównym katedry w Grenoble. Zniszczyli je jednak kalwini-hugonoci w
roku 1562.
Kościół wspomina św. Hugona
1 kwietnia.
SOURCE : https://pch24.pl/sw-hugon-opat/
Saint Hugues, évêque de Grenoble, recevant Bruno, fondateur de l'ordre des Chartreux. Les sept étoiles représentent le songe de Saint Hugues, lui indiquant où guider Bruno et ses six compagnons pour fonder le monastère de la Grande-Chartreuse.
1 kwietnia
Żywot świętego Hugona, biskupa
(Żył około roku Pańskiego
1130)
Święty Hugon pochodził z
zacnej i wielce pobożnej rodziny. Ojciec jego, Odilon, wstąpił w późniejszych
latach do klasztoru kartuzów, a umierając jako stuletni starzec miał tę
pociechę, że Najświętszy Sakrament przyjął z rąk swego syna. Kiedy matka św.
Hugona była nim brzemienną, widziała pewnego razu we śnie, jakoby urodziła
pięknego chłopczyka, po czym przyszli Święci i ofiarowali go Bogu. Pomiędzy
Świętymi, objawionymi jej we śnie, był także Piotr św. Widzenie to wielce
wpłynęło na późniejsze losy Hugona, albowiem rodzice uważali to zjawisko za
objawienie z Nieba i byli przekonani, że pacholę jest powołane do wielkich
rzeczy. Gdy chłopiec doszedł odpowiedniego wieku, oddali go rodzice do szkół.
Widzenie ziściło się, albowiem Hugon będąc na soborze w Awinionie został
wybrany na biskupstwo w Gracjanopolu czyli Grenoble we Francji. Miał wtedy
zaledwie dwadzieścia siedem lat, toteż wymawiał się od przyjęcia tej wysokiej i
wielce odpowiedzialnej godności, ale z posłuszeństwa dla starszych biskupów i
posła papieskiego przyjął ją w końcu. Zanim otrzymał święcenia biskupie, opadła
go ciężka pokusa w postaci zwątpienia i dręczyła go tak strasznie, że ze
zmartwienia ciężko zachorował. Przez długi czas uważał to za karę że w tak młodym
wieku przyjął biskupstwo, toteż chcąc przeprosić Pana Boga postanowił złożyć
swój urząd. Mimo to wahał się, aż wreszcie pewnego razu zwierzył się ze swych
utrapień jednemu braciszkowi, który mu doradził, aby się udał po radę do
papieża, którym wówczas był Grzegorz VIII. Papież, wysłuchawszy Hugona, wręcz
mu powiedział, że są to nagabywania i chytrości szatańskie, radził mu więc aby
nie rozpaczał, lecz przeciwnie z pokorą i uległością przyjął to dopuszczenie
Boże jako krzyż i umartwienie, iżby zyskać zasługę przed Bogiem.
Hugon, pocieszony tymi
słowy, przyjął święcenia biskupie i wrócił do swej diecezji, pokusa jednak
opuściła go dopiero na łożu śmiertelnym. Diecezja jego była przez poprzednich
biskupów wielce zaniedbana; nie było karności kościelnej, księża jawnie
wstępowali w związki małżeńskie i trudnili się lichwą i handlem. Zgorszenie,
jakie dawali, odbiło się oczywiście na ludności świeckiej, toteż Hugon musiał
walczyć z podwójnym złem. Olbrzymia to była praca i frasunek niemały, ale Pan
Bóg błogosławił mu, bo już po dwóch latach zapanował porządek w kościołach.
Widząc jaki taki ład, opuścił Hugon diecezję i wstąpił do klasztoru
kluniackiego, aby się tam wyćwiczyć w pokorze i cnotach kapłańskich. Chciał tam
już pozostać na całe życie, ale papież zmusił go do powrotu na biskupstwo.
Przejęty świętością klasztornego zacisza, pełnił teraz swe obowiązki jeszcze
gorliwiej, stosując się do słów apostoła świętego Pawła, to jest chorował z
chorymi i ubolewał nad grzechem i upadkiem swych owieczek, a weselił się, gdy
Kościołowi dobrze się działo i gdy widział ludzi postępujących w cnotach i
miłości Bożej.
W trzy lata po powrocie
Hugona z celi klasztornej przybył do niego święty Brunon, założyciel zakonu
Kartuzów, wraz z siedmiu towarzyszami, szukając miejsca na założenie pustelni.
Ponieważ święty Hugon miał pewnego razu widzenie we śnie, że mu Pan Bóg
zgotował mieszkanie na puszczy, do którego zaprowadziło go siedem gwiazd, udał
się przeto z świętym Brunonem na puszczę i tam wspólnie wyszukali stosowne
miejsce na pierwszy klasztor kartuzów. Hugon chciał na stałe pozostać w
klasztorze, ale gdy św. Brunon udzielił mu po jakimś czasie rady, aby wrócił na
stolicę biskupią, gdyż tam jest potrzebniejszy, usłuchał go, wrócił do
Gracjanopola i zajął się swoją diecezją jeszcze gorliwiej niż poprzednio.
Zeszło mu na tej pracy
czterdzieści lat. Pan dopuścił na niego dwa krzyże, bo chorobę ciała i wyżej
wspomnianą pokusę, mimo to jednak Hugon nie ustawał w gorliwym wypełnianiu
swych obowiązków. Najmilszą pociechą była mu modlitwa. Kiedy słuchał spowiedzi,
nieraz rzewnymi łzami płakał nad grzesznikiem. Niewiast nie lubił słuchać
spowiedzi, a jeśli musiał, to czynił to wobec licznych świadków. Tego samego
zwyczaju przestrzegał w rozmowie z niewiastami, i tylko ze starszymi paniami
chętnie rozmawiał, unikał natomiast płochych, wystrojonych dam tego świata.
Szczególnie nienawidził obmowy i plotkarstwa, sam nikomu nowin nie opowiadał,
ani też nikogo o nie pytał. Był wielkim jałmużnikiem, ale wspierał tylko
ubogich, a nie swych przyjaciół. Pewnego razu, gdy sam ze służbą cierpiał
niedostatek, sprzedał złoty kielich i pieniądze rozdzielił pomiędzy ubóstwo, a
kiedy czeladź zaczęła szemrać, rzekł: "Bądźmy ubodzy z ubogimi, którzy nie
zawsze mają to, czego chcą".
Święty Hugon
Będąc niepospolitym
kaznodzieją, sam często miewał kazania, choć ciągły ból głowy wielce mu w tym
przeszkadzał. Nie dbał o to, czy uczeni będą go uważali za uczonego, czy też
nie; było mu to obojętne, chciał bowiem, aby go wszyscy rozumieli. Sam zawsze do
swoich kazań się stosował i przodował wszystkim, tak duchownym jak świeckim,
świątobliwością, modlitwą i umartwieniem.
Kiedy się już bardzo
zestarzał, prosił papieża Honoriusza, aby go zwolnił z biskupstwa, na próżno
jednak, gdyż papież rzekł: "Tyś w swym niezdrowiu pożyteczniejszy aniżeli
zdrowi młodzi".
Po śmierci papieża
Honoriusza obrano na jego miejsce naraz dwu papieży: jednego - a mianowicie
Piotra Leona - z ramienia cesarza, drugiego - Innocentego - prawnie. Hugon był
wielkim przyjacielem Piotra Leona, ale gdy ten trwał w zarozumiałości, pojechał
na synod do Anicjum i tam radził, aby Leona wyklęto, bo w Kościele nie będzie
spokoju, dopóki będzie trwało rozdwojenie. Prócz tego radził, aby wyklęto i
cesarza Henryka za uwięzienie papieża Paschalisa i zgorszenie, dane przez
mieszanie się do rzeczy kościelnych. Rady Hugona zostały spełnione, wskutek
czego Innocenty otrzymał swą godność, cesarz natomiast stracił cesarstwo i
wszystko, co posiadał. Tak więc chorowity biskup udowodnił, że w sprawach
Kościoła świętego nie wiąże go ani przyjaźń, ani strach przed cesarzem.
Gdy w późnej starości
śmiertelnie zachorował, ukazał mu się anioł i odjął od niego pokusę, ale
pozostawił mu zdwojone cierpienia cielesne. Mimo to Hugon nie narzekał, nie
szemrał i na łożu boleści był prawdziwym wzorem pokory. Nigdy się o nic nie
gniewał, a posługi przyjmował tylko od zakonników. Gdy go o co strofowano, bił
się w piersi i prosił o odpuszczenie winy. Chciał nawet, aby go biczowano, że
jednak nikt nie śmiał targnąć się na starca, odmawiał przeto psalmy, modlitwy,
litanie i co noc 300 pacierzy. W ogóle przez cały czas choroby niczym innym się
nie zajmował, jak tylko rzeczami Boskimi.
Pewnego razu odwiedził go
hrabia Gwidon. Święty biskup zgromił go na przywitanie, że zbyt wielkie nakłada
na ubogich podatki. Jak się o tym dowiedział, nie wiadomo, dość, że hrabia
obiecał poprawę. Często także widziano biskupa płaczącego na pokucie. Gdy go za
to gromiono, mówiąc, że przecież nikogo nie zabił, ani nie krzywoprzysiągł,
biskup odpowiadał: "Cóż z tego? Gdyby nie miłosierdzie Boskie, to złe
żądze i próżność już dawno mogłyby nas potępić".
Umarł licząc lat około
osiemdziesiąt, w roku 1132, a w poczet Świętych został zaliczony przez papieża
Innocentego II.
Nauka moralna
W życiu świętego Hugona
spotykamy jedyne w swoim rodzaju objawienie, to jest, że niemal do samego zgonu
trapiła go pokusa bluźniercza względem Boga, Matki Boskiej i rzeczy Boskich,
jak nauka o Sakramentach świętych i Świętych Pańskich. Gdy Hugon udał się do
papieża po radę, co ma czynić, dowiedział się, że to chytrości i pokusy
szatańskie, którym nie trzeba dawać ucha, lecz niezachwianie z nimi walczyć.
Przykra to walka, bo szatan dokłada wszelkich starań, aby człowieka skusić, a
chociaż i nie skusi, jak np. świętego Hugona, to jednak rozrywa serce i duszę,
trapi wnętrzności i ciało, przyprowadza człowieka do rozpaczy, przez co ciało
jego więdnie, a siły się wyczerpują.
Pokus mamy trzy rodzaje,
to jest:
1) od Boga,
2) od szatana,
3) od samych siebie.
Bóg wprawdzie wprost nie
kusi nas do złego, gdyż jako Najświętsza Istota, nie mógłby tego czynić;
sprawia to jednak w ten sposób, że zabiera nam drogie osoby, lub pozbawia nas
majątku, chociaż jesteśmy pobożni. Tu pokusa już mniej więcej wychodzi z
człowieka samego. Nie szemrzemy przeciw Bogu, jeśli spotka nas co złego z
własnej winy, jeśli sami jesteśmy przyczyną naszego nieszczęścia, ale jeśli w
tajemniczy sposób Bóg w wyrokach swoich postanowił zabrać matce dziecię, to
matka, nie znając wyroków Boga, narzeka i nie da się pocieszyć. To jest pokusa
od Boga, bo Bóg chce od nas bezwarunkowej uległości, czy zsyła dobre, czy też
złe. My naszym ludzkim, tępym rozumem nigdy nie zbadamy, dlaczego Bóg uczynił
tak, a nie inaczej Bóg najlepiej wie, co czyni, i Jego wyroki są odwieczne.
Bóg nieraz zsyła na nas
pokusy straszliwe, jak na przykład podczas morowego powietrza, kiedy człowiek
ani dnia, ani godziny nie wie, kiedy go boleści ogarną i dusza stanie
nieprzygotowana przed tronem Najwyższego. My to nazywamy karą Bożą, ale jest to
raczej pokusa. Świat wśród zdrowia i szczęśliwości zwykle nie pamięta o Bogu, -
dopóki Bóg sam się nie przypomni.
Bóg dozwala szatanowi
kusić człowieka, ale dodaje człowiekowi Anioła Stróża, który by go strzegł od
pokus. Z jednej strony odzywają się podszepty szatana, z drugiej natchnienie
anioła. Ta walka pomiędzy dobrym a złym nie jest grzechem, chyba, że się
człowiek odda w moc szatanowi. Ale jeśli zwycięsko wyjdzie z pokusy, jeśli
zawstydzony szatan musi odejść, to Bóg nam tę walkę za zasługę poczyta. Żadna
pokusa nie jest grzechem, dopóki się jej dobrowolnie nie poddajemy, dopóki się
nią chętnie nie bawimy.
Ale łatwiej zwalczyć
pokusy szatańskie, aniżeli pokusy wychodzące od człowieka samego. Złe
skłonności i namiętności, wrzące w sercu człowieka, wylewają się na zewnątrz i
okazują się w grzechu. Szukamy często umyślnie pokus, już to przebywając w
złych towarzystwach, już to w rozmowach szpetnych i bluźnierczych. Kto takich
sposobności nie unika, ten sam sobie jest szatanem, a szatan nic więcej nie
potrzebuje robić, jak stać na uboczu z radości zacierać pazury, aby razem z nim
całe piekło weseliło się z potępienia jednej duszy. Zaiste, trudno jest
człowiekowi walczyć ze złymi nałogami i namiętnościami. Przy pokusie szatana
prędzej usłucha głosu Anioła Stróża, aniżeli przy pokusie, na którą sam się
wystawił. Dlatego też Święci Pańscy szukali samotnej, głuchej, bezludnej
puszczy, gdyż sposobności do grzechu, jak np. pijatyk, tańców i swawoli na
puszczy nie ma. Święci ci chcieli być doskonałymi i stali się takimi, ale do
tego potrzebna im była pomoc Boża i silna wola. Nachodziły ich wprawdzie
niekiedy pokusy, lecz oni chwalebnie je zwalczali, prosząc Boga: "Od
myśli nieuczciwych i głupich a nikczemnych, strzeż mnie Panie!"
W ogóle pamiętajmy, że
musimy bronić duszy naszej, by się do niej nie dostał nieprzyjaciel. Doskonałym
środkiem obronnym przeciw pokusom jest ciągła, gorliwa praca, jako też stała
pamięć o Bogu. Kto pamięta o Bogu, lęka się Go obrazić. Upomina nas też
Chrystus: "Czuwajcie i módlcie się, abyście nie weszli w
pokuszenie" (Mat. 26,41). Szatan to wąż pełzający po ziemi, nie może
więc dosięgnąć tego, kto wznosi się ku niebu. Również ćwiczenie się w panowaniu
nad sobą (poskramianie ciekawości, łakomstwa itd.) dopomaga skutecznie do
przezwyciężania pokus. Żołnierz każdy ćwiczy się w robieniu bronią; tak i my
powinniśmy przygotowywać się do odpierania pokus. Ćwiczenie się w panowaniu nad
sobą samym wyrabia w nas siłę woli, konieczną w walce z szatanem. Łatwo ulega
pokusom szatańskim, kto zbytnio przywiązany jest do dóbr ziemskich. Człowiek
taki podobny jest do podróżnego, który obładowany zbytnio nie może ujść przed
zbójcami.
Modlitwa
Wszechmogący Boże,
Stwórco nasz i Panie, któryś nam dał przykład w świętym Hugonie, spraw
miłościwie, abyśmy za jego przyczyną równie jak on mężnie zwalczali szatańskie
podszepty, a chętnie słuchali dobrych natchnień Anioła Stróża. Przez Pana
naszego Jezusa Chrystusa, który króluje w Niebie i na ziemi. Amen.
św. Hugon, biskup
urodzony dla świata około 1052 roku,
urodzony dla nieba 1132 roku,
wspomnienie 1 kwietnia
Żywoty Świętych Pańskich
na wszystkie dni roku - Katowice/Mikołów 1937r.
<< wywołanie menu
święci i błogosławieni
SOURCE : http://ruda-parafianin.pl/swi/h/hugon.htm
Santo Hugo dari Grenoble
Hugh of Grenoble, Hugh of
Châteauneuf
Santo Hugo adalah seorang
uskup yang berasal dari Perancis. Meskipun ia sangat mendambakan untuk
hidup sebagai seorang rahib, namun ia tetap patuh pada Tahta Suci saat paus
Gregprius VII mengangkatnya sebagai seorang uskup.
Sebagai seorang uskup,
Hugo segera meluruskan kebiasaan-kebiasaan dosa sebagian orang dalam
keuskupannya. Ia menetapkan rencana-rencana yang bijak, namun bukan itu saja
yang ia lakukan. Guna memperoleh belas kasihan Tuhan bagi umatnya, St. Hugo
berdoa dengan segenap hati. Ia melakukan mati raga yang keras. Dalam waktu
singkat, banyak orang berbalik menjadi saleh dan taat. Hanya sebagian orang
dari kaum bangsawan saja
yang masih terus menentangnya.
Uskup Hugo
masih berangan-angan menjadi seorang rahib. Itulah yang sungguh ia dambakan. Maka,
ia mengundurkan diri sebagai Uskup Grenoble
dan masuk biara. Pada akhirnya, ia merasakan damai. Namun demikian, bukanlah
kehendak Tuhan bahwa St. Hugo menjadi seorang rahib. Setelah setahun
lewat, Paus memerintahkannya
untuk kembali ke Grenoble. St. Hugo taat. Ia tahu bahwa jauh lebih penting
menyenangkan Tuhan daripada menyenangkan diri sendiri.
Selama empatpuluh tahun, bapa uskup hampir selalu sakit. Ia menderita sakit
kepala hebat dan juga gangguan pencernaan. Namun demikian, ia memaksakan diri
untuk tetap bekerja. Ia mencintai umatnya dan begitu banyak yang harus
dilakukan bagi mereka. Hugo sering mengalami pencobaan dan godaan tapi ia
selalu berdoa dengan tekun sehingga tidak jatuh dalam dosa.
Uskup Hugo juga berperan
penting dalam pendirian Ordo Carthusian. Pada tahun 1084 bapa uskup
mendapat sebuah penglihatan. Ia melihat Santo
Bruno dan enam orang rahib berjalan di bawah tujuh bintang dilangit
yang bersinar terang. Ia kemudian menerima tujuh rahib kudus ini di
keuskupannya dan menempatkan mereka di sebuah lokasi di dataran tinggi Alpine
yang bersalju dan berbatu yang disebut Chartreuse. Ditempat inilah Santo Bruno
dan enam rekannya mendirikan biara dan komunitas yang kelak berkembang menjadi
sebuah ordo religious yang di sebut Ordo Carthusian
St. Hugo wafat pada tanggal 1 April 1132, dua bulan sebelum ulang tahunnya yang
kedelapan puluh. Ia menjadi seorang uskup yang murah hati serta kudus selama
lima puluh dua tahun.
Arti nama
Hugo adalah bentuk Latin dari nama Hugh.
Hugh berasal dari element bahasa jermanik hug yang berarti
: "hati, pikiran, jiwa".
Variasi Nama
Hugh (English),
Hugo, Huguo (Ancient Germanic), Hugo (Catalan), Hugo (Danish),
Hugo (Dutch), Hugues (French), Hugo (German), Ugo (Italian),
Hudde (Medieval English), Hugo (Norwegian), Hugo (Portuguese),
Shug (Scottish), Hugo (Spanish), Hugo (Swedish), Huw (Welsh)
Bentuk Pendek : Huey,
Hughie, Hewie (English)
SOURCE : https://katakombe.org/para-kudus/item/hugo-dari-grenoble.html
Voir aussi : Albert du Boys, Ancien magistrat. Vie de Saint Hugues, évêque de Grenoble suivie de la vie de Hugues II, son successeur; d'un extrait d'une biographie de S. Hugues, abbé de Léoncel, et d'une notice chronologique sur les évêques de Grenoble : http://www.bibliotheque-dauphinoise.com/vie_saint_hugues.html
