Blessed Alicja
Jadwiga Kotowska, circa 1938
Błogosławoina Alicja Jadwiga Kotowska, circa 1938
Bienheureuse Alice
Kotowska
Martyre (+ 1939)
Supérieure de sa maison religieuse et directrice d'un cours supérieur pour jeunes filles, elle fut arrêtée par le régime nazi d'occupation, internée dans la prison de la ville, puis fusillée dans un bois voisin avec d'autres détenus à Laski Piasnika, près de la ville de Wejherowo en Pologne.
Maria Edvige, professe de la Congrégation des Sœurs de la Résurrection, née à Varsovie, Pologne, le 20 novembre 1899, morte à Piasnika près de Wejherowo le 11 novembre 1939.
Béatifiée le 13 juin 1999 à Varsovie par Jean-Paul II.
Martyrologe romain
SOURCE : https://nominis.cef.fr/contenus/saint/10573/Bienheureuse-Alice-Kotowska.html
BIENHEUREUSE ALICE
KOTOWSKA (FÊTÉE LE 11 NOVEMBRE)
11 novembre 2013 ·
par numero712 · dans Religion ·
Deuxième fille d’une
famille de six enfants, Sœur Alice Kotowska est née à Varsovie le 20 novembre
1899. A l’âge de 18 ans elle servit dans l’armée polonaise comme infirmière.
Elle fit ensuite des études de médecine avant de rejoindre les sœurs de la
Résurrection. Elle y fut notamment professeur à Varsovie puis directrice d’un
lycée à Wejherowo.
Lors de l’invasion nazie
en Pologne elle cacha des objets liturgiques, fut dénoncée, arrêtée et
finalement fusillée le 11 novembre 1939. Sœur Alice fut béatifiée par Jean-Paul
II le 13 juin 1999.
11 novembre 1939, dans
les premiers temps de la seconde guerre mondial, jour où nous commémorons
l’armistice de 1918, fin de la première guerre mondiale. J’aime voir dans cette
coïncidence de dates un clin d’œil entre ces deux conflits. Deux conflits,
plusieurs conflits… y voir une universalité des conflits. Dans une guerre, nous
sommes tous victimes, toujours. A travers ce martyre d’une religieuse, parmi
tant d’autres, je vois une insulte faite au Prince de la paix, au Rédempteur.
N’est-il pas descendu sur terre pour nous apporter ce commandement « aimer
vous les uns les autres comme moi-même je vous ai aimé ». Et il nous aima
jusqu’à la mort. Cette religieuse accepta le martyre pour aimer le Christ et
son prochain jusqu’à la mort aussi. Une telle coïncidence de date me rappelle
que le Christ est mort sur la Croix pour être avec chacun de nous dans chacune
de nos souffrances ; à ce titre, le Christ est avec chaque soldat, chaque
victime de la guerre et de la barbarie humaine, non pas pour l’aguerrir au
combat des armes, mais pour l’aguerrir au combat spirituel, pour lui donner la
force de l’espérance et pour lui donner la consolation de son amour.
En ce jour de
l’armistice, j’invoque bienheureuse Alice Kotowska pour qu’elle intercède
auprès du père pour qu’il nous donne la force et la patience de mener le combat
spirituel pour toujours tourner notre cœur vers le cœur sacré de Son Fils.
SOURCE : https://numero712.wordpress.com/2013/11/11/bienheureuse-alice-kotowska-fetee-le-11-novembre/
Blessed Alicja
Maria Jadwiga Kotowska
Also
known as
Alice Kotowska
12
June as one of the 108
Martyrs of World War II
Profile
Nun,
member of the Sisters of the Resurrection. Superior of her house and
director of training for her sisters. One of the 108
Polish Martyrs of World War II.
Born
20
November 1899 in Warsaw, Poland
Died
shot on 11
November 1939 in
the forest near
Piasnica, occupied Poland
26
March 1999 by Pope John
Paul II (decree of martyrdom)
13
June 1999 by Pope John
Paul II at Warsaw, Poland
Additional
Information
books
Our Sunday Visitor’s Encyclopedia of Saints
other
sites in english
images
video
sitios
en español
Martirologio Romano, 2001 edición
sites
en français
fonti
in italiano
Martirologio Romano, 2005 edition
nettsteder
i norsk
strony
w jezyku polskim
MLA
Citation
“Blessed Alicja Maria
Jadwiga Kotowska“. CatholicSaints.Info. 9 November 2022. Web. 10 November
2023.
<https://catholicsaints.info/blessed-alicja-maria-jadwiga-kotowska/>
SOURCE : https://catholicsaints.info/blessed-alicja-maria-jadwiga-kotowska/
BLESSED ALICE
Blessed Alice was
born in Warsaw on November 20, 1899 as the second of eight children. She
lived during the time of struggle for freedom in Poland, a time full of hope,
that Poland would be finally free from the captivity of other nations.
God and Country - these were her two great loves throughout her entire life.
After the outbreak of the
war in 1918 she became a member of the Organized Polish Army where she found
occasions to give of herself for the good of her Country. It was during
that year that she began studies in medicine at the University of Warsaw.
As a Red Cross nurse, she used her knowledge to bring solace to the wounded
soldiers during the invasion of the Bolsheviks in 1920. For her
dedication she was awarded a medal of “Poland Restored.” In 1922
before completing her medical studies, she entered the Congregation of the
Sisters of the Resurrection. In her request for acceptance, she
wrote: “I desire to live and die for Christ, for He is the Greatest Love,
Lord, God and my All.”
After professing her vows
she was directed to work in the educational seminary conducted by the
Congregation in Warsaw, while at the same time, she was to complete her
philosophical studies in the area of chemistry. Bound to God by her vows,
she strove zealously to remain faithful to Him. Bound to the Congregation, she
made heroic efforts to live its charism and to fulfill its apostolic
goals. She undertook work in teaching and education first in Warsaw and
then as the Directress of the grammar school in Wejherowo.
How did she merit to be
numbered among the martyrs? One can most probably respond with: her
heroic fidelity to God and the Gospel as well as her total dedication to the
service of people. On October 24, 1939, two Gestapo soldiers came to the
convent of the Sisters in Wejherowo with orders to arrest Sister Alice.
She had been warned a few days previously about the possibility of
arrest. She could have escaped but did not do so because she would not
save herself at the cost of being an instrument of suffering for others.
She did not want to leave the Sisters in the local community of which she was
the superior. As soon as she was arrested, she knew that she had been
betrayed by the school custodian. The last words which the Sisters
heard at the time of her arrest, were the evangelical words of
forgiveness: I forgive Francis for everything.
Blessed Alice’s
beatification came 100 years after her birth and sixty years after her
martyrdom. What a day of great joy and humble thanksgiving for the
Congregation. It is “a day of tremendous Resurrection hope.”
PRAYER TO BLESSED ALICE
Risen Christ, who called
Blessed Alice to religious life and endowed her with fidelity in fulfilling the
commandment to love God and others, grant that her martyrdom would obtain for
us the courage to bear all sufferings.
Grant us also through her
intercession, the favor for which we ask . . . By granting our petition, may
your glory on earth increase. Amen. Please inform the Sisters of the
Resurrection of favors received:
Sisters of the
Resurrection
35 Boltwood Avenue,
Castleton-on-Hudson, NY 12033
7432 W. Talcott Avenue, Chicago, IL 60631Home | Our Beginnings | Spirituality | Apostolic Ministry | Discernment
| Community Life | Where we Are | Blessed Alice | Our
Charism | Contact Us
Sisters of the Resurrection
35 Boltwood Avenue - Castleton, NY 12033
(518) 732-2226
SOURCE : https://web.archive.org/web/20121126131959/http://www.resurrectionsisters.org/blessedalice.htm
November 11: Blessed Alice (Maria Jadwiga) Kotowska
Warsaw, Poland, November
20, 1899-Piasnica at Wejherowo, November 11, 1939Blessed Alice was born
in Warsaw on November 20, 1899 as the second of eight children. She lived
during the time of struggle for freedom in Poland, a time full of hope, that
Poland would be finally free from the captivity of other nations. God and
Country – these were her two great loves throughout her entire life.
After the outbreak of the
war in 1918 she became a member of the Organized Polish Army where she found
occasions to give of herself for the good of her Country. It was during
that year that she began studies in medicine at the University of Warsaw.
As a Red Cross nurse, she used her knowledge to bring solace to the wounded
soldiers during the invasion of the Bolsheviks in 1920. For her dedication
she was awarded a medal of “Poland Restored.”
In 1922 before completing
her medical studies, she entered the Congregation of the Sisters of the
Resurrection. In her request for acceptance, she wrote: “I desire
to live and die for Christ, for He is the Greatest Love, Lord, God and my All.”
After professing her vows
she was directed to work in the educational seminary conducted by the
Congregation in Warsaw, while at the same time, she was to complete her
philosophical studies in the area of chemistry. Bound to God by her vows,
she strove zealously to remain faithful to Him. Bound to the Congregation, she
made heroic efforts to live its charism and to fulfill its apostolic
goals. She undertook work in teaching and education first in Warsaw and
then as the Directress of the grammar school in Wejherowo.
How did she merit to be
numbered among the martyrs? One can most probably respond with: her
heroic fidelity to God and the Gospel as well as her total dedication to the
service of people. On October 24, 1939, two Gestapo soldiers came to the
convent of the Sisters in Wejherowo with orders to arrest Sister Alice.
She had been warned a few days previously about the possibility of
arrest. She could have escaped but did not do so because she would not
save herself at the cost of being an instrument of suffering for others.
She did not want to leave the Sisters in the local community of which she was
the superior. As soon as she was arrested, she knew that she had been
betrayed by the school custodian. The last words which the Sisters
heard at the time of her arrest, were the evangelical words of
forgiveness: I forgive Francis for everything.
On the day on which she
was put to death, an eyewitness related how Sister Alice performed still
another heroic act of love, of concern for others. This regarded a group
of Jewish children who were destined like her to be put to death in the forest
of Piasnica. As she left the prison, she saw the group of frightened,
terrified children. She ran to them, took them by the hand and walked
with them into the waiting truck.
She was shot to death on
November 11, 1939 on the anniversary of Armistice Day. It was not
accidental that her death is the offering of her life for “two Loves” – God and
Country.
Blessed Alice’s
beatification came 100 years after her birth and sixty years after her
martyrdom. What a day of great joy and humble thanksgiving for the
Congregation. It is “a day of tremendous Resurrection hope.”SOURCE :
https://theblackcordelias.wordpress.com/2008/11/11/bessed-alice-maria-jadwiga-kotowska/
BLESSED ALICE KOTOWSKA
Blessed Alice was born on
November 20, 1899 in Warsaw. She was the second of eight children of John and
Sophie Kotowski. The next day, on the feast of the Presentation of the Blessed
Mother, she was baptized and received the names Maria, Hedwig. In the
beginning, the family lived on their property in Krasiniec, but later moved to
Warsaw. The father was an organist in the Dominican church of St. Hyacinth. Her
deeply devout father played a great role in the spiritual development of his
daughter Marylka [diminutive of Maria], who from her youngest years loved
Jesus, present in the Blessed Sacrament, and his Mother. The family prayed the
rosary and read Sacred Scripture together. According to the customs of the
times, Maria and the other Kotowski children at first studied at home under the
watchful eye of the parents. Next Maria and her sister Hania attended the
private boarding school of Pauline Hewelke in Warsaw. Here Maria became a
friend of Maria Przybyłowicz, who later entered the Congregation of the Sisters
of the Resurrection, taking the name Sr. Beata.
Maria was imbued with a
spirit of patriotism by her family and school. God and her Country were
the two loves to which she remained faithful until the end of her life. As a
student in 1919, Maria organized a trip of the entire class to greet Joseph
Piłsudzki, who had arrived in Warsaw after being released from prison in
Magdeburg. With the outbreak of World War I, Maria desired to ease the
suffering of wounded soldiers. This intention was realized when as a 19 year
old she joined the ranks of the Polish Army Organization as a nursing
assistant.
In June 1918, Maria
received her diploma of maturity. Desiring to help the suffering, she began her
studies in medicine at the University of Warsaw. When in 1920 Poland again had
to fight the enemy, this time from beyond the Eastern boundary, Maria helped
her beloved Country as a member of the Red Cross. For eight months she brought
help to wounded soldiers in Warsaw hospitals. In 1932, Maria was awarded the
Cross of the Order “Polonia Restituta” for her sacrifice and dedication.
In the meantime, thanks
to her friend Maria Przybyłowicz, Maria became acquainted with the Sisters of
the Resurrection. She wanted to interrupt her studies to enter the Congregation
but she submitted this decision to superiors. On April 19, 1922 she wrote a
petition to be accepted by the Congregation to the superior general, Mother
Antonine Sołtan. In her letter we read the following words: … Having
become acquainted with the spirit and rule, I kindly request to be received
into the Congregation of the Sisters of the Resurrection. I desire to live and
die for Christ, loving Him above all, since He is the Highest Love, Lord, God
and my All.
Maria Kotowska was
accepted by the Congregation and that same year, on July 29, she crossed the
convent threshold in Kęty. She then received her religious name: Alice. On
February 1, 1923 Sister Alice began her year-long novitiate and then professed
her first vows.
After vows, Sr. Alice was
sent to the local community in Warsaw where she continued her studies, not in
the field of medicine, but in mathematics and the natural sciences. In 1932 she
defended her master’s thesis in chemistry, after which she began her work as a
teacher in the teacher seminary in Warsaw at Sewerynów, and after the opening
of the schools at Żoliborz, in the high school there. Sr. Alice taught
chemistry, and at the same time fulfilled the duties of a nurse. After two
years she passed her examinations and received her diploma as a middle school
teacher. During this time, she noted a significant reflection: I have not
yet experienced the happiness of suffering for God. The Lord sees that I am
still very weak, that I love suffering but from afar, that already at the very
inkling of this my nature shudders, hence He waits. But this can’t be for too
long. In another place: … There is only one thing worthy in life:
suffering from love for God. I know that even this desire is a grace; I know
that I myself fear suffering and at all costs want to avoid it. But I believe
in the power of Jesus; I believe that He himself merited the necessary power
for us; I believe that He wants this from me.
In August 1929 Sr. Alice
made her perpetual profession. According to the decision of her superiors she
was to become the directress of the schools in Warsaw, but the school
superintendent’s office did not give its consent, suggesting that the candidate
was too young and had too little experience. In the meantime, Sr. Emmanuela
Roman went to Pomerania to look for a place for a summer camp for poor young
people. While there she discovered that the authorities of Wejherowo wanted to
liquidate their educational institutions at 9 Klasztorna Street. After the conversation
of Sr. Emmanuela with the mayor of Wejherowo, the city council decided to give
the deteriorating institutions to the Congregation. Sr. Alice Kotowska was
designated to be the local superior and directress of the schools in Wejherowo.
Sr. Alice undertook both functions and fulfilled them with great zeal and
responsibility.
From September 1934 the
Sisters of the Resurrection, under the direction of Sr. Alice, began their work
in the kindergarten, elementary school, girls’ gymnasium, and in the boarding
school for girls. The sisters were intent on realizing two goals: raising the
level of teaching, and educating in a patriotic and religious spirit. In less
than two years the scholastic level of the institutions improved and the
sisters received full government accreditation for their schools.
Excursions were organized
in the schools. These taught the young people a love for their Country, its
history and culture. The students attended concerts and the theater. They
recalled with emotion their visit to the Warsaw Royal Castle and meeting there
with President Ignacy Mościcki. Sr. Alice also organized pilgrimages to
Swarzewo and Wilno. In 1936 she sought and obtained the patronage of Our Lady
of Swarzewo for the educational institutions of the Congregation in Wejherowo.
Thanks to the efforts of Sr. Alice, 1938 saw the beginning of the construction
of an addition to the school building. Ten new classrooms were the result, and
which although not completely finished, were dedicated in July 1939. Now more
often there was talk about the threat of war. A few days before the outbreak of
the war Sr. Alice wrote to the superior general: We are now experiencing
important and significant moments, which will decide about war or peace for
Poland and the whole world. We trust Divine Mercy and give to its care the fate
of the Nation and of us all, and also all of humanity. The beginning of the
school year will not take place at its normal time but is being put off to a
future, still undetermined time.
On one occasion during a
walk, Sr. Alice told one of the sisters about an experience of hers. I had
a strange dream today. I found myself in front of the Suffering Christ. I asked
Him: Lord, when will I die? The Lord answered: “When an addition will be
constructed to this house. The addition has already been built, therefore maybe
now. … During the further course of the conversation Sr. Alice expressed
significant words: Isn’t it all the same where the body will lie? I would
even want no one to know about me. What is at stake is to be able to unite with
God, and that is possible everywhere and in all circumstances. To live in Him,
drown like a drop of water in the ocean of His Mercy – this is my great
desire. This desire was soon fulfilled.
Quite soon after the
outbreak of the war and the capture of Wejherowo by the Germans, the arrests
and executions of Poles began. The first to be liquidated were the
representatives of the intellectuals and the clergy. Foreseeing that there
would be robberies or also profanation of liturgical vestments Sr. Alice
instructed the school janitor to bury the chest with liturgical articles.
However, Francis was shown to be a spy and traitor. He informed the Gestapo and
showed the Germans the place where he had buried the chest, and they threatened
Sr. Alice with being arrested. A part of the house was confiscated for the use
of the army. On October 23 Sr. Alice was visited by a mother of one of the
students to warn her and advise her to escape, since she had seen her name on
the list of those condemned to death. Sr. Alice thanked for the kindness and
information but did not make use of the advice. The next day she went to
confession. In the afternoon she was arrested. The leader of the German
soldiers who were stationed at the convent asked the Gestapo what this nun
had done to them? In reply, he heard: It is enough that she is Polish. The
sisters who were ready to go in the superior’s place heard that she was
being well-taken care of. Leaving the house Sr. Alice said the following
words to the sisters: I forgive Francis for everything. It was October 24,
1939.
Sr. Alice together with
the other prisoners was incarcerated at the Wejherowo prison. All attempts to
free her (even the efforts of the superior general and Jan Kotowski with
Hitler) proved to be fruitless. Also, no consent was given for any sister to
meet on prison grounds with Sr. Alice. From the reports of witnesses it is
known that in prison Sister prayed long and served her co-prisoners by mending
their tattered clothing.
On the day celebrating
the rebirth of Poland, November 11, 1939 Sr. Alice appeared during roll call in
the prison square with a large group of prisoners. It was seen how Sister
approached a group of Jewish children and together with them got into a truck.
The column of automobiles directed its wheels to the Piaśnica woods where all
were murdered.
The exhumation of bodies
began in 1946 in Piaśnica. Many families recognized their relatives. The
remains of Sr. Alice, however, were not discovered, since some of the bodies
had been dug up and burned by the Germans. The director of the exhumation group
testified that in grave no. 17 they found a fragment of a partially burned
large black rosary like the sisters wore on their cincture. This is the only
trace pointing to the presumed place of the martyr’s death of Sr. Alice.
The risen Christ, to whom
she had dedicated her life, fulfilled all her desires: she lived for Him, died
for Him, and no one knows the exact place of her death.
On June 13, 1999 Pope
John Paul II, during his 7th pilgrimage to Poland, raised Sr. Alice
Kotowska to the ranks of the blessed together with 107 martyrs of World War II.
To those who may be
interested we recommend the book: LIKE A DROP OF WATER IN THE OCEAN, originally
authored in Polish by Sr. Teresa Matea Florczak CR (Sr. Mary Hermina Widlarz,
C.R. [trans.], Sr. Alexandra Jazwinski, C.R.,[ed].)
PRAYER FOR GRACES THROUGH THE INTERCESSION OF BLESSED ALICE
Risen Christ, You called Blessed Alice to religious life
and endowed her with fidelity in fulfilling the commandment to love God and others,
grant that her martyrdom would obtain for us the courage to bear all sufferings.
Grant us also through her intercession, the favor for which we ask (…).
By granting our petition, may your glory on earth increase. Amen.
SOURCE : https://www.suorecr.it/blessed-alice/?lang=en
Beata Alice (Maria
Jadwiga) Kotowska Vergine e martire
>>> Visualizza la
Scheda del Gruppo cui appartiene
Varsavia, Polonia, 20
novembre 1899 - Piasnica presso Wejherowo, Polonia, 11 novembre 1939
Maria Jadwiga Kotowska
nacque il 20 novembre 1899 a Varsavia. Entrò nella Congregazione delle Suore
della Risurrezione nell'anno 1922 con il nome di Suor Alice. Dopo gli studi
universitari lavorava in qualità di insegnante nel ginnasio e liceo della Congregazione
a Varsavia: Dal 1934 fu superiora del convento e insieme direttrice del
ginnasio e liceo, aperti dalla Congregazione a Wejherowo: Per il lavoro
istruttivo-pedagogico svolto nello spirito di fede e di patriotismo fu
arrestata dai funzionari di ghestapo il 24 ottobre 1939 e chiusa nella prigione
di Wejherowo e poi fucilata insieme con gli altri detenuti l'I l novembre 1939
nei boschi di Piagnica presso Wejherowo. Fu beatificata da San Giovanni Paolo
II a Varsavia (Polonia) il 13 giugno 1999 con altri 107 martiri polacchi.
Etimologia: Alice =
nobile di aspetto, dal germanico
Martirologio
Romano: Nella cittadina di Laski Piasnica presso la città di Wejherowo in
Polonia, beata Alicia Kotowska, vergine della Congregazione delle Suore della
Risurrezione del Signore e martire, che durante la guerra morì fucilata per
avere strenuamente difeso la sua fede in Cristo.
Il suo unico crimine è stato il fatto di non voler rinnegare i suoi princìpi, di non volersi allontanare dalla sua fede, pur sapendo che la sua decisione avrebbe deciso il suo drammatico destino. È il cammino che hanno intrapreso molti cattolici nell’Europa occupata dai nazisti. Uomini e donne, religiosi e laici, hanno affrontato il nonsenso di un regime disposto a sterminare chiunque non condividesse le sue idee. Martiri che hanno dato la vita e hanno ricevuto la ricompensa degli altari.
Maria Jadwiga Kotowska era una donna umile e lavoratrice la cui vita non avrebbe spiccato se non fosse stato per la sua terribile morte. Come tante altre giovani, era stata chiamata a dedicarsi agli altri, ma il destino volle che dovesse affrontare la dura prova di dover scegliere tra una vita senza princìpi e una morte nella fedeltà alle sue convinzioni.
Maria era polacca ed era nata a Varsavia il 20 novembre 1899. Crebbe in una numerosa famiglia cristiana, circondata dall’affetto dei genitori e dei fratelli. Suo padre, Jan Stanislaw Kotowski, un musicista dalla fede profonda, lavorava come organista nella chiesa dei Domenicani di Varsavia. Sua madre, Sophia Barska, era una donna appassionata di letteratura.
Nell’ottobre 1918, Maria entrò nella Facoltà di Medicina dell’Università di Varsavia. Due anni dopo l’Armata Rossa invadeva la Polonia, e Maria decise di unirsi alla Croce Rossa per lavorare in un ospedale da campo, in cui rimase per otto mesi. Quel lavoro le valse il riconoscimento pubblico della Croce al Servizio “Polonia Restituta”.
Poco tempo dopo decise insieme ad altre giovani di prendere l’abito, entrando
nella Congregazione delle Suore della Resurrezione. Il 19 aprile 1922 scriveva
alla Superiora Generale, Madre Antonine Soltan, per chiederle di accettarla in
convento: “Desidero vivere e morire per Cristo, amandolo al di sopra di tutto,
perché è il mio Grande Amore, il mio Signore, il mio Dio, il mio Tutto”.
Tutti volevano starle accanto
Maria interruppe gli studi di Medicina, e nel 1924 professava con il nome di suor Alice. Quando annunciò la sua decisione alla famiglia, tutti rimasero sorpresi.
Anni dopo, suo padre avrebbe detto: “Dio si è preso la mia figlia prediletta, ma potevo affrontare Dio?” All’interno della congregazione, Alice si sarebbe dedicata soprattutto all’insegnamento. Nel 1934 si trasferì nella località polacca di Wejherowo, dove lavorò come maestra nel centro educativo della Congregazione, di cui avrebbe finito per diventare direttrice e superiora.
Suor Alice si fece amare dalle consorelle, e tutte volevano starle accanto per
la sua umiltà, la sua simpatia e la dedizione agli altri. Suor Teresa Matea
Florczak, nel suo libro Like a drop of water in the ocean: the life and
martyrdom of Blessed Sister Alice Kotowska, Sister of the Resurrection (Come
una goccia nell’oceano: la vita e il martirio della beata suor Alice Kotowska,
Suora della Resurrezione), spiega che “suor Alice era un esempio vivo del fatto
che la fedeltà è garanzia di pace e allegria. Irradiava un animo equilibrato e
stabile, era gentile e sorrideva sempre. Alle consorelle piaceva stare insieme
a lei. Suor Cyrila Matuszczak chiese anche alla superiora di assegnarle un posto
in cappella vicino a suor Alice, perché accanto a lei si pregava meglio. Le
suore sentivano istintivamente la sua unione con Dio”.
Fine della vita tranquilla
Lo scoppio della II Guerra Mondiale e l’invasione della Polonia da parte dei nazisti rese tutte le congregazioni religiose, soprattutto quelle che non esitarono ad aiutare gli Ebrei, bersaglio delle autorità del nuovo regime tedesco.
Il convento in cui Alice aveva assunto l’incarico di superiora venne presto controllato dall’esercito tedesco. Le suore vennero confinate al primo piano. Madre Alice era preoccupata per le religiose che le erano state affidate e per i bambini che non potevano più andare a scuola, ma mostrò sempre grande serenità, essendo per tutti “un angelo di pace”.
Venne tradita da un giardiniere della comunità, che lei perdonò per averla
consegnata alla Gestapo. Quando Alice lasciò il convento, le suore rimasero
sconsolate. Non credettero neanche per un momento alle parole del soldato
tedesco, che assicurava loro che “era in buone mani”.
Consolazione in carcere
Insieme ad altri religiosi della zona, venne rinchiusa nel carcere di Wejherovo. La sua prigionia durò ben poco tempo. Due giorni dopo, dopo aver consolato gli altri detenuti, tra cui bambini ebrei innocenti, Alice venne fucialta in un bosco vicino insieme agli altri prigionieri. I loro corpi vennero bruciati, e di Alice restò solo il rosario.
Il 13 giugno 1999, sessant’anni dopo il suo assassinio, Papa Giovanni Paolo II è andato a Varsavia per pronunciare l’omelia della celebrazione in cui è stata beatificata insieme ad altri martiri del nazismo, tra cui vescovi, religiosi, religiose, seminaristi e laici che avevano perso la vita per il fatto di voler difendere la propria fede. Il Pontefice ha ricordato quanti “diedero la vita per Cristo diedero la vita temporale, per possederla per i secoli nella sua gloria. È una vittoria particolare, perché condivisa dai rappresentanti del clero e dei laici, giovani e anziani, persone di vario ceto e stato”.
“Se oggi ci rallegriamo per la beatificazione di cento e otto martiri chierici e laici, lo facciamo anzitutto perché sono la testimonianza della vittoria di Cristo, il dono che restituisce la speranza”, aggiungeva Giovanni Paolo II.
“I beati martiri gridano ai nostri cuori: Credete che Dio è amore! Credetelo nel bene e nel male! Destate in voi la speranza! Che essa produca in voi il frutto della fedeltà a Dio in ogni prova!”
Autore: Sandra Ferrer
Fonte : Aleteia
SOURCE : https://www.santiebeati.it/dettaglio/93059
Den salige Alicia Maria
Hedvig Kotowska (1899-1939)
Den salige Alicia (pl: Alicja) ble født som
Maria Hedvig Kotowska (pl: Maria Jadwiga) den 20. november 1899 i Warszawa i
Polen. I sluttmånedene av Første Verdenskrig sluttet den 18-årige Maria seg til
den polske hæren som sykepleier. Etter krigen studerte hun medisin, og hun
brukte sine kunnskaper i krigen som fulgte etter bolsjevikenes invasjon av
Polen.
I 1922 trådte hun inn i
kongregasjonen resurreksjonistene (Congregatio a Resurrectione Domini
Nostri Iesu Christi – CR) (Zgromadzenie Sióstr Zmartwychwstania Pana
naszego Jezusa Chrystusa). Hun avla sine første ordensløfter og deretter
fullførte hun sine studier i kjemi. Hun underviste på kongregasjonens skoler i
Warszawa og Wejherowo. Da krigen brøt ut, var hun rektor for søstrenes skole og
priorinne i sin kommunitet i Wejherowo. Hun tilbrakte mange timer foran
sakramentet og fremmet eukaristisk andakt blant sine medsøstre og studenter.
Tyskerne invaderte Polen
i september 1939 og kom til Wejherowo den 9. september. Noe av det første
okkupantene gjorde var å sette opp en «svarteliste» over polske ledere. Sr.
Alicia havnet på den fordi hun hadde deltatt i den polske hæren i 1918 og fordi
hun var sykepleier og lærer. Hun ble advart om at hun risikerte å bli
arrestert, men hun svarte at hun ikke kunne la søstrene være alene.
Da hun hørte at tyskerne
nærmet seg Wejherowo, fikk hun hjelp fra klosterets vaktmester Frans med å
grave ned de mest dyrebare liturgiske karene i klosterhagen for å hindre at de
ble vanhelliget av Gestapo. Men Frans var i virkeligheten spion for tyskerne,
og neste dag førte han dem til stedet hvor karene var gravd ned. Gestapo
konfiskerte raskt det sr. Alicia hadde forsøkt å gjemme.
Få uker senere ble hun
arrestert i oktober 1939. Det siste hun sa til søstrene før hun ble ført bort,
var at hun tilga Frans alt. Den 11. november fikk fangene ordre om å stille opp
utenfor fengselet. En rekke lastebiler sto klar for å føre dem til
henrettelsesstedet, og en mengde spader var gjort klar for at fangene skulle
grave sine egne graver. Blant fangene var mange jødiske barn, noen polske
legmenn og legkvinner, samt sr. Alicia. De fleste av fangene var vettskremte,
men sr. Alicias ro virket beroligende på alle.
Lastebilene kjørte til
skogen Laski Piasnica ved Wejherowo, noen kilometer unna. Etter at fangene
hadde gravd grunne graver til seg selv, skjøt bødlene dem og gravla dem. Senere
vendte Gestapo tilbake, gravde opp de døde og brente dem. Pave Pius XII
(1939-58) sa til sr. Alicias foresatte i kongregasjonen: «Dere har en martyr,
det er en stor ære og glede for kongregasjonen. Finnes det større lykke enn å
gi sitt liv for troen, for Kirken, for Kristus?»
Hun ble saligkåret den
13. juni 1999 av pave Johannes Paul II (1978-2005) i Warszawa som en av
de 108
polske martyrer for nazismen. Gruppen har offisielt navnet «De salige
Antonius Julian Nowowiejski, Henrik Kaczorowski, Anicetus Koplinski og Maria
Anna Biernacka og deres 104 ledsagere». Hun er nr 100 på listen. Hennes
minnedag er dødsdagen 11. november, mens hele gruppens minnedag er 12. juni.
Hun er kongregasjonens første salige.
Kilder: Index99,
AAS 1999, Patron Saints SQPN, KAI, stthomasirondequoit.com, s-t.com -
Kompilasjon og oversettelse: p. Per Einar Odden -
Sist oppdatert: 2005-07-08 20:10
SOURCE : https://www.katolsk.no/biografier/historisk/akotowsk
BŁ. ALICJA MARIA JADWIGA
KOTOWSKA:
Błogosławiona Siostra
Alicja Kotowska urodziła się w Warszawie w 1899 r. Uczęszczała na prywatną
pensję Pauliny Hewelkówny, w 1918 r. otrzymała maturę i rozpoczęła studia
medyczne na Uniwersytecie Warszawskim.
Jako studentka medycyny w 1920 r. pospieszyła na front, aby pełnić funkcję
sanitariuszki. Za bohaterską służbę została w 1932 r. odznaczona krzyżem
Polonia Restituta. W okresie studiów poznała wspólnotę Sióstr Zmartwychwstanek,
mieszkających blisko Uniwersytetu. Będąc na trzecim roku, postanowiła wstąpić
do Zgromadzenia. W 1922 r. rozpoczęła życie zakonne w Kętach , a w 1924 r.
złożyła pierwsze śluby i powróciła do warszawskiej wspólnoty. Wznowiła też
studia uniwersyteckie na kierunku matematyczno - przyrodniczym, które ukończyła
w 1929 r. Kiedy w 1930 r. otwarto gimnazjum na Żoliborzu, siostra Alicja
została przez kuratorium skierowana tam na praktyki. Uczyła chemii, pełniąc
jednocześnie obowiązki pielęgniarki. Po dwóch latach uzyskała wszystkie
uprawnienia nauczycielskie. W 1934 r. została dyrektorką w upadającym gimnazjum
w Wejherowie i pełniła tę funkcję do 1939 r. Troszczyła się bardzo o
patriotyczne wychowanie młodzieży.
Siostry w swoich
wspomnieniach podkreślają jej ducha modlitwy, powagę i respekt, jaki budziła, a
zarazem dobroć i serdeczność, mądre wymagania, pokorę, umiejętność
przepraszania i wielką odpowiedzialność, która nie pozwoliła jej uniknąć
śmierci. Kiedy we wrześniu 1939 r. rozpoczęły się aresztowania duchowieństwa i
inteligencji, rodzice uczennic proponowali Siostrze pomoc w zorganizowaniu
ucieczki. Ona jednak nie chciała pozostawić sióstr i powierzonej jej placówki.
24 października gestapo aresztowało Siostrę Alicję. Nie pozwolono jej spotykać
się z siostrami. Została rozstrzelana 11 listopada w lasach Piaśnicy na
Pomorzu.
13 czerwca 1999 r. Ojciec św. Jan Paweł II, w czasie kolejnej pielgrzymki do
Polski, zaliczył Siostrę Alicję Kotowską do grona błogosławionych męczenników
II wojny światowej Jej słowa trafiały do serca Gdy rankiem 11 listopada 1939
roku na dziedziniec więzienny wejherowskiego więzienia wjechały ciężarówki
Aleksander Jankowski przywarł do okienka swojej celi. Widział jak opróżniano
kieszenie więźniom, zezwalając na zatrzymanie im tylko chusteczek do nosa, a
następnie popychając załadowano ich do ciężarówek. Siostra Alicja Kotowska
dołączyła do tej grupy jako ostatnia. Zanim wepchnięto ją na pakę, otuliła
ramieniem grupkę wystraszonych żydowskich dzieci dodając im otuchy. Ten ludzki
odruch, w tak dramatycznym momencie, zrobił na Aleksandrze Jankowskim ogromne wrażenie.
Scenka ta jest najbardziej znaną z życia wejherowskiej zakonnicy, którą 12
czerwca br. podczas uroczystości w Warszawie papież Jan Paweł II wyniósł do
godności błogosławionej. Jak dowodzą historycy w jej niespełna 40-letnim życiu
miało miejsce wiele wydarzeń, które wskazywały nie tylko na jej wyjątkową
pobożność i zapatrzenie w Chrystusa, lecz także na niemal krystaliczny
charakter, nieprzeciętną osobowość i gotowość poświęcenia się dla innych. W tym
roku 11 listopada minie 60. rocznica jej śmierci, a 20 listopada przypada 100.
rocznica jej urodzin.
Córka organisty Urodziła
się w Warszawie jako druga córka Jana Kotowskiego i Zofii z Barskich. Niezwykle
religijny i stateczny ojciec, który wychował siedmioro dzieci, nazywał ją
Marylką i darzył szczególną miłością. Być może dlatego że była podobna do żony,
którą nazywał [ósmym cudem świata]. Jan Kotowski nie rozstawał się z różańcem i
codziennie wieczorem przy wspólnej modlitwie czytywał swoim dziatkom wybrane
fragmenty Pisma Świętego. O nim samym warto nadmienić tyle, że to właśnie jego
orkiestra grała przy powitaniu, powracającego z więzienia w Magdeburgu, Józefa
Piłsudskiego. Marylka wraz ze swą starszą siostrą Hanią zostały oddane na
pensję do gimnazjum Pauliny Hewelke w Warszawie, prowadzonego przez zakonnice.
Jako dobrze przygotowane przez matkę dziecko Marylka została przyjęta od razu
do drugiej klasy. Była sumienną uczennicą, potrafiącą zyskać sympatię koleżanek
i nauczycieli, ale zdarzyło się w jej życiu szkolnym coś, za co mogła być nawet
usunięta ze szkoły. Kiedy w listopadzie 1918 roku Jan Kotowski witał ze swą
orkiestrą w Warszawie Józefa Piłsudskiego ta dotąd grzeczna i pobożna
dziewczyna zainicjowała ucieczkę całej klasy z lekcji, po to żeby wziąć udział
w tej niezwykłej uroczystości.
Dziewczęta uczestniczyły
w szalonym epizodzie, podczas którego rozentuzjazmowani studenci wyprzęgli
konie z powozu wiozącego przyszłego Naczelnika Państwa i sami ciągnęli go
pośród okrzyków i wiwatującego tłumu. Na szczęście ojcu udało się załagodzić
ten incydent wskazując na pobudki patriotyczne swojej córki, a komisja
egzaminacyjna wydając świadectwo dojrzałości wystawiła jej ocenę wzorową z
zachowania uznając również ten fakt za przejaw patriotyzmu. Na tym świadectwie
były oceny różne - od dostatecznych do bardzo dobrych. Te najlepsze Marylka
otrzymała z historii i chemii. Chcąc nieść ulgę cierpiącym wybrała studia
medyczne, co spotkało się z dużą aprobatą całej rodziny. Mimo młodego wieku
wstąpiła w 1918 roku do Polskiej Organizacji Wojskowej a jako studentka
medycyny przez 8 miesięcy (do października 1920 roku) udzielała się jako
sanitariuszka Czerwonego Krzyża pomagając rannym żołnierzom w warszawskich
szpitalach, za co w 1932 roku została odznaczona Krzyżem Orderu Polonia
Restituta.
Habit zamiast białego fartucha
Maria Kotowska była już na trzecim roku medycyny, gdy postanowiła wstąpić do
klasztoru Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego. Duży wpływ na tę
decyzję miało spotkanie z najbliższą przyjaciółką z gimnazjum Marią
Przybyłowicz, która zdecydowała się na ten krok o rok wcześniej. Ta szokująca
decyzja zaskoczyła również rodziców Maryli, ale ojciec, jako człowiek głęboko
wierzący, potrafił zrozumieć i uszanować krok swojej ulubionej córki. Jako
początkująca aspirantka Domu Nowicjatu w Kętach koło Bielska, do którego
wstąpiła 29 lipca 1922, wybrała sobie imię Alicja. Od samego początku
wyróżniała się skupieniem, przestrzeganiem klasztornego regulaminu i
tolerowaniu zewnętrznych niedogodności. Łagodna i wyrozumiała dla otoczenia,
nie miała litości dla siebie, robiąc sobie wyrzuty z powodu błędów, których
doszukiwała się w swoim postępowaniu. Wielkie wyciszenie i zapatrzenie w
Chrystusa, którego uznawała za Miłość Najwyższą, towarzyszyło jej przez całe
życie.
Na studia powróciła jako
zakonnica za zgodą przełożonej m. Antoniny Sołtan, z którą utrzymywała
korespondencję, konsultując wszystkie swoje poczynania. Między innymi dlatego
zamiast medycyny dokończyła chemię. 30 kwietnia 1929 r. obroniła pracę
magisterską z chemii poświęconą badaniom ebulioskopowym. Otrzymała pracę w
Seminarium Nauczycielskim w Sewerynowie, które potem przeniesiono na Żolibórz.
Dwa lata później zdaje egzamin komisyjny i zostaje dyplomowanym nauczycielem
szkół średnich. Pracując kilka lat na Żoliborzu po niespodziewanej śmierci dyrektorki
seminarium s. Amaty Kossowskiej w 1934 roku siostra Alicja przejęła na krótko
jej obowiązki. Na krótko, gdyż niespodziewanie mianowano ją dyrektorem
Prywatnej Szkoły Powszechnej i Żeńskiego Gimnazjum Ogólnokształcącego w
Wejherowie, gdzie powierzono jej również kierowanie Prywatnym Przedszkolem i
internatem dla dziewcząt.
Siostra dyrektor W ciągu
5 lat pracy w Wejherowie s. Alicja dała się poznać jako znakomity dyrektor i
pedagog, a także niedościgniony wzór cnót moralnych a wizytacje kuratorskie potwierdzały
wzrost poziomu nauczania w kierowanej przez nią placówce. Wiosną 1938 roku
rozpoczęła budowę trzypiętrowego skrzydła gimnazjum, które w lipcu 1939 roku,
choć gmach nie był jeszcze dokończony, poświęcił ks. prałat Edmund
Roszczynialski. Siostra Alicja organizowała swoim uczennicom i siostrom
klasztornym różnego rodzaju imprezy i wycieczki. Pewnego razu zdecydowała się
nawet na lot samolotem z lotniska w Rumi, podczas którego przelatując nad
klasztorem w Wejherowie wyrzuciła bilecik we woreczku obciążonym piaskiem z
pozdrowieniami z przestworzy. Wyrzucony przedmiot zauważyli marynarze z
wejherowskiego batalionu, przeszukali ogród klasztorny i znaleźli [tajemniczą]
korespondencję z podpisami 9 sióstr.
Siostra Alicja na co
dzień skupiona i wyciszona potrafiła również bawić się i śpiewać, co
przyjmowano z pewnym zdumieniem. Na jej niezwykłą osobowość zwróciły uwagę
przybyłe do Polski ze Stanów Zjednoczonych dwie postulantki mające odbyć
nowicjat w Kętach, a które przebywając w Gdańsku odwiedziły Wejherowo. Jedna z
nich Virginia Lelewicz tak napisała w swoim liście o siostrze Alicji:
"Przyglądałam się z uwagą s. Alicji przez całą godzinę. Jej oczy i wyraz
twarzy ujawniały głęboką duchowość i świętość. Była w niej łagodność i pogoda.
Trudno mi było odwracać od niej wzrok i przysłuchiwać się toczącej się
rozmowie. Patrząc na nią doznawałam wewnętrznego pokoju..."
Niestety, za swoje
wymagania wobec siebie, s. Alicja płaciła kłopotami zdrowotnymi. Jak wiadomo z
jej korespondencji, po bardziej nieprzyjemnych zajściach w szkole miewała ataki
wątroby. We wakacje 1939 roku s. Alicja po raz ostatni odwiedza rodziców
mieszkających w Cieszynie. Jan Kotowski z dumą i rozrzewnieniem patrzył na
swoją Marylkę, która przed powrotem nad morze odwiedziła Kęty i Jasną Górę.
Zdrajca otrzymał wybaczenie Pod koniec sierpnia po wspólnej modlitwie na
wejherowskim cmentarzu s. Alicja, na ogół nie skłonna do zwierzeń, uczyniła
jednej z zakonnic wyznanie: "... Miałam dzisiaj dziwny sen. Znalazłam się
wobec cierpiącego Chrystusa. Zapytałam Go: - Panie, kiedy ja umrę? Pan
odpowiedział: - Jak do tego domu będzie dobudowany dom. I dodała: Dom już
dobudowany, może więc właśnie teraz ?..."
Po wejściu wojsk
niemieckich do Wejherowa s. Alicja nakazała siostrom przebrać się w ubrania
cywilne i poukrywać się. One jednak nie posłuchały swojej przełożonej i wolały
trwać przy niej. Wobec licznych aresztowań wśród wejherowian, grabieży i
terroru s. Alicja nie podejrzewając swojego woźnego Franciszka Prangi o
współpracę z Niemcami powierzyła mu ukrycie w ogrodzie skrzynki z cenniejszymi
przedmiotami kultu. Niestety woźny wskazał to miejsce Niemcom, którzy
odnalazłszy skrzynkę zagrozili jej aresztowaniem. Do ucieczki z klasztoru i
ukrycia się namawiała ją Anna Scheibe, matka jednej z uczennic, która
przypadkowo dowiedziała się, że grozi jej natychmiastowe aresztowanie.
- Nie mogę ratować siebie cudzym kosztem - odpowiedziała Annie Scheibe s.
Alicja dziękując jej za informację. Następnego dnia 24 października ok. godz.
15 przyjechało po nią Gestapo. Mieszkający w budynku klasztornym niemiecki
kapitan Wermachtu zapytał gestapowców co im zawiniła.
- Wystarczy, że jest Polką - usłyszał w odpowiedzi. Gdy prowadzili s. Alicję, już jako aresztowaną, na jednego z SS-manów spadł niespodziewanie wazon stojący od lat u nóg figury św. Józefa. SS-man przestraszył się, ale czynił swoje. Jedna z sióstr chciała pójść w jej miejsce lub choćby jej towarzyszyć, ale Niemcy nie zgodzili się.
- Ona ma dostateczną opiekę - odparł ironicznie jeden z gestapowców. Zanim
wsiadła do wojskowego samochodu zatrzymała się na chwilę i spojrzała ciepło w
stronę zakonnic swoimi łagodnymi oczyma nie wypowiadając słów pożegnania.
Ostatnie słowa, jakie wypowiedziała wsiadając do samochodu, brzmiały:
"Wszystko wybaczam Franciszkowi".
Wielkość tych słów
zrozumiały tylko same siostry zakonne, które odnalazły w tym stwierdzeniu
analogię do chrystusowego wyznania na krzyżu: [Ojcze, wybacz im, bo nie wiedzą
co czynią]. O uwolnienie s. Alicji zabiegano bezskutecznie. We więzieniu
odwiedziły ją córka Wacława Zygmanowskiego - Wandzia i była uczennica sióstr -
Irena Muller. S. Alicja przekazała najpierw pozdrowienia dla sióstr zakonnych,
z zapewnieniem, że we więzieniu jest jej dobrze i poprosiła tylko o swój i
ulubiony krzyżyk. W następnej informacji oprócz pozdrowień przekazała, że w
nocy często ją budzą i zapalają światło. Aleksander Jankowski widział ją często
modlącą się z różańcem w ręku, a gdy rozmawiał z nią zapytała czy ma coś do
pocerowania. Często ją widziano z igłą w ręku. Rozstrzelano ją w Piaśnicy 11
listopada 1939 roku w Święto Niepodległości Polski. Za 9 dni miała ukończyć
dopiero 40 lat. Nad jej mogiłą Nie mając dowodów śmierci siostry
Zmartwychwstanki do końca wierzyły, że może s. Alicji udało się jakoś uniknąć
śmierci. W 1944 r. podczas modlitwy nowicjatek w Bukowinie Tatrzańskiej
mistrzyni zakonu s. Regina Gostomska modląc się zaczęła głośno przemawiać:
"Alicjo, zawsze byłaś taka posłuszna, powiedz nam gdzie jesteś?"
Nagle, jakby na jawie, ujrzała klęczącą postać s. Alicji z rękoma złożonymi na
krzyż wypowiadającą wyraźnie słowa:
"I wyrok został
wykonany".
Gdy s. Regina opowiedziała to zdarzenie przełożonej s. Salomei Solarz, obie
uznały, że był to znak, iż s. Alicja nie żyje i trzeba zaprzestać jej
poszukiwań. Po wojnie w grobie nr 7 znaleziono duży czarny różaniec, jaki
nosiły przy pasku siostry zmartwychwstanki. Na tej podstawie domniemano, że
właśnie w tym miejscu mogła zostać pochowana siostra Alicja.
