Saint Mesmin
Abbé de l'abbaye de
Micy (VIe siècle)
Fondateur et premier abbé de l'abbaye de Micy qui eut en son temps de saints disciples dont saint Avit, saint Calais et bien d'autres qui essaimèrent dans beaucoup de monastères de cette époque. Le terrain de son abbaye lui avait été donnée par Clovis, près d'Orléans sur les bords de la Loire. Il se retirait souvent dans la solitude d'une grotte que l'on peut encore visiter sous l'église de la localité : La Chapelle saint Mesmin-45380.
Dans l'Orléanais, au VIe siècle, saint Mesmin, prêtre, que l'on tient pour le
premier abbé de Micy.
Martyrologe romain
SOURCE : https://nominis.cef.fr/contenus/saint/9652/Saint-Mesmin.html
Saint Maximin ou Mesmin
Saint Maximin ou Mesmin est un célèbre abbé du monastère de Micy, près d'Orléans. Sous sa conduite, ce couvent atteignit un développement et une perfection extraordinaires. De nombreux saints furent formés par lui aux plus héroïques vertus. DIEU le rendit puissant en œuvres et en paroles. Dans une grande famine, il multiplia d'une manière étonnante le pain et le vin pour subvenir aux besoins des malheureux. Il chassait les démons, guérissait les aveugles et opérait une foule d'autres miracles. Il mourut saintement, le 15 décembre 520.
SOURCE : http://je-n-oeucume-guere.blogspot.ca/2011/12/15-dec-saint-maximin-ou-mesmin-le-bx.html
Saint Mesmin ou Maximin
Saint Mesmin ou Maximin était
de Verdun en Lorraine, où il naquit entre le milieu et la fin du Ve siècle. Il
eut deux frères d’une éminente vertu, savoir : saint Viton, que saint Sulpice
fit nommer Évêque de Verdun ; et saint Loup le Jeune, qui fut Évêque de Troyes.
Il suivit à Orléans son
oncle saint Euspice, archidiacre de Verdun et ami de Clovis, qui, chargé par ce
prince de fonder une abbaye près d’Orléans, lui donna le nom de Mesmi ou Micy.
Il fut ordonné diacre et ensuite élevé à la dignité sacerdotale par Eusèbe,
évêque d’Orléans ; et il assembla en fort peu de temps, conjointement avec
saint Euspice, un grand nombre de religieux d’une piété et d’une ferveur
admirables.
La conduite de cette
abbaye demeura bientôt à lui seul par la mort du bienheureux vieillard, qui
arriva deux ans après sa fondation. Il en eut tant de douleur, que l’Évêque
Eusèbe fut obligé d’aller exprès à Micy, de l’emmener même en son palais et de
l’y retenir plusieurs jours, pour le consoler de cette perte.
Étant retourné en son
abbaye, ses vertus y parurent avec encore plus d’éclat qu’auparavant. C’était
un parfait modèle d’humilité, de patience, de douceur, d’affabilité et de
toutes les autres perfections religieuses. Sa communauté grossissait de jour en
jour, parce que chacun s’empressait de se mettre sous sa conduite ; que les
solitaires mêmes quittaient leurs déserts et les moines leurs abbayes, pour
venir se soumettre à la direction d’un homme si éclairé.
Sa charité envers les
pauvres n’avait point de bornes ; et son monastère s’étant extrêmement enrichi
par le soin qu’il prenait de cultiver les terres que le roi lui avait données,
il répandait abondamment sur les nécessiteux les biens qu’il recevait de la
main libérale de Dieu.
Le don des miracles lui
fut conféré d’une manière très excellente. Il apaisa par sa seule parole une
tempête, qui allait faire périr des bateaux de blé qu’il avait sur la Loire. Il
multiplia du vin et du froment dans une famine, afin d’avoir de quoi continuer
ses aumônes envers le peuple affligé et presque consumé par la faim. Il fit
quantité d’autres prodiges, qui le firent respecter comme le Thaumaturge de son
siècle.
Sa vie ne fut pas fort
longue, parce qu’il fut bientôt mûr pour l’Éternité. Il mourut entre les bras
de ses enfants, plein de mérite et de gloire, l’année 520, saint Hormisdas
étant pape, Justin empereur d’Orient, Clotaire Ier roi de France, et Théodoric
dit le Grand, roi des Ostrogoths et assassin du hun Odoacre allié aux Romains
mais pour destituer le dernier Empereur Romulus Augustule âgé de douze ans.
Nous avons deux Vies de
ce bienheureux Abbé dans les Actes des Saints du P. Mabillon : l’une d’un
anonyme fort ancien ; l’autre, d’Arnould, moine de Micy. Nous y avons aussi un
livre de ses miracles, composé par Letald, religieux de la même abbaye.
.jpg)
Saint
Mesmin, vitrail, Église
Saint-Mesmin de La Chapelle-Saint-Mesmin, canton of Ingré,
Roman Catholic Diocese of Orléans
Also
known as
Maximin
Mesmin
Profile
Nephew of Saint Eusebius
of Orleans. Co-founder and first abbot of
the Abbey of
Micy, France on
land donated by King Clovis.
Legend says that at one point he prayed a dragon into submission, and then
spent his later years as hermit in the dragon’s former cave.
Born
520 of
natural causes
Additional
Information
Book
of Saints, by the Monks of
Ramsgate
books
Our Sunday Visitor’s Encyclopedia of Saints
other
sites in english
sitios
en español
Martirologio Romano, 2001 edición
sites
en français
fonti
in italiano
nettsteder
i norsk
MLA
Citation
‘Saint Maximinus of
Micy‘. CatholicSaints.Info. 15 December 2018. Web. 16 December 2025.
<https://catholicsaints.info/saint-maximinus-of-micy/>
SOURCE : https://catholicsaints.info/saint-maximinus-of-micy/
Book of Saints
– Maximin – 15 December
Article
(Saint) Abbot (December
15) (6th
century) Saint Maximin
(Mesmin) was the first Abbot of the famous monastery of Micy, founded near
Orleans by King Clovis. His sanctity and miracles brought him many disciples,
several of whom, like Saint Avitus,
were afterwards enrolled in the list of Saints. He died about A.D. 520.
MLA
Citation
Monks of Ramsgate.
“Maximin”. Book of Saints, 1921. CatholicSaints.Info.
14 March 2015. Web. 16 December 2025. <https://catholicsaints.info/book-of-saints-maximin-15-december/>
SOURCE : https://catholicsaints.info/book-of-saints-maximin-15-december/
St. Maximinus
Feastday: December 15
Death: 520
First abbot of
the Abbey of
Micy, also called Mesmin. King Clovis I
founded Micy, near Orleans, France, placing Maximinus there as ruling abbot.
SOURCE : https://www.catholic.org/saints/saint.php?saint_id=5021
SAINT MAXIMIN or MESMIN
of VERDUN
Abbot of Micy
(† ca. 520)
Saint Maximin was a
native of Verdun. A priest named Euspicius, uncle of Maximin, brought about a
reconciliation between the French monarch Clovis and his subjects of that city,
after the latter had engaged in a revolt. Clovis, appreciating the virtues of
the good priest, persuaded Euspicius to take up his residence at the court in
Orleans; and the servant of God took Saint Maximin, his nephew, with him.
Maximin was ordained a deacon by the bishop of Orleans, and then a priest.
A site about two leagues
from the city was given by Clovis to Euspicius for a monastery. He with Maximin
and several disciples built there the large monastery, of which he then took
charge. His young assistant knew well how to attract many young men of
admirable piety and fervor to the religious state.
At the death of the Abbot
two years later, the young priest was appointed to replace him. Solitaries left
their cells to come and place themselves under his direction, and soon the gift
of miracles was bestowed upon the abbot. He multiplied wine and grain during a
famine, to assist the afflicted people; he delivered a possessed man and cured
two blind men, though he knew one of them had become blind only after he
maliciously cut down a tree belonging to the monastery. Through his prayers he
brought about so many other prodigies that he was called the thaumaturge of his
century.
His soul was soon ripe
for the beatitude he had earned, and after having governed his monastery for
ten years, he died as he had lived, in the odor of sanctity, and in the arms of
his spiritual sons, on the 15th of December in about the year 520.
SOURCE : http://magnificat.ca/cal/engl/12-15.htm
Pictorial
Lives of the Saints – Saint Mesmin
Article
Saint Mesmin was a native
of Verdun. The inhabitants of that place having proved disloyal to King Clovis,
an uncle of our Saint’s, a priest named Euspice, brought about a reconciliation
between the monarch and his subjects. Clovis, appreciating the virtues of
Euspice, persuaded him to take up his residence at court, and the servant of
God took Saint Mesmin along with him. While journeying to Orleans with Clovis,
he noticed at about two leagues from the city, beyond the Loire, a solitary
spot called Micy, which he thought well suited for a retreat. Having asked for
and obtained the place, he with Mesmin and several disciples built there a
monastery, of which he took charge. At his death, which happened about two
years after, our Saint was appointed abbot by Eusebius, bishop of Orleans.
During a terrible famine, he fed nearly the whole city of Orleans with wheat
from his monastery, without perceptibly reducing it; he also drove an enormous
serpent out of the place in which he was afterward buried. Having governed his
monastery ten years, he died as he had lived, in the odor of sanctity, on the
15th of December, 520.
Reflection – Few are
called to serve God by great actions, but all are bound to strive after
perfection in the ordinary actions of their daily life.
MLA
Citation
John Dawson Gilmary Shea.
“Saint Mesmin”. Pictorial Lives of the Saints, 1922. CatholicSaints.Info.
15 December 2018. Web. 16 December 2025.
<https://catholicsaints.info/pictorial-lives-of-the-saints-saint-mesmin/>
SOURCE : https://catholicsaints.info/pictorial-lives-of-the-saints-saint-mesmin/
Mesmin
guérissant un aveugle, vitrail, Église
Saint-Mesmin de La Chapelle-Saint-Mesmin, canton of Ingré, Roman Catholic Diocese of
Orléans
San Massimino di
Micy Abate
Festa: 15 dicembre
† 15 dicembre, VI sec.
Martirologio
Romano: Nel territorio di Orléans nella Gallia lugdunense, ora in Francia,
san Massimino, sacerdote, ritenuto primo abate di Micy.
Il più antico documento relativo a Massimino (fr. Mesmin), che visse agli inizi del secolo VI, è una Vita scritta nella prima metà del secolo IX da un certo Bertoldo, monaco di Micy, e dedicata a Giona vescovo di Orléans. Tre secoli separano quindi gli avvenimenti dal racconto, per cui lo storico deve usare cautela.
Secondo questa Vita, Massimino era originario di Verdun e nipote di un prete della città, chiamato Euspicio. Gli abitanti di Verdun si erano ribellati contro il re Clodoveo (481-511) e questi venne a stringere d’assedio la città, ma poi, per intervento di Euspicio, perdonò i ribelli. Ritirandosi dalla città il re condusse con sé Euspicio e Massimino e si recò ad Orléans dove li raccomandò al vescovo della città, Eusebio, e fece loro dono, per fondarvi un monastero, della contrada di Micy, posta a quattro Kilometri a Ovest della città (oggi Saint-Pryvé Saint-Mesmin). Euspicio, già anziano, aveva ottenuto che l’atto di donazione fosse redatto a nome di Massimino. Questi fu ordinato diacono e prete e, ancor prima della morte di suo zio, sopravvenuta due anni dopo il loro arrivo nell’Orleanese, divenne abate di Micy.
Sotto il governo di Massimino il nuovo monastero sviluppò rapidamente e la comunità si accrebbe in modo notevole. A quanto scrive il suo biografo, Massimino compì diversi miracoli: in particolare l’uccisione di un drago che aveva la tana in una grotta sulle rive della Loira. Morì il 15 dicembre in data non precisata, e venne sepolto nella grotta del drago dallo stesso vescovo Eusebio (500-530) che aveva accolto suo zio e lui al loro arrivo Orléans.
Alla fine del secolo VII le reliquie di Massimino sarebbero state trasferite a Orléans dal vescovo Sigoberto che dedicò inoltre al santo una chiesa ne città. Il vescovo Giona (818-842) le rese all’abbazia di Micy, restaurata dopo un lungo periodo di declino o di abbandono.
Il racconto di Bertoldo presenta un certo numero di punti oscuri; innanzi tutto non si trova in alcun luogo la menzione di una rivolta a Verdun e di un assedio della città ad opera di Clodoveo. D’altra parte, alla fine del secolo VI, il Martirologio Geronimiano menzionava la deposizione di Massimino «nella città di Orléans», e, agli inizi del secolo IX in Micy non vi erano tombe dei primi abati. È quindi difficile distinguere ciò che vi è di storico o di leggendario nel racconto razionale delle origini del monastero e ci si può domandare se, al tempo della restaurazione (o della fondazione?), all'inizio del secolo IX, i monaci di Micy non abbiano adottato come fondatore e patrono un santo locale assai poco noto le cui reliquie erano custodite a Orléans.
Il culto di Massimino si è diffuso in Francia nel Medio Evo; la sua festa era celebrata nelle diocesi di Orléans, Tours, Parigi, Beauvais e Bordeaux. Egli figura sempre nel Proprio di Orléans alla data del 15 dicembre, data in cui è iscritto nel Martirologio Romano che dipende da Adone.
Autore: Philippe Rouillard
SOURCE : https://www.santiebeati.it/dettaglio/81560
Maximinus (ook Mesmin) van
Micy, Frankrijk; abt; † 520.
Feest 15 &
17 december.
Maximinus was afkomstig
uit Verdun en zou met zijn oom en stadgenoot Sint Euspicius († ca 510; feest 20
juli) medestichter worden van abdij Micy, gelegen in de omgeving van Orléans.
Hij werd er eerste abt. Het terrein was hem in 508 geschonken door koning Clovis
(† 511; feest 27 november). Hoe kwam de koning daartoe? Toen hij vanuit het
zuiden terugkeerde van een veldtocht, hoorde hij dat de stad Verdun in opstand
was gekomen. Hij zwoer dat hij de rebellie in bloed zou smoren. Hij koos zich
een aantal geduchte vechtersbazen uit en marcheerde linea recta op de stad af.
Toen de inwoners dat hoorden, werden ze bang. In hun ogen bestond er maar één
mogelijkheid om de koning te kalmeren: ze moesten als woordvoerder een heilige
op hem af sturen. Dus kozen ze degene die daar in hun ogen het meest voor
in aanmerking kwam: Euspicius, een geestelijke uit de kringen van de bisschop.
Die ging onvervaard voor de wreker staan, wierp zich voor zijn voeten op de
grond en smeekte om genade voor de stad. Clovis was aangedaan en onder de
indruk; hij gaf hem zijn woord, hielp hem opstaan en sprak met hem over
geloofszaken. De inwoners van Verdun zagen tot hun verbazing hoe de
wraakbeluste koning hand in hand met hun afgezant de stad binnenkwam. Allen
gingen naar de kathedraal om God dank te zeggen. Maar de koning wilde een veel
grotere beloning voor deze heilige. Hij bood hem de bisschopszetel van de stad
aan; de vorige, Sint Firminus († 6e eeuw; feest 5 december), was juist
overleden. Euspicius wilde er niets van weten. Maar hij fluisterde de vorst wel
de naam van een andere geschikte kandidaat in het oor: die van zijn neef Vannes
(† ca 525; feest 9 november), een monnik uit de naaste omgeving van de stad.
Bij koninklijk bevel werd Vannes uit zijn kluizenarij gehaald, gewijd en ingehuldigd.
Maar Clovis weet van geen ophouden. Als Euspicius zich niet goed genoeg acht voor bisschop, kan hij wel mooi abt worden. De koning beveelt hem mee te komen, tezamen met zijn neef Maximinus. Uit zijn koninklijke bezittingen zoekt hij het allergrootste domein uit zodat er sprake zal zijn van een royale donatie in de letterlijke zin van het woord. Hij vindt wat hij zoekt ten zuiden van Orléans: een enorm uitgestrekt gebied tussen de Loire en de Loiret. Het heet daar Micium, kortweg Micy. De stichtingsbrief waarin Clovis zijn schenking doet aan Euspicius, bestaat nog. Zij heeft allure, en zij toont aan dat Clovis werkelijk religieuze gevoelens koesterde: “Clovis, koning van Frankrijk, gerenommeerd oorlogvoerder aan u, eerbiedwaardige grijsaard Euspicius, aan uw broeder Maximinus en al diegenen die u zullen opvolgen in uw heilige roeping.
In het verlangen om door uw gebeden van de goddelijke barmhartigheid heil te
verkrijgen voor onszelf, voor onze veelgeliefde echtgenote en onze kinderen,
staan wij u ons domein van Micy af en alles wat aan de kroon behoort tussen de
twee rivieren daar. Wij willen dit alles hoogst persoonlijk aan u schenken
zodat u erover kunt beschikken zonder enige belasting of andere verplichting,
noch aan deze kant noch aan de overkant van de Loire en de Loiret, inclusief
het eikenbos, het hakhout en de molen.
En u, eerbiedwaardige Eusebius, katholieke bisschop van Orléans: houd de
ouderdom van Euspicius in ere, sta Maximinus bij in alles wat hij nodig heeft,
en zorg ervoor dat deze gasten en hun eigendom in uw bisdom nooit last zullen
hebben van enige ongerechtigheid of schandalige behandeling. Want het is niet
verstandig schade toe te brengen aan mensen die beschermd worden door de
hoogachting van de koning en de koningin. En ook u, alle andere bisschoppen uit
de omgeving, wordt geacht zo te handelen.
En u, Euspicius en Maximinus, hoeft zich geen vreemden te voelen temidden van
de Franken. U kunt altijd deze bezittingen als uw vaderland beschouwen; wij
hebben ze geschonken in naam van de heilige, ondeelbare, aan elkaar gelijke
Drie-Eenheid.
Moge het zijn zoals ik, Clovis, het gewild heb.”
[Gb3.1987pp-27-28]
Volgens het toenmalig
volksgeloof huisde in een naburige grot een afschuwelijke draak. Niemand
durfde daar in de buurt te komen. Het was Maximinus die het ondier onschadelijk
wist te maken door middel van zijn gebeden. In de tijd daarna trok hij zich
graag terug in die grot om er in alle rust te mediteren. Tegenwoordig is die
grot nog steeds te bezichtigen; ze ligt onder de huidige St-Mesminkapel.
Sint Leonardus († ca 559;
feest 6 november) die zich bij Maximinus’ dood zou terugtrekken in de
kluizenarij van Noblat, behoorde tot zijn monniken. Dat geldt eveneens voor de
latere heiligen Calais († ca 536; feest 1 juli), Liebhard († 550; feest 3 juni)
en Avitus († ca 530; feest 17 juni).
[Adr.19--; EnF.1984; Gb2.1985; Gb3.1987; Lor.1993p:112(2e-re-mi);
Mül.1860; Rge.1942; Rge.1989; Rgf.1991; Rld.1963; Dries van den Akker
s.j./2008.12.15]
© A. van den Akker
s.j. / A.W. Gerritsen
SOURCE : https://heiligen-3s.nl/heiligen/12/15/12-15-0520-maximinus.php